ฟ้าเพียงดิน (๖)

แก้วประเสริฐ

                 ฟ้าเพียงดิน  (๖)
     ชายหนุ่มฟังการประชุมด้วยทีท่าสนใจแต่มิได้กล่าวประการใด   พลางนึกในใจว่าคุณพ่อ
ช่างละเอียดรอบคอบมาก พลางตรวจรายการต่างๆบนหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ ตามรางานของ
หัวหน้าฝ่ายต่างๆ  พลันได้ยินคุณพ่อกล่าวว่า
     “คุณองอาจ แล้วรายงานด้านต่างประเทศของประเทศเกาหลีที่มีหนังสือแจ้งมาว่าให้ทาง
เราเป็นตัวแทนจำหน่ายรถยนต์เพียงผู้เดียว  ตอนนี้งานไปถึงไหนแล้ว  ขอทราบด้วย”
      “เรียนท่านผู้บริหารใหญ่  บัดนี้ทางเราได้ติดต่อไปเรียบร้อยแล้วตามที่ท่านผู้บริหารแจ้ง
แต่ทว่า  ทางบริษัทเขาอยากจะมาดูสถานที่ประกอบการโดยทำเป็นหนังสือแจ้งมาจะส่งคนมา
ดูกิจการในราวอาทิตย์หน้า วันอันแท้จริงจะแจ้งให้ท่านทราบอีกครั้งหนึ่ง ที่ยังมิได้รายงานไว้
ด้วยยังไม่ได้คำตอบอันแน่นอนเท่านั้นครับ”  ฝ่ายต่างประเทศรายงานด้วยวาจาทันที
      “หากเป็นเช่นนั้นก็ให้คุณองอาจต้อนรับและให้ไปดูสถานที่จะใช้ประกอบรถยนต์ตลอดจน
สาขาที่เปิดไว้ในกรุงเทพฯซึ่งทางเราได้จัดสร้างไว้เรียบร้อย  หากได้รับรายงานจากบริษัทแม่เมื่อใด
ก็ให้รีบรายงานโดยด่วนด้วยนะ”  คุณอัศวโรจน์แจ้งให้ทราบ
       “ครับ!!!!.....หากทางเราได้รับการยืนยันเป็นที่แน่นอนก็จะเปิดและรีบเร่งขยายงานออกต่าง
จังหวัดทันที  ด้วยได้แจ้งให้คุณกฤษณะแจ้งไปยังบรรดาสาขาของเราให้จัดการสาขาและเตรียมการ
โฆษณาไว้แล้วครับ”
       “แต่ถ้าหากฝ่ายเกาหลีขัดข้องอย่างไร  ผมเองได้รับแจ้งมาว่าทางญี่ปุ่นก็สนใจงานทางเราด้วยคุณ
เห็นเป็นประการใดล่ะคุณองอาจ”
       “แต่ถ้าหากทางญี่ปุ่นซึ่งก็ทำกิจการเดียวกันก็ไม่เป็นปัญหาหรอกครับ  ด้วยผมและคุณกฤษณะ
ได้เปิดสาขาในนามของบริษัทเราสำรองไว้แล้วให้เป็นฝ่ายรับผิดชอบดูแลด้านนี้ไว้แล้วครับท่าน ตามราย
งานที่แจ้งไว้ในรายงานทางคอมฯครับท่าน”   ผู้จัดการทั้งสองฝ่ายตอบ
       “แล้วด้านคุณกฤษณะเล่า  การขายด้านเครื่องอุปกรณ์  ส่วน ลิฟต์ผมตรวจดูไม่เห็นเดินหน้าไป
แต่อย่างใดเลย”
       “ทางด้านอุปกรณ์ด้านอื่นๆตลอดลีฟท์ถึงไม่ได้เพิ่มจากยอดเดิมนั้น แต่ไม่ได้ลดลงทุกอย่าง
  ด้วยขณะนี้เกิดเหตุการณ์ภายในบ้านเมืองอยู่จึงชะงักไปครับท่าน  ผมคิดว่าหากบ้านเมืองสงบ
คงจะได้ขายลิฟต์และอุปกรณ์ตลอดเครื่องอุปโภคบริโภคได้มากขึ้น ระยะนี้ได้โฆษณษาไปเรื่อยๆ
เพียงแต่เพลาๆไปบ้าง  แต่เราได้เสริมทางด้านต่างประเทศไว้รอรับแล้วครับท่าน  อีกประการหนึ่ง
 ด้วยบรรดาการก่อสร้างต่างๆได้หยุดชะงักไปก่อน คงอีกไม่นาน  ด้วยมีออเดอร์สั่งของมาแล้วครับท่าน”
