นกกระจอกกับห้องคอมพิวเตอร์

ทรายกองดิน

          ฉันเป็นครูอยู่ในโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ในย่านที่มีความเจริญแล้วพอสมควร ความเจริญที่ฉันว่านั้นฉันวัดเองโดยดูจากหมู่บ้านจัดสรรที่มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆ กับการเกิดขึ้นของบรรดาโรงงานอุตสาหกรรมต่างๆ 
          เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ฉันมาโรงเรียนแต่เช้าเนื่องจากเป็นเวรของฉันที่จะต้องมาดูแลความเรียบร้อยของเด็กนักเรียนในตอนเช้าก่อนเข้าเรียน  ฉันยืนดูเด็กๆ ที่ผู้ปกครองพามาส่งที่หน้าประตูโรงเรียน เด็กๆ ส่วนใหญ่ยิ้มแย้มแจ่มใส ยกมือไหว้ฉัน พร้อมกล่าวคำว่า “สวัสดี ครับ/ค่ะ คุณครู” เด็กบางคนก็ร้องไห้ พ่อ แม่ก็ต้องปลอบกันแล้วปลอบกันอีก กว่าแกจะหยุดร้อง และยอมเดินเข้าโรงเรียนแต่โดยดี
          เมื่อใกล้เวลาเข้าเรียน ฉันเดินเตร่ไปใต้ถุนอาคารเรียน ตรงไปที่บริเวณสวนเด็กเล่น เพราะฉันชอบบริเวณนี้มันเงียบสงบและเป็นธรรมชาติที่ฉันสัมผัสได้ วันนั้นฉันพบว่ามีเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่งเธอกำลังวิ่งไล่จับผีเสื้อแสนสวยตัวหนึ่งในสวนเด็กเล่น   มี   นกกระจอกอีก 2-3 ตัว  บินไล่จิกตี และส่งเสียงดังร้องแข่งกัน เด็กน้อยหยุดจ้องมองดูนกกระจอก 2-3 ตัวนั้น ฉันเดินเข้าไปหาเด็กหญิงคนนั้นพร้อมทั้งถามว่า
“ทำไมยังไม่เข้าห้องเรียนอีกละค่ะ”
	เด็กหญิงนิ่งเงียบสักครู่แล้วตอบกลับมาว่า “หนูกำลังจะไปแล้วค่ะ”
	ฉันถามต่อว่า “แล้วหนูกำลังจ้องมองอะไรอยู่ละค่ะ”
เด็กนักเรียนหญิงคนนั้นหันมามองฉันด้วยแววตาแจ่มใส พร้อมกับตอบว่า “มองนกกระจอกอยู่ค่ะ มันบินไล่กันอยู่ แล้วมันก็ส่งเสียงแข่งกันด้วยค่ะ หนูชอบความเป็นธรรมชาติแบบนี้ค่ะคุณครู”
          ฉันมองลงไปที่รองเท้าของเด็กน้อย แล้วร้องขึ้นว่า “รองเท้าหนูเปื้อนดินหมดแล้ว เช็ดให้เรียบร้อยก่อนขึ้นห้องเรียนนะค่ะ” เด็กน้อยคนนั้นรีบเช็ดรองเท้าของเธอทันที แล้วยกมือไหว้ฉันก่อนจะวิ่งขึ้นห้องเรียนไป
          2-3 วันหลังจากนั้น ฉันก็ยังเห็นเด็กนักเรียนหญิงคนเดิมยังวิ่งเล่นอยู่บริเวณสวนเด็กเล่นแถวนั้นตามประสาของแก ถ้าเย็นวันไหนที่ผู้ปกครองยังไม่มารับแกก็จะนั่งเล่นอยู่แถวนั้นไม่ไปไหน ฉันเคยนั่งคุยกับเด็กหญิงคนนี้ จึงรู้ว่าเธอชื่อน้องปรางทิพย์ แต่แกให้เรียกว่า น้องปราง ฉันถามแกว่าทำไมชอบมาอยู่แถวนี้ แกก็ตอบว่า “หนูชอบเล่น ชอบเดินบริเวณที่เป็นดิน มีต้นไม้ มีผีเสื้อ มีนก หนูชอบอยู่กับธรรมชาติ” แกบอกต่อไปอีกว่าบ้านที่แกอยู่เป็นหมู่บ้านแห่งหนึ่งเดินไปที่ไหนก็มีแต่ปูนซิเมนต์ ต้นไม้ไม่ค่อยมี นก ผีเสื้ออะไรก็ไม่มีให้เห็น ฉันนึกในใจว่าเด็กสมัยนี้ก็อย่างนี้แหล่ะ ช่างน่าสงสาร ไม่เหมือนสมัยฉันเป็นเด็กมีที่ให้วิ่งเล่นเยอะแยะ ไล่จับนก จับแมลง จับปลา อะไรสารพัด ในท้องทุ่งนา แสนมีความสุข
