มิติแห่งฝัน....แสงจันทร์ร้อยใจ

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ผู้ชายที่คุณรอนิสัยอย่างไร...คุณรอคอยใคร...
คำถาม...และหลายคนเฝ้าเวีนนวนอยากรู้
             หลับตา..แต่หัวใจ..เจ็บเหลือเกิน..คิดว่ากาลเวลารักษาแผลใจได้  คำพูดของใครบางคน    จากน้ำเสียง   การทักทาย    ทำให้ความทรงจำที่เก็บไว้   ที่หลืบลึกของซอกหัวใจ    ระริกไหวทำงานอีกครั้ง        น้ำตาหลั่งรินร้าวลึกทั่วร่างกาย   อยากจะให้ชาชิน   ไม่รู้สึก   แต่ไม่เคยสักครั้ง   หัวใจไม่รักดี  กลับมาทำร้ายเจ้าของ   ครั้งแล้วครั้งเล่า
           มองดูภาพใบไม้ที่ใส่กรอบที่คนอีกคน      ทำให้และทิ้งให้เป็นสัญญาแทนใจ    .มีหลายครั้งในหลายปี    ที่โยนภาพนี้ทิ้งถังขยะ     แต่ใจอีกฝั่งกลับไม่รักดีจะสั่งให้เก็บสิ่งนี้   มาไว้ตรงหัวเตียงข้างที่นอนเสมอ
              รอยอดีตเหมือนภาพทับซ้อน   เพิ่งเกิดขึ้น   ไม่นาน   
มโนภาพค่อยผุดพรายเวียนว่ายมาอีกครั้ง
   ตัวโตในวัยเด็ก   มักชวนตัวเล็ก  วิ่งเล่นในสวนของพ่อ
เวลาตัวเล็กถูกรังแก  ตัวโตจะปกป้อง   เวลาตัวเล็กทำการบ้านไม่ได้ 
ตัวโตจะคอยสอน   เวลาตัวเล็กงอแง    แสนงอน   ตัวโตจะเอาใบไม้มาเป่าเป็นบทเพลง   ให้ตัวเล็กฟังเสมอ
              ใบไม้ทุกใบ  มีค่า  ตัวโตมักจะสอดใบไม้ใส่สมุดให้ตัวเล็กทุกครั้งที่เจอกัน   
           มองท้องฟ้า  ความฝัน  ต้องตามความฝัน  ตัวโตไปตามความฝันอยากบินอยู่บนท้องฟ้า
           เพลงใบไม้กับใบไม้ที่ตัวโตมอบให้ใส่กรอบพร้อมกุหลาบขาวที่ตัวโตทำให้  เริ่มเก่าตามกาลเวลา
           ความห่างไกล   ทำให้ตัวโตเงียบหาย    ไร้ร่องรอยเหมือนประหนึ่งว่า   โลกนี้ไม่มีตัวโตของตัวเล็กอีกแล้ว
          สวนแห่งนั้นทรุดโทรมตามกาลเวลา   แต่มีใครบางคน
กลับไปที่จุดนั้นเสมอ  เฝ้ารอคอย  สัญญาที่เคยให้   ว่าจะพบกันใต้ต้นไม้ที่เคยเป่าเพลงให้ตัวเล็กฟัง
         จากวันแปรเปลี่ยนเป็นเดือน  จากเดือนหมุนเปลี่ยนเป็นปี
แต่หัวใจ   ใยไม่เคยเปลี่ยน   ทำไมต้องรอคอย
          มันน่าจะสิ้นสุดกันสักที  กับน้ำตา   กับสัญญาของใครบางคน
ได้แต่วิงวอน  สายลม  หอบความรัก  ข้ามขอบฟ้าไกล
         ถ้าตัวโตได้ยิน   จงโปรดกลับมาดูแลหัวใจกันอีกสักครั้ง
       คุณอยู่ที่ไหน    เสียงเรียกร้องของหัวใจ  ได้ยินบ้างไหม
       เสียงเริ่มแผ่วหาย  แต่ทำไมรอยแผลเพิ่มทับทุกวัน
     น้ำตาของตัวเล็กคงไม่มีค่า  พอที่ตัวโตจะเอื้อมมือเช็ดให้อีกแล้ว
ในทุกนาที   ทุกเวลา   ในเวลาค่ำคืน     ตัวเล็ก  ได้แต่อนิษฐาน    ผ่านแสงจันทร์    แห่งมิติของกาลเวลา
เพียงหวัง    ได้แต่เพียงหวัง    จะได้มีโอกาสพบพี่ตัวโต   อีกสักครั้ง   น้ำตาที่ไหลอาบอาบทอผ่านแสงจันทร์ยามคำคืนที่เหน็บหนาว
คงจะแปรเปลี่ยนกลับกลายเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่น