      “จริงซินะ  เหตุการณ์บ้านเมืองเรากำลังวุ่นวาย ทั้งทางด้านในประเทศและต่างประเทศ  แต่ขอให้พวก
เรารักษายอดการจำหน่ายและการผลิตไว้ตามรายการต่างๆไว้ ส่วนราคานั้นควรจะให้ชะลอๆไปพลางๆก่อน
ให้ผู้จัดการสาขาทั้งหลายทราบด้วยนะ เพียงให้รีบเร่งหายอดจำหน่ายไว้ให้มากๆไว้ก่อน ส่วนบริษัทใดที่ยัง
ต้องการก็ให้รีบจัดการให้เสร็จโดยเร็วด้วย”คุณ อัศวโรจน์แจ้ง
       “คุณยุพาล่ะด้านการจำหน่ายต่างที่คุณทำรายงานมานั้น เห็นควรลดอัตราลงเสียบ้างเพื่อให้สอดคล้องกับ
เหตุการณ์บ้านเมืองลงมาหน่อยนะ  แล้วแจ้งให้ฝ่ายการขายแจ้งไปยังบรรดาสาขาต่างๆทั้งในและนอกด้วยนะ”
        “เจ้าค่ะ  แล้วท่านจะให้ลดประมาณสักเท่าไหร่ดีล่ะท่าน”
        “ผมเห็นว่าควรจะลดสักหนึ่งเปอรเซ็นต์หรือสองเป็นตามลักษณ์ของสินค้าก็แล้วกัน”
       “เจ้าค่ะจะได้แจ้งให้ฝ่ายการขายทราบโดยด่วนเจ้าค่ะ”
       “อ้อแล้วทางด้านบุคลากรล่ะ  ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง เพิ่มลดเท่าไหร่ คุณจารุวรรณ”
      “อัตรากำลังบุคลากรนั้นหยุดรับการสมัคร  เพียงรอการเปิดรับสมัครที่อาจจะเปิดการขายจากต่างประเทศจาก
คุณองอาจไว้แล้วเจ้าค่ะ  ตอนนี้กำลังพิจารณาเกี่ยวกับการปลดคนงานตามสภาพเหตุการณ์ปัจจุบันอยู่เจ้าค่ะ”
    คุณจารุวรรณกล่าวรายงาน
        “ใช่แล้วสมควรเป็นแบบนั้นด้วยสภาพเหตุการณ์เราต้องตรึกตรองกันให้รอบคอบให้สอดคล้องกันและกัน
และด้านคุณ เบญจมาศล่ะ  งานฝ่ายบัญชีเป็นอย่างไรบ้าง”
         “ด้านการเงินนั้นยังอยู่ในสภาพคล่องตัว ด้านในและต่างประเทศยังอยู่ในสภาพเดิมแต่เค้าว่าอาจจะลดลง
บ้างเล็กน้อยเจ้าค่ะ” ฝ่ายบัญชีกล่าวรายงาน
          “อ้อยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ เจ้ากานต์ลูกชายผมเองขออัตรา หนึ่งอัตรา เพื่อเวลาเขาเข้ามาบริหารงานแทนผม
คือหน้าที่เลขานุการส่วนตัว ให้คุณนำเอกสารที่ผมจะมอบให้คุณนี้ไปแต่งตั้งได้เลยนะ  กินตำแหน่งผู้ตรวจการ
พิเศษประจำบริษัทสามารถตรวจสอบทุกๆฝ่ายได้  แต่ตอนนี้ยังไม่เข้าทำงานเขาจะทำรายงานส่งทางบ้านเขาให้
เขากินเงินเดือนๆละ ห้าหมื่นบาทไปก่อน เบิกจ่ายตั้งแต่เดือนนี้ไปเลยด้วย”  คุณอัศวโรจน์กล่าว  
     “เจ้าค่ะดิฉันจะรีบดำเนินการโดยด่วนเจ้าค่ะ”
       แล้วผู้จัดการฝ่ายบุคลากรก็ลุกจากเก้าอี้เดินเข้ามาน้อมกายลงแล้วรับเอกสารจากมือผู้บริหารใหญ่ทันที 
พร้อมก็เดินกลับไปนั่งโต๊ะตามเดิม
       “คุณพิมพ์ผกาให้จัดทำรายงานประชุมทั้งหมดรีบส่งผมโดยด่วนด้วยนะ”  
