[เพรงพรหม] ตอนพรหมลิขิต

แมงกุ๊ดจี่

"คุณเชื่อเรื่องพรหมลิขิตไหม? "  เสียงชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในมุมระเบียงทักถามจนดารินตกใจระคนแปลกใจว่าเสียงที่ถามนั้นถามเธอหรือเปล่า  เธอทำหน้าแบบงง  และมองใบหน้าคมสันที่รับกับแสงสลัวๆ ของไฟที่สาดมาจากห้องจัดเลี้ยง  และสบตาเป็นสัญญาณว่าถามเธอหรือเปล่า?  "ก็คุณนั่นแหละ  ผมไม่ได้บ้าพูดคนเดียวหรอก"  เสียงเขาส่งมาพร้อมแววตาค้นหา  "ฉันเหรอ? "  แต่ในใจก็คิดว่าไม่บ้าเหรอ? นายนั่นแหละบ้าชัด ๆ  ฉันไม่รู้จักนายซะหน่อย  "อืม...ใช่  ผมถามคุณนั่นแร่ะ  ผมเห็นคุณตั้งแต่เดินออกมาแล้ว  แต่คุณไม่ยักกะเห็นผม"  เขาสาธยาย
อะไรกันผู้ชายคนนี้  ทำให้ภายในใจดารินคิดกลัวขึ้นมา  ตานี่โรคจิตหรือเปล่านะ  ทำให้ต้องโมโหตัวเอง บ่นในใจว่านี้ไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะที่หนีออกมาจากงาน  เพียงเพราะเซ็งกับเหตุการณ์ภายในงาน  มันไม่คุ้มกันเลย  กับเหตุการณ์ที่ต้องเจอในตอนนี้   ไม่รู้จะต้องมาถูกตาบ้านี่ลวนลาม  หรือจับเป็นตัวประกันหรือเปล่าก็ไม่รู้  (โหคิดไปได้ไงเนาะ)  สิ่งที่ทำใด้เพียงเงียบและจ้องหน้าบุรุษที่อยู่เบื้องหน้า  ที่ห่างกันราวสามเมตร  พยายามสังเกต  ว่ากิริยาอาการท่วงท่าประมาณไหน  เมา  หรือ  กำลังหื่น  บ้ากาม  หรืออะไรก็แล้วแต่
"คุณไม่ต้องกลัวผมหรอก  ผมรู้คุณกำลังกลัว  และอยากบอกว่าผมไม่ได้เมาแค่มึน" เขาสาธยาย(พล่ามมากกว่า)   เขาหันมามองหน้าที่ตื่นกับเหตุการณ์   ทั้งรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้สวย เมื่อได้สบแวววาที่มาดมั่นนั้น  ทำให้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้   ไม่เพียงแต่สวยยังน่าค้นหาในความสวยเรียบแต่เก๋  ยิ่งพิศดวงหน้ายิ่งละมุนตา  ระหว่างที่จ้องดวงหน้าที่คล้ายต้องมนต์สะกด   ทำให้เขาสำนึกได้ว่าเขาเสียมารยาทกับผู้หญิงคนนี้ซะแล้ว  ทำให้เขาตื่นจากภวังค์ที่ครุ่นคิดก่อนหน้าหญิงสาวผู้นี้จะเดินออกมาทำลายความคิดเขา  จนกลายเป็นเรื่องให้เขา  คิดหาเรื่องสนุก ๆ  ทำและเธอกลายเป็นเหยื่อให้เขาเล่นตลก...
แต่อีกฝ่ายไม่ได้สนุกด้วยเลยสักนิด   ความหวาดหวั่นหวาดกลัวผุดขึ้นมาพร้อมตั้งรับอยู่ตลอดเวลาแววตาที่จ้องมองผู้อยู่เบื้องหน้าด้วยแววตาระแวงระวัง  และมาดมั่นพร้อมรับกับสถานการณ์
"ผมขอโทษคุณครับ   ผมมองไม่ถนัดเมื่อสักครู่"  เป็นคำแก้ตัวน่ารังเกลียดยิ่งในความรู้สึกของดาริน  
"คุณเมาหรือเปล่า"  หล่อนถามพร้อมจ้องหน้า  
"ป่าวครับ  ผมแค่มึนกับไวน์นิดหน่อยเท่านั้นเอง"  เสียงเขาพูดเหมือนล้อ ๆ
"ดิฉันขอตัวก่อนค่ะ"  ยังจะรักษามารยาทอีกนะ  คุณผู้หญิง  อะไรจะในเย็นปานนั้น
ในความใจเย็นและให้อภัยนี้เองที่ทำให้ชายหนุ่ม  ที่เสียมารยาทกับเธอแอบชื่นชมอยู่ลึกลึกเขายอมรับว่าผู้หญิงคนนี้นิ่ง   และเหยียบบางแว๊ปที่แววตาท่อประกายทำให้น่ากลัวดุจเสือร้ายใจรู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้ที่สวย  แต่ไม่โดดเด่น   แต่ยามมองก็สง่าละมุนในความเรียบหวานซ่อนอยู่เขาจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้กลับไปเจอชายหนุ่มอีกสิบภายในงานเลี้ยงได้อย่างไร...
"อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนไม่ได้หรือครับคุณผู้หญิง"   เสียงทุ่มแต่ฟังนุ่มกว่าที่ผ่านมา
"ฉันต้องขอตัวค่ะ   ผู้ใหญ่ท่านรอนานมากแล้ว"   นางเอกได้อีก  ดาริน
ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยปากเพื่อเซ้าซี้หญิงสาวเพื่อให้อยู่คุยเป็นเพื่อน  ก็ผละเสียก่อนเมื่อสตรีวัยกลางคนกำลังเดินออกมาพ้นประตูแล้วกำลังเดินตรงมาหาเขา   ที่ยืนเผชิญหน้ากับหญิงสาวในชุดราตรีพลิ้วด้วย  ผ้าซีฟรองซ์สีฟ้าคุมเข่าดูเรียบแต่หรู   กับท่วงท่าที่นิ่ง  บางเสี้ยวนาทีก็ดูน่าสพึงแทบใจหาย
"อ้าว  หนูรินมาอยู่นี่เอง  รู้จักกันแล้วเหรอ? จ๊ะ "  สตรีผู้นี้ก็คือป้าศรีพรรณที่เป็นเพื่อนป้าสร้อยทอง  เป็นญาติทางเจ้าบ่าวนั้นเอง  ซึ่งหล่อนก็เพิ่งรู้จักก่อนเข้ามาในงานด้วยการแนะนำของป้าสร้อยทอง
"คุณป้า   มีอะไรกับรินหรือเปล่าค่ะ"  หญิงสาวยิ้มต้อนรับผู้มาเยือนด้วยใบหน้าอ่อนหวานและไม่พ้นสายตาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลไปได้  ทุกกิริยาเขาเก็บไว้เป็นข้อมูลเสียแล้ว
"จ๊ะ  ก็คุณสร้อยเขาถามหาหนูริน  ป้าก็อาสาเดินมาตามจะมาตามหาลูกชายตัวแสบของป้าด้วยจ๊ะ"ป้าศรีพรรณ  ที่อ่อนโยน  และใจดี   สาธยายการมาขัดจังหวะของสองหนุ่มสาว  ซึ่งดารินคิดว่านั้น   ถือว่าเป็นโชคดีที่ป้าศรีพรรณมาทันเวลาก่อนที่อะไรร้าย ๆ   จะเกิดขึ้น
ดารินรู้ทันที่ว่าบุคคลที่สามในการสนทนาเป็นบุคคลเดียวกันที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากหล่อนทำให้ต้องหันไปมองหน้า  ที่กำลังจ้องมองมาอย่างไม่วางตาแบบไม่กระพริบ...