          และหลังจากนั้นไม่นานฉันได้ข่าวว่าทางผู้บริหารของโรงเรียนมีโครงการจะก่อสร้างอาคารใหม่ที่จะใช้เป็นห้องเรียนคอมพิวเตอร์เพื่อพัฒนาเด็กนักเรียนให้เรียนรู้ และรู้จักใช้ประโยชน์จากเครื่องคอมพิวเตอร์กันตั้งแต่เล็กๆ เพื่อให้เด็กนักเรียนได้รู้จักการค้นคว้าหาความรู้ได้เองทางอินเตอร์เน็ท ส่วนวัตถุประสงค์ประการต่อมาของทางโรงเรียนคือเพื่อพัฒนาความเจริญให้แก่โรงเรียนให้เป็นโรงเรียนที่มีความเป็นเลิศทางวิชาการ โดยบริเวณที่ใช้ในการก่อสร้างอาคารหลังใหม่นี้ คือ บริเวณสวนเด็กเล่น
          การก่อสร้างอาคารใหม่ดำเนินไปและจำเป็นต้องตัดต้นไม้ต่างๆ ในบริเวณนั้นทิ้ง ซึ่งมีทั้ง ต้นหูกวาง ต้นตีนเป็ด ต้นสน รวมถึงไม้ดอกต่างๆ บริเวณนั้น เช่น ต้นดอกเข็ม ต้นดอกชบา ต้นชวนชม มีการกั้นพื้นที่ไว้เพื่อไม่ให้เป็นอันตรายต่อเด็กเล็กๆ ที่จะเดินเข้ามา
          เช้าวันหนึ่ง ฉันได้พบเด็กนักเรียนหญิงคนเดิมอีก คนที่ชื่อ น้องปราง เธอยืนเหม่อลอยอย่างเศร้าสร้อย ฉันเข้าไปหาเธอแล้วถามเธอว่า “เป็นอะไรไปหรือเปล่าวันนี้” เธอตอบกลับมาว่า
	“หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณครู แต่หนูเสียดายต้นไม้ เสียดายผีเสื้อสวยๆ เสียดายนกกระจอกค่ะ” แล้วเธอก็ถามฉันกลับว่า “ทำไมเค้าต้องตัดต้นไม้ แล้วสร้างตึกด้วยล่ะค่ะ อย่างนี้นกกระจอกก็ไม่มีที่อยู่สิค่ะคุณครู” ฉันนิ่งไม่ตอบ เธอถามฉันต่อไปว่า “เค้าจะสร้างอะไรเหรอค่ะคุณครู”
	ฉันเงียบ เธอจึงถามย้ำอีกว่า “เค้าจะสร้างอะไรหรือค่ะคุณครู” ฉันนั่งย่อตัวลงและหันไปที่เด็กน้อยคนนั้นและตอบว่า “เค้าจะสร้างห้องคอมพิวเตอร์ให้พวกหนูเรียนกันไงล่ะคะ หนูชอบเล่นคอมพิวเตอร์หรือเปล่า”
	เด็กน้อยนิ่งเงียบไม่ตอบ สักครู่แกก็ถามกลับมาอีกว่า “คุณครูว่านกกระจอกกับห้องคอมพิวเตอร์อะไรมันสำคัญกว่ากันเหรอค่ะ”ฉันนิ่งงันไม่คิดว่าเด็กน้อยจะมาถามฉันอย่างนี้
          สักครู่ฉันได้ยินเสียงสัญญาณบอกให้นักเรียนทุกคนเข้าแถวเพื่อเคารพธงชาติและเข้าห้องเรียน ฉันหันไปชวนเด็กน้อยเข้าชั้นเรียน โดยปล่อยให้คำถามที่แกถามไว้นั้นลอยผ่านไปกับสายลม เผื่อว่าจะมีใครได้ยินและให้คำตอบแทนฉันได้บ้าง