เรื่องของนายเก่ง & นายกล้า (ตอนที่ 2)

ปฏากร ดุริยางค์

* เรื่อง และเนื้อหาที่ปรากฏในเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่ได้นำชีวิตของใครคนใดคนหนึ่ง มาสร้าง เป็นเพียงนิยายเรื่องหนึ่งที่ต้อง การให้คนเรารู้จักคำว่า "คุณค่าของชีวิต" เพียงเท่านั้น และอาจจะมีถ้อยคำที่ไม่สุภาพบ้าง ก็ต้องขออภัย เพราะต้องการสะท้อนให้เหมือนชีวิต จริงมากที่สุด *
กลับไปอ่านตอนที่ 1
http://thaipoem.com/forever/story.php?storyid=10993
ความเดิมตอนที่แล้ว
... พอนางแก้วตาย ที่ดินก็ตกเป็นของนายเก่ง และนายกล้า บุตรชายทั้ง 2 แต่ถึงอย่างนั้น อาชีพทำนาทำไร่ก็หารายได้ไม่มากนัก จึงต้องมาหางานทำใน กทม. กรรมซัด บริษัทโรงงานที่ทำงานอยู่ดันปิด ตัวลง ทั้งสองจึงต้องแยกงานกันทำ เก่ง ไปทำงานคุมร้านคาราโอเกะในเครือของเสี่ยธำนง ส่วนกล้าไปทำงานร้านข้าวหมูแดง ต่อมา เจ็นวล เจ้าขงอร้านข้าวหมูแดง ก็มาคุยกับกล้า พร้อมกับมอบหนังสือเล่มหนึ่งให้ ...
"กะ...เสด...ทิด....สะดี......ใหม่... ตาม..แนว..พะ...ราด..ชะ.... ดำ..ริ" กล้าพยายามอ่านออกเสียงเบาๆ จากประโยคบนหน้าปก ที่เพิ่งได้รับมาจากเจ็นวล นอกจากประโยคดังกล่าว ยังมีรูปชายคนหนึ่ง ที่ทุกๆ คนก็ต้องรู้จัก และกล้านั้นก็รู้จักด้วยเช่นกัน ในความรู้ของกล้านั้น ชายที่เขาเห็นบนหน้าปกหนังสือ กล้ารู้แต่ว่า ใครๆ ก็เรียกว่า "ในหลวง" เป็นผู้ที่คนไทยทุกคนให้ความเคารพ กราบไหว้ มาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ แต่กล้ายังไม่ค่อยรู้จัก "ในหลวง" ดีนัก รู้แต่ว่าเป็นบุคคลที่ต้องกราบไหว้ และก็ยังไม่รู้ว่า ทำไม รูปในหลวง จึงต้องมาปรากฏอยู่บนหน้าปกหนังสือ เล่มนี้ด้วย
เวลาสี่ทุ่มเศษๆ หลังจากที่กล้าช่วยเด็กๆ ในร้านข้าวหมูแดงเก็บของเรีบร้อยแล้ว เขาก็นำหนังสือออกมานั่งอ่านที่ระเบียงร้าน เพราะเจ็นวลไว้วางใจให้กล้าเฝ้า ร้าน กล้าจึงต้องนอนในห้องของร้าน ซึ่งก็หมายความว่าเขาก็ต้องเฝ้า ร้านนั้น ในเวลากลาวคืนด้วย กล้าพยายามใช้ความรู้เรื่องภาษาไทย ในการอ่าน และสะกดคำแต่ละคำในหนังสือ ซึ่งบางทีก็มีคำศัพท์ ที่กล้าไม่รู้จัก การเขียนภาษาไทยทับศัพท์ภาษาอังก ฤษ หรือบางทีก้มีภาษาอังกฤษเลย แต่ถึงอย่างนั้น กล้าก็พยายามที่จะอ่าน เพราะหนังสือเล่มนี้ เกี่ยวกับอาชีพของเขาที่บ้าน ตจว. ที่สำคัญ เจ๊นวลเป็นคนให้เขา แสดงว่าหนังสือเล่มนี้ ต้องมีอะไรดีๆ อยู่อย่างแน่นอน
.........