       “เจ้าค่ะ”  หญิงสาวชื่อพิมพ์ผกาตอบอย่างนอบน้อม  พลางเงยหน้า   แล้วหล่อนก็สะดุ้ง ไม่ใช่เพียงแต่หล่อน
เท่านั้นชายหนุ่มก็สะดุ้งเช่นเดียวกัน   ด้วยเขาเพียงแต่หลับตาฟังการสั่งงานการประชุมต่างๆจากคุณพ่อและหัน
ไปมองผู้จัดการฝ่ายต่างๆจดจำไว้ แต่หาได้สังเกตว่าที่เบื้องหลังท่านมีหญิงสาวนั่งโต๊ะเคียงคู่ท่านอยู่ 
ด้วยหล่อนมัวแต่กำลังจดรายงานต่างๆไว้  พร้อมกำลังบันทึกลงในคอมพิวเตอร์อยู่จึงไม่ได้และเห็นใบหน้า
        พลันชายหนุ่มนึกถึงแม่แย้มขึ้นทันที  ระหว่างที่เขาหลับไปและตื่นแต่เพียงแย้มนัยน์ตามองดูเห็นหล่อนเพียง
ไม่นานนักแต่เขาจำได้   ไม่นึกว่าหล่อนจะมาเป็นเลขานุการของบิดาเขา  
       ทั้งสองเมื่อสบตากันก็ต่างคนต่างคิดไปต่างๆนาๆทันที  หญิงสาวก็ไม่คิดว่าชายหนุ่มที่หล่อนแลเห็นนอนอยู่
บ้านโซฟานั้นจะเป็นถึงลูกชายคนเดียวของท่านบริหารใหญ่เจ้าของแห่งบริษัทที่หล่อนทำงานอยู่
ด้านชายหนุ่มก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่า  หล่อนจะเป็นคนดูแลแม่แย้มที่เขารักดุจดั่งแม่ตัวเองในระหว่างเขาไปต่าง
ประเทศและซื้อของมาฝากแม่เขาเป็นประจำอีกด้วยจะเป็นเลขานุการของพ่อไป  ทำให้ทั้งสองตลึงงันทำให้คุณ
อัศวโรจน์สงสัย แต่ไม่กล่าวประการใด
     เจ้าของบริษัทและผู้บริหารใหญ่พลางกล่าวในที่ประชุมว่า  ในเมื่อผมอ่านรายงานจากท่านและเซฟไว้เรียบร้อย
แล้ว  หากทุกๆคนมีปัญหาใดขัดข้องอย่างไรให้รีบรายงานผมโดยด่วนด้วย  ถ้าไม่มีก็ขอปิดประชุมก่อน อ้อๆๆ
ลูกชายผมจะเข้ามาบริหารในบริษัทนี้อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า  ฉะนั้นเขาก็คือผมหากผิดพลาดอย่างไรก็ตักเตือนเขา
ด้วยถือว่าเป็นลูกหลานของท่านๆก็แล้วกัน  
       ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วยกมือไหว้ไปทางผู้จัดการฝ่ายทั้งห้าทันที   บรรดาฝ่ายทั้งหลายก็ยืนขึ้นแล้ว
รับไหว้ตอบ ต่างคิดในใจว่านี่หรือจะมาเป็นหัวหน้าพวกเขาอายุก็ยังไม่มากนักแต่ต่างคิดไปต่างๆนาๆแล้วก็
นั่งลงดังเดิม   ครั้นได้ยินผู้บริหารใหญ่สั่งกล่าวปิดประชุมก็ลุกขึ้นน้อมกายคาราวะทันทีแล้วต่างก็ค่อยๆทยอย
กันเดินออกจากนอกที่ประชุม  คงเหลือเพียงคุณอัศวโรจน์ ชายหนุ่ม และหญิงสาวเท่านั้น
       “นี่เจ้าค่ะ แผ่นดิสท์ของแต่ละฝ่ายได้บันทึกไว้เรียบร้อยแล้ว พร้อมกันหกแผ่น  ห้าแผ่นเป็นรายงานของหัว
หน้าฝ่าย อีกแผ่นหนึ่งเป็นประชุมด้วยวาจาเจ้าค่ะ”  แล้วหญิงสาวก็น้อมกายยื่นส่งให้แก่คุณอัศวโรจน์ทันที
ถอยหลังไปยืนรอคำสั่งต่อไป
        “ฉันสังเกตว่าเธอกับลูกฉันเหมือนจะรู้จักกันมาก่อนแล้วใช่ไหมพิมพ์ผกา”
        “ไม่รู้จักกันเจ้าค่ะ แต่เคยเห็นเจ้าค่ะ”  หญิงสาวตอบ
         “อ้าวๆๆ???....แล้วเจอกันที่ไหนล่ะ”  บิดาพีระกานต์ถามด้วยความสงสัย
         “พบเห็นเขานอนหลับที่บ้านป้าแย้มเจ้าค่ะ ระหว่างดิฉันนำขนมไปมอบให้ป้าแย้มเจ้าค่ะ” 
         “แล้วคุยกันด้วยหรือเปล่าล่ะ”
         “เปล่าเจ้าค่ะ  เมื่อเห็นป้าแย้มมีลูกชายมาหาซึ่งดิฉันก็สงสัยเหมือนกันด้วยทราบว่าป้าแย้มไม่ได้แต่งงาน
จนป่านนี้จะมีลูกชายได้อย่างไรเหมือนกันเจ้าค่ะ”
        คราวนี้คุณอัศวโรจน์รู้ทันทีว่าหลังจากไอ้กานต์มันหายหัวไปไหน ตามที่คุณหญิงภรรยากล่าวว่ากานต์
มันจะไปธุระ แต่เร่งให้กลับบ้านเร็วๆ  พลางหันหน้ามาทางชายหนุ่มทันที
        “บอกพ่อซิเจ้ากานต์ว่าที่คุณพิมพ์ผกาแจ้งมาจริงหรือเปล่า  เห็นแม่บอกว่าไปธุระที่แท้ไปหาแม่แย้มหรือ”
         “ครับคุณพ่อ   ผมเองเห็นทราบว่าทางคุณพ่อคุณแม่จะจัดงานเลี้ยงต้อนรับที่บ้านเลย แวะไปเยี่ยมแม่แย้มหน่อย”
         “เออให้มันได้อย่างนี้ซิ  มันช่างเหมือนพ่อจริงๆนะ” 
          “ฮ่าๆๆๆๆไอ้กานต์นะไอ้กานต์ ไม่เบาความคิดอ่านกว้างไกลนัก”   แล้วชายกลางคนก็หัวร่อลั่นทันที
แล้วชายปลายวัยชราก็กอดคอเจ้าลูกชายเดินออกจากห้องประชุมทันที
  หญิงสาวก็เดินตามหลังคิดไปต่างๆนาๆด้วยคาดไม่ถึงว่าจะมาเจอกันในลักษณะแบบนี้
          “ครั้นถึงประตูก็ลดมือออกจากคอของชายหนุ่มแล้วหันไปถามว่า  แล้วแกจะไม่ไปเดินชมฝ่ายต่างๆบ้าง
หรือจะได้รู้จักห้องต่างๆเวลามาทำงานนะ”
          “อีกหนึ่งเดือนล่ะคุณพ่อ  เมื่อไหร่ก็ได้  แต่ผมเห็นจะขอตัวไปหาไอ้หนกมันหน่อยด้วยจะปรึกษากันว่าจะ
ไปเที่ยวทะเล  ด้วยมันจะบินไปยุโรปในอาทิตย์จะถึงนี้แล้ว”
          “ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวพ่อแม่จะตามไปด้วย เจ้าล่ะจะเอาใครๆไปบ้างล่ะ “
          “ก็เพื่อนๆและเมียมันเท่านั้นครับคุณพ่อเอาคนที่สนิทๆไป ไม่อยากให้เอิกเกริกนัก”  ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น
       แล้วคุณอัศวโรจน์ก็หันหลังกลับไปถามหญิงสาวทันที
        “  หนูไปเที่ยวทะเลด้วยกันไหมล่ะนำแม่แย้มไปด้วยนะบอกพี่เค้าว่าฉันเองคิดถึง   ไอ้กานต์มันคงอยากให้ไปร่วมด้วยนะ บอกแม่แย้มเห็นคงจะไปด้วยหรอกจะได้สั่งให้เขาจัดการทำความสะอาดบ้านพักไว้หรือหนูจะเอา
พ่อแม่ไปด้วยก็ไม่ขัดข้องนะ”
        “ดูก่อนเจ้าค่ะแต่จะบอกแก่ป้าแย้มให้ทราบเจ้าค่ะ”  หญิงสาวกล่าวตอบ
        “คุณพิมพ์ผกาขอเชิญด้วยนะครับ แล้วบอกแม่แย้มว่าผมต้องการให้ไปด้วย  แม่แย้มต้องไปแน่นอนล่ะ”
        “เจ้าค่ะคุณชาย”  หญิงสาวกล่าวตอบ
          ครั้นพอเดินพ้นหน้าห้องก็แจ้งให้หญิงสาวที่น้อมคาราวะให้กลับไปทำงานหน้าที่เดิมได้แล้ว พร้อม
คุณอัศวโรจน์ก็แยกทางกับชายหนุ่มเพื่อเข้าไปยังห้องทำงานซ้ายมือที่ติดกับห้องประชุมใหญ่พร้อมหญิงสาวทันที
          หลังจากแยกทางกลับบิดาแล้ว ชายหนุ่มก็เดินระเหยไปเรื่อยๆลงลิฟท์มาแล้ว  เดินดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยๆ
ด้วยยังเห็นเวลามีอีกมากนัก  เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์จำชายหนุ่มได้ดีและเห็นเขาเดินเข้าไปยังที่ประชุมหน่วย
ประชาสัมพันธ์ทั้งหมดก็รีบออกมายกมือไหว้ชายหนุ่มทันที   ชายหนุ่มหัวร่อพลางบอกว่า
        “ขอบคุณทุกๆคนครับ  เดี๋ยวผมจะกลับเดี๋ยวนี้ทำตัวตามสบายเถอะ”   กล่าวจบชายหนุ่มก็รีบสาวเท้าผ่าน
หน้าประตูใหญ่ ฝ่ายพนักงานรปภ.ก็ทำความเคารพ ชายหนุ่มทันที   แล้วเขาก็รีบเดินไปที่รถแล้วสตาร์ทรถออก
จากบริษัทหากนกด้วยนัดหมายกันไว้ก่อนแล้ว
        เมื่อชายหนุ่มขับรถมาถึงซอยชิดลมก็แวะซื้ออาหารต่างๆแล้วเดินเข้าไปในบ้านเพื่อน  เห็นไอ้หนกกำลังง่วน
อยู่กับต้นไม้  เขาแอบไปยืนไม่ให้มันรู้ตัว พอได้จังหวะก็เตะตูดมันทันที  เสียงดังป๊าบ จอบเล็กๆในมือมันกระเด็น
หลุดมือทันที หัวคะมำทิ่มไปยังกระถางต้นไม้  เสียงมันด่าสนั่นลั่น
       “ใครว่ะไอ้ห่า???....เดี๋ยวเถอะกูจะเอาคืน” พลางหันมายกมือตั้งท่ามวยการ์ดทันที  เมื่อสมัยมันยังเรียนหนังสือ
มันเคยชกมวยนักเรียนได้แชมป์รุ่นมาแล้ว   แต่พอมันเห็นชายหนุ่มเท่านั้น  ก็รีบปล่อยมือทั้งสองลงทันที
       “ไอ้เห้?...กูนึกว่าใครเสือกเตะกูเสียหัวทิ่มนี่กูว่าจะเอาคืนซะหน่อย” ว่าพลางก็ก้าวย่างสามขุมเข้าหาชายหนุ่ม
ทันใด  ชายหนุ่มหัวร่อก๊าก  
         “มาๆๆไอ้หนก  มึงดูซิว่านี่อะไรในมือกู “ แล้วชายหนุ่มก็ยกกล่องใส่เหล่าฝรั่งอย่างดีขึ้นทำท่ารับหากไอ้หนกเตะเขาจริงๆด้วยมือขวา ส่วนมือขวาถือถุงใส่บรรดาอาหารต่างยกขึ้นด้วย
        ไอ้หนกชะงักพรืดพลางหัวร่อลั่นกูก็แกล้งขู่มึงยังงั้นแหลว้าอ้ายเห้.....ไปๆๆมึงเข้าไปในบ้านบอกแม่บ้านกู
ให้เตรียมไว้เดี๋ยวกูไปอาบน้ำก่อนแล้ว   
        “อ้าวไอ้เห้?...มึงไม่เรียกพวกเรามากินด้วยกันหรือว๊ะ กูได้ยินไอ้รุจน์มันโทรมาหากูว่าจะมาหากลุ้มใจมันว๊ะ
มึงโทรไปบอกมันก็แล้วกันพวกเรานะโว้ยอย่าให้มันเสือกพาเมียมาด้วยเดี๋ยวไม่สนุกว๊ะ”  พูดแล้วกนกก็เดินเข้าบ้านตรงไปยังห้องน้ำทันที.........
              *   แก้วประเสริฐ.  *