"รู้จักกันหรือยังจ๊ะ   ถ้ายังเดียวป้าจะแนะนำให้รู้จักจ๊ะ "  ป้าศรีพรรณจัดแจงแนะนำสองหนุ่มสาวให้รู้จักันไว้
"นี่จ๊ะ  รณช   ลูกชายป้าจ๊ะ "   ป้าแนะนำบุรุษอัตพาลที่เสียมารยาทกับดารินด้วยไม่รู้ว่าก่อนนี้พ่อตัวดีทำอะไรไว้ดารินไหว้บุรุษที่อยู่ตรงหน้า   แต่แววตาหมายคาดโทษเสียแล้ว   
"รณช  ดาริน   โรจน์กาญกิจ ลูกสาวเพื่อนแม่   เป็นหลายสาวของป้าสร้อยทองจ๊ะ"  ป้าศรีพรรณ  พรรณนาซะยาว
รณช  มองหญิงสาวที่มีแววตาคาดโทษ  ด้วยแววตาขี้เล่น   และยี้ยวน  ทำให้หญิงสาวไม่สบอารมณ์แต่ก็ต้องข่มไว้   ต่อหน้าผู้ใหญ่ต้องเรียบร้อยไว้   
"สองคนรู้จักกันเป็นทางการแล้ว  เข้าไปข้างในกันไหม? จ๊ะ  หรือจะคุยกันต่อข้างนอก"  ป้าศรีพรรณมาเพื่อสิ่งนี้หรือช่างได้จังหวะเสียจริงนะ   ซึ่งแท้จริงแล้วป้าศรีพรรณ  และป้าสร้อยทอง    หมายหมั่นจะให้สองคนนี้รู้จักกันในการนี้  เป็นเรื่องที่คิดไว้ก่อนแล้ว    ซึ่ง  รณช   ก็รู้ดีว่ามาออกงานกับมารดาครานี้ต้องมีการดูตัวเป็นแน่  แต่ไม่รู้ว่าหญิงสาวที่กระหายผู้ชายคนนั้นจะเป็นใคร  การมาที่นี่ของ  รณช  ถือเป็นเรื่องร้ายร้ายสำหรับเขาทีเดียว   แต่เขาก็ต้องยอมมาเป็นเพื่อนมารดาแต่โดยดี  เพราะไม่มีเหตุผลใดจะขัดขืนเขาเองก็เพิ่งเลิกกับ  ริต้า  หรือ  "ริศฤา"  ที่เธอพบรักใหม่  ทำให้เขาเซ็งกลับชีวิตจนต้องออกมานั่งที่ระเบียง  จนเกิดเรื่องเข้าใจผิดกับหญิงสาวที่สวย...
แต่อีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย   บิดาหล่อนบอกว่าไม่สามารถออกงานได้และไปกับหล่อนไม่ได้เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายบิดาของหล่อนก็สมรู้กับเพื่อนสาวอย่างป้าสร้อยทองแล้วนั่นเอง  เหตุผลคือหล่อนเบื่อกับการใช้ชีวิตแบบนี้ที่ไม่เคยมาก่อนและในงานหล่อนก็ไม่รู้จักใครเลยนอกจากป้าสร้อยทอง  และน้องก้อย  ที่เป็นเจ้าสาวในคืนนี้...
"ครับ   เราจะคุยกันสักพักค่อยเข้าไปครับ"   เสียง  รณช  ชิงบอกมารดาก่อนที่สาวเจ้าจะชิ่งหนีเข้าไปในงานเพราะเขารู้สึกชอบผู้หญิงคนนี้ซะแล้ว   เพราะในแววตานั้นช่างท้าทาย   น่าค้นหาสิ่งที่ซ่อนอยู่เหลือเกิน  สัญชาติญาณความเจ้าชู้บอกเขาอย่างนั้น..
ดารินได้แต่ยิ้ม  แต่แอบส่งตาเขียวไปหาคนต้นเหตุที่ทำให้ต้องมาทนกับผู้ชายห่วย ๆ  ที่เสียมารยาทคนนี้  หลังจากที่ผู้มาเยือนได้กลับเขาไปร่วมงานภายในห้องเลี้ยงรับรอง  ก็ทิ้งให้สองหนุ่มสาวอยู่ในความเงียบ  แต่ก็เงียบได้ไม่นาน  เพราะความนึกหมั่นไส้ของดารินที่มีต่อชายอัฒพาลที่ยืนเคียงข้างพิงขอบระเบียงอยู่ห่างราวเมตรได้   หล่อนฆ่าความเงียบให้ตายลง...
"คุณมีอะไรจะคุยก็ว่ามา "  หญิงสาวไม่พูดพล่ามให้เสียเวลา 
"ป่าวผมแค่อยากทำความรู้จักกับคุณ   และทำความเข้าใจกับคุณให้มากขึ้นก็เท่านั้น"  เขาบอกพร้อมมองหน้า
"แค่นี้   งั่นฉันไป"   ใบหน้างอน  มุ่ยเสียแล้วแต่ก็น่ารักในสายตาของคนที่พยายามเย้าให้เหง้างอด..สมใจเขาล่ะ
"เดี๋ยวสิ   ผมรู้คุณอยู่ข้างใน  ก็ไม่สนุกเท่าไหร่หรอก  สู้อยู่คุยเป็นเพื่อนกันไม่ดีกว่าเหรอ?"  ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอ
แต่เป็นข้อเสนอที่เขามีแต่ได้   และเขาคาดไว้แล้วว่าหล่อนต้องตกลง...เห็นฟ้องตามเขา  ทั้งที่เขาเองก็รู้ว่าหญิงสาวโกรธเป็นไฟแล้ว...แต่ก็ยังตอแยได้อีก  คริๆ
ดารินนิ่งสักครู่ก่อนผ่อนลมหายใจ  แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ชุดที่มีอยู่ในมุมของระเบียงก่อนที่หล่อนจะเดินออกมา  รณช  ก็นั่งอยู่ตรงนั้น   ดารินจ้องมองชายหนุ่มที่เมื่อนั่งได้เหมาะแล้ว  ซึ่งเขายืน  ตรงข้างได้องศาพอที่จะสบตาคนที่นั่งได้ถนัดชัดเจน..
"ก็ได้วันนี้เราจะคุยเป็นเพื่อนกัน  ฉันให้โอกาสคุณหาเรื่องมาคุยก่อน  แต่ไม่เน้นเป็นคำถามเพราะฉันอาจไม่ตอบ"  หญิงสาวแจ้งคู่สนทนาก่อนเปิดเวทีสนทนาที่เขาอาจถามจู่โจมโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม  นั้นเป็นการกันไว้ก่อน
"ขอบคุณครับคุณผู้หญิง  ที่มอบโอกาสแก่ผม"  เขาเสียงทะเล้น  ก่อนจะเดินไปยืนหลังพิงขอบระเบียง
"ฉันชอบอะไรตรงๆ   คุณไม่ต้องอ้อมค้อม เราคุยกับได้สบาย ๆ  ฉันจะลืมเรื่องที่ผ่านไม่กีนาทีนั้นซะ"  หญิงบอกแกมประชด
"ผมก็ไม้บรรทัดละครับ  คุณผู้หญิง"  แล้ว  เขาก็ยิ้มกริ่มบอกนัย  ว่าจะเริ่มแล้วนะเตรียมมือให้ดี
สองหนุ่มสาวเหมือนจะคุยกันได้ถูกคอ   รณช  ประทับใจในท่วงท่าการว่างตัวของหญิงสาวที่คุมสถานการณ์ได้ไม่ตื่นกลัวเพียงแต่การพบกันกลับไม่ประทับใจอีกฝ่ายสักเท่าไหร่นัก   แต่การสนทนา  ในค่ำคืนนี้ก็ทำให้ดารินมองเขาดีขึ้นบ้าง...
การสนทนากิริยา  ท่วงท่า  ของสองหนุ่มสาวอยู่ในสายตาของสตรีสูงวัยทั้งสอง  พลอยทำให้ทั้งสองยิ้มกริ่มกับภาพที่เห็นงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา   งานแต่งงานเป็นความสุขชื่นของเจ้าสาวและเจ้าบ่าว  ที่กำลังจะสร้างครอบครัวใหม่  อีกครอบครัวหนึ่ง
"ดึกแล้วฉันต้องกลับแล้วค่ะ  คุณรณช"  หญิงสาวเอ่ยเมื่อแขกในงานเริ่มถยอยกันกลับ
"ผมไปส่งคุณไหม?  "เขาถามเพื่อนคุยเพลินเขาไป
"อย่าดีกว่าค่ะ  ฉันเอารถมา" เธอชี้แจง
"จดไว้นี้ก็ได้พรุ่งนี้ค่อยมาเอาก็ได้นี่ครับ"  รณชแนะนำ
"ไม่ดีกว่าค่ะ  เพราะพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน"   เธออธิบายเหตุผลแก่เขา
"คุณมีเพื่อนกลับไหม?  นี่ก็ดึกแล้ว"  เขาถามเพราะห่วงความปลอดภัยของหญิงสาวจริง ๆ
"กลับคุณป้าไงค่ะ  ขอบคุณสำหรับแนวคิดใหม่ ๆ  นะค่ะ"  หญิงสาวกล่าวขอบคุณสำหรับการสนทนาในวันนี้
ดารินเดินเข้าไปในห้องเลี้ยงรับรองยังไม่ทันพ้นประตูทางเข้า ก็ต้องหันกลับ
"ผมเริ่มจะเชื่อเรื่องพรหมลิขิตแล้วล่ะ"   เขาตะโกนให้ดังพอทันที่ดารินจะก้าวพ้นประตูไปหญิงสาวหันมามองด้วยแววตาไม่เห็นค้นหา  และไม่ได้ขัดแย้ง..กับสิ่งที่เขาบอก...
"พรหมลิขิต  กำลังจะโยงสองหัวใจมาผูกไว้เป็นใจเดียวหรือว่า   พรหมลิขิตเพียงพิสูจน์ดารินเท่านั้น"