กล้าไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้เป็นเวลาตีสามกว่าแล้ว เพราะว่าด้วยความตั้งใจที่จะอ่านเนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ด้วยความสนใจ และตอนนี้กล้าก็ได้อ่านมันแล้วท ั้งเล่ม ถึงแม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่กล้าก็คิดว่าควรจะทำอย่างในหนังสือเล่มนี้ รุ่งเช้า เก้านาฬิกา เจ๊นวล... เดินมาหากล้าแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง
"เธออ่านหนังสือที่พี่ให้เธอไป หรือยังกล้า" เจ๊นวล ทักกล้าก่อน ทำเอากล้าสะดุ้ง
"ขะ...ครับ ๆ ... เมื่อคืนนี้ผมนั่งอ่านจนหมดเล่มเลยครับ" กล้าตอบ แต่เสียงยังมีสั่นๆ
"เหรอๆ ... ที่พี่ให้เธออ่านเนี่ย เพราะว่าให้อยากให้เธอกลับไปทำอย่างในหนังสือนี้ที่บ้าน เพราะเธอเองบอกว่าที่บ้านนอกเธอมีที่มีทางอยู่แล้ว พี่เสียดาย พี่เองก้อยากทำ แต่พี่มีบ้านอยู่แต่ในกรุงเทพ พี่อยากให้เธอกลับไปทำ และทำให้ดี ได้อยู่ใกล้ครอบครัวเธอด้วย ไม่ต้องมาหางานงกๆๆ ในกรุงเทพแบบนี้ เอาแบบนี้เปล่าเธอ พี่จะให้เงินเธอกลับบ้านนอกไป อยู่อย่างนี้กับพี่มันก็ไม่ค่อย ได้อะไรหรอก เป็นแค่ลูกจ้าง เธอมียังโอกาสที่จะทำ น่าจะกลับไปทำนะ ดีไหมกล้า" เจ๊นวลพูดซะยาว
"เอ่อ... ผมก็อยากทำนะครับ แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะทำได้หรือเปล่า อีกอย่างถ้าผมพักงานในกรุงเทพ ผมกลัวว่าถ้าผมทำตามไม่ได้อย่างในหนังสือ ผมกลัวจะไม่มีเงินให้ลูกเรียน..." กล้สยังพูดไม่จบ เจ๊นวลก็พูดตัดบทขึ้นมา
"ไม่ต้องห่วงกล้า พี่สนับสนุนเธอนะ เห็นเธอเป็นคนดี ชีวิตเธอน่าจะมีอะไรดีๆ กว่าเป็นลูกจ้างพี่ ถ้าเธออยากทำ พี่จะให้เงินเธอกลับบ้านไปสามหมื่น แล้วถ้าขาดเหลือ หรือลำบากอะไรบอกพี่ไม่ต้องกลัว" เจ๊นวลบอกกล้าสุดท้าย
"ครับๆ ขอบพระคุณเจ๊นวลมากครับ ผมจะพยายมทำให้ได้ครับ" กล้าพูด แต่ยังสั่นเหมือนเดิม แต่คราวนี้มีน้ำตาคลอ...
ณ สถาณีหมอไม่เคยห่าง... ( หมอชิต -*- )
กล้าตัดสินใจออกจากงานร้านข้าว หมูแดง และกลับไปพัฒนาการงานทำไรไถนา ที่บ้าน ตจว. ตามคำแนะนำของเจ๊นวล ระหว่างที่กล้ากำลังซื้อตั๋วรถทัวร์เพื่อที่จะนั่งกลับบ้าน พลันสายตาก็มองไปเห็นคนคนหนึ่ง ที่กล้าไม่ได้เจอนาน แต่ถ้าเจอที่ไหนก็จำได้แน่นอน
"พี่เก่งงงงงงงงง" เสียงกล้าตะโกนด้วยความดีใจสุดขีด
"เห้ย ! ไอ้ห่ากล้า..." เสียงเก่ง ตอบรับด้วยน้ำเสียงดีใจเช่นกัน แต่เบากว่า
"พี่หายไปไหน แล้วพี่มาทำอะไร พี่ไม่ได้ทำงานกับเสียธำนงแล้วเหรอ พี่ๆ ฯลฯ" กล้ายิงคำถามแบบไม่นับชุด
"ไอ้ห่า... มรึงถามกูที่ละอย่างสิเหี้ย กูไม่ได้หายไปไหน ก็ทำที่เดิม แต่ตอนนี้เสี่ยธำนงแกตายแล้ว ลูกแกมาบริหารแทน แล้วกูก็ไม่ถึงกับลูกแกด้วย นี่กำลังหารถกลับบ้าน" เก่งตอบเสียงดูเหนื่อยๆ
"โหพี่... เมีย กับลูกพี่บ่นหาพี่แทยทุกครั้งที่ผมกลับบ้าน มาเลยพี่กลับบ้านด้วยกัน เดี๋ยวผมออกค่ารถให้พี่นะ" กล้าโต้ตอบกับพี่ชายสุดที่รักของเขาด้วยเสียงสดใส
"อือ..." คือคำตอบสั้นๆ จากพี่ชาย...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ รถทัวร์...
"พี่เก่ง ๆ" กล้าเรียกพี่ชายของเขาซึ่งกำลังสัปงกอยู่ข้าง
"ห่าไรของมรึงวะ ?" เก่งถามตอบแบบไม่ค่อยอยากจะมีอารมณ์สนทนาในตอนนี้
"พี่กลับบ้านไปจะทำอะไร" กล้าถามต่อ
"จะทำห่าอะไรได้ จูงไอ้มืดไถนา เหมือนทุกปีนั้นแหละ แต่ปีนี้อาจจะอยู่นาน เพราะกูยังไม่รู้จะทำอะไรต่อ" เก่งตอบน้องชาย แต่ตายังหลับอยู่
"นี่ๆ พี่ ผมจะให้พี่ดูหนังสือนี่" กล้าบอกพี่พร้อมทั้งหาหนังสือที่ ว่าในกระเป๋าอย่างตื้นเต้น
"หนังสือห่าไรวะ ?" เก่งตอบน้อง ลืมตามาดูน้องหนึ่งข้าง
"นี่งัยพี่" กล้าหยิบหนังสือมายื่นให้พี่ชายดู
"ในหลวง ???" เก่งตอบงงๆ ตายังจ้องหนังสือ
"ใช่พี่ ในหลวงท่านสอนเกี่ยวกับการทำเกษตรแบบใหม่ ผมอ่านแล้วน่าสนใจมากเลยพี่ นี่ว่าพอกลับบ้านนะ ผมจะไปลองทำตามในหนังสือดู ที่เราก็มีเยอะน่าจะทำอะไรได้หลายอย่างเลย" กล้าคุยให้พี่ชายฟัง
"มรึงจะทำอะไรก็ทำไปเหอะ กูทำนาอย่างเดียวก็จะเหนื่อยตายแหละ จะให้ทำนู่นทำนี่อีก กูไม่เอา มรึงจะทำก็ทำ กูทำนาอย่างเดียวก็เหนื่อยพอละ..." เก่งตอบน้องอย่างหัวเสีย แล้วก็เอนตัวลงนอนที่เบาะ...
ส่วนกล้านั้นก็หน้าเสีย เพราะพี่ชายไม่เล่นด้วย ความหวังที่จะชวนพี่ทำตามอย่าง ในหนังสือ ก็พังทลาย ซ้ำยังโดนด่ากลับมาอีก เลยเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก ก็หลับตาลงนอนที่เบาะรถทัวร์ ข้างๆ พี่ชาย...
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ปฏากรณ์ดุริยางค์
29 เมษายน 2553