คนในอยากออกคนนอกอยาก

เกราะแก้ว

มองผู้คนรอบข้างด้วยสายตาอิจฉาอยากมีกะเขามั่ง  แฟน  คนรักน่ะ  อายุอานามก็ไม่ใช่น้อย  หน้าตารึก็ใช่ขี้ริ้วขี้เหร่  แต่ทำไมฉันไม่มีกะเขาวะ    ก็เพราะเหตุนี้แหละมักจะมีคนนั้นคนนี้ติดต่อให้เรื่อย  แต่ก็ไม่ชอบอ่ะ  อยู่มาวันหนึ่งวันเกิดในวัยสาสิ
มสิบต้นๆ  ฟังดูยังไม่แก่ใช่มั้ย  แต่น้องๆ เค้าก็มีครอบครัว  จนเราเป็นป้าไปแล้วแล้วเซ็ง
  มีสายแปลกโทรมาอวยพรวันเกิด..เอ..ใครนะที่โทรมา  คุยไปคุยมาเค้าแอบปลื้มฉันมาเป็นปีแล้วแต่ไม่มีโอกาสบอก  คุยไปคุยมาถึงรู้ว่าเป็นใคร  แต่ก็ยังไม่เคยเห็นหน้าแต่เพื่อนร่วมงานรู้จักเขาดีจังเชียร์ใหญ่ว่าตกลงปลงใจเลย  ก็คคอกับพ่อแม่และบอกรัก  ฉันงงๆ และเฉยๆ   พอมีมาจริงๆทำไมรู้สึกอย่างนี้นะ  นัดแนะเจอกันนี่เลยชอตเด็ด  เห็นหน้าแล้วแทบไม่อยากเปิดประตูรถลงไปเลย  ทั้งๆที่รู้มาก่อนหน้าแล้วว่าเขาเป็นหม่าย  มีเรือพ่วง  3  คน  คนโตอยู่ ป.6 คนเล็ก อนุบาล อายุ  48  ปี  ตอนคุยกันเหมือนจะรับได้  แต่พอจจริงๆ แล้วฉันยังไม่อยากมีพันธะ  มีความสสุขในชีวิตโสดอยู่น่ะ  ยังอยากไปเที่ยวสนุกสนานกับเพื่อนและไม่อยากมีภาระต้องรับผิดชอบคิดได้แค่นั้นแหละ  ไม่เอาแฟนรึคนรักฉันอยู่คนเดียวดีกว่า  ไอ้ที่ไม่อยากสานความสัมพันธ์ต่อไม่ใช่ว่าเขามีข้อติหรอกนะ  แต่คือฉันยังหวงแหนความโสดอยู่น่ะ
      ไม่ได้เข็ดถึงขนาดสร้างคาน..ถาวรหรอกนะ  ยังอยากและต้องการความรัก  คนมารัก  มาดูแลใส่ใจห่วงใยอยู่แต่มันก็น่าจะเป็นอะไรที่เราเลือกได้ซักนิด  ก็ไม่ได้อยากมี..จนตัวสั่นหรอกนะ  แต่ก็น่าจะมีใครเป็นคู่กับฉันมั่ง  ตอนทำงานมีเพื่อนมันก็สนุกนะ  แต่พอเลิกงานกลับบ้านนอนนี่ซีมันยากเกินข่มตาหลับ  พลิกซ้าย-ขวามันก็ยังไม่หลับ  แต่จะลุกขึ้นมาอ่านหนังสือก้ไม่ใช่เรื่องที่จะแก้ความฟุ้งซ่านของฉันได้กระสับกระส่ายจนหลับไปเอง  โทรศัพท์นอกจากติดต่อเรื่องงานและคุยกับครอบครัวฉันก็ไม่มีธุระจะคุยกับใครแล้ว  เดือนนึงเติมเงิน  100  บาท  บางทีใช้ได้ถึง  2เดือนก็เคยมี  หรือบางวันบางอาทิย์แทบไม่มีใครโทรมาเลย  เอ...รึว่าฉันปิดตัวเองไป  ก็ไม่นะ  ฉันขี้เหร่ก็ไม่ใช่  แต่ว่าเลือกมากก็นิดนึงน่าคนรีกนะไม่ใช่ปากกา  ขนาดปากกายังทดลองเขียนเลยว่าใช้ได้เขียนลื่นไหม...โอ๊ยเบื่อ...