เมื่อไม่ต้องการ

สะพั่งสะท้านไมภพ

ก่อนเดินทางไปทำงานที่ภาคใต้ ผมหวังหลายๆสิ่งหลายๆอย่าง เช่น ยศฐาบันดาศักด์เงินทองสิทธิต่างๆ แต่ทว่าเมื่อภรรยาผมได้ทักขึ้นมาว่า ไม่อยากให้ไปเพราะเป็นห่วง จึงต้องทำให้ผมคิด
ก่อนหน้าจะลงไปอยู่ยาวๆ ผมได้เจอกับพี่ทูน หรือ จานทูน อายุแก่กว่าผมราวห้าปี แกชอบตัดผมสกรีนเฮด ใส่แว่นสายตา และแข็งแรง ก็ยังไม่ได้คุยเท่าไหร่ในตอนก่อนลง แต่เมื่อลงไปได้นั่งรถไฟชั้นหนึ่งในห้องเดียวกัน และได้พูดคุยกันตลอดทาง เริ่มทำให้ผมรู้สึกว่าแกมีความรู้สูงส่ง
เมื่อได้ลงไปทำงานได้ไปเห็นผู้หมวดนายสิบทำงานและทานข้าว และนอนค้างในฐานของผู้หมวด ความรู้สึกแบบเดิมๆสมัยผู้บังคับหมวด ยามค่ำคืนที่เหล่าทหารเพลียจากการตรากตรำทำงานหนักหนักและหนัก และหัวหน้าที่ลงไปก็ไม่ได้มีสาระความรู้ที่จะพอให้ความนับถือได้ แต่กลับสำแดงสิ่งที่ไม่สมควรหลายๆอย่างให้ประจักษ์
เมื่อจบภารกิจสั้นๆอันแรกก็เดินทางกลับมา ก็ไม่รู้ว่าการเดินทางไปแบบนี้จะได้อะไรแค่ไหนแต่เมื่อกลับมาแล้วก็มีความรู้สึกว่าภูมิใจที่ได้ไปช่วยนิดหนึ่งอย่างน้อยก็ให้กำลังใจ
ก่อนลงผมตัดสินใจแล้วว่าพอจึงเขียนใบขอจบภารกิจแต่ต้องลงไปอีกราวสองถึงสามเดือน
ไม่กี่สัปดาห์เราต้องลงอีกคราวนี้ต้องลงไปอยู่นานหลายเดือน ทีแรกผมกะว่าจะเป็นบัดดี้กับ จานทูน และคุยเรื่องราวต่างๆ แต่ทว่าเขากลับแยกห้อง แต่อย่างไรก็ตามส่วนมากของเวลาที่ไปอยู่ ผมกับจานทูนมักจะพูดคุยกันเป็นส่วนมาก ไม่ขึ้น ฮ เข้าประชุม คุยกับเพื่อน ผลิตเอกสารรายงานส่ง ซักผ้า กินข้าว สัมมนาก็แค่นี้
มันสบายมากเลย มีวันหนึ่งผมขึ้น ฮ ไปรดน้ำศพนายสิบและพลทหารที่เสียชีวิต ต่อมาทุกๆครั้งที่ได้รับเอสเอ็มเอสสถานการณ์ใต้ ระเบิด ลอบยิง ตาย เจ็บ 
ผมนึกดีใจที่ผมขอกลับก่อนที่จะมา ไม่ใช่ว่ากลัว แต่ทว่าไม่อยากเอาเปรียบน้องๆที่อยู่ในพื้นที่เครียดเหนื่อยและตายจริง  
ผมอยากได้อะไรผมถามตนเองในพื้นที่
สงสัยผมจะบ้าไปแล้ว หลงไปแล้ว ผมนึกขึ้นมาได้แล้วก็สมเพชในความคิดของตนเองที่หวังสิ่งต่างๆที่จะมีมากกว่าเดิม เมื่อจานทูนเข้ามาเสริมในเรื่องแนวความคิดของแกที่ไม่ได้สนใจเรื่องต่างๆให้มากกว่าสิ่งที่จะเป็นประโยชน์ต่อหน่วย ก็ทำให้ผมระลึกได้ตลอดเวลาที่เผลอไผลคิดวาดฝัน
เมื่อเดินทางกลับ ผมมีความสุขมากที่สุด เพราะว่าสามเดือนที่ผ่านมาได้รับความรู้จากจานทูน ได้เข้าใจตนเองและเห็นความจริงของคำพูดของภรรยา และความไม่ต้องการอะไรที่เกินไป
ปัจจุบัน ผมเฝ้ามองสิ่งต่างๆที่เข้ามา มันไม่ต้องการแล้วมันก็ไม่เครียด รู้สึกว่าไม่มีอะไรเครียด 
เมื่อไม่ต้องการมันดีอย่างนี้นี่เอง