น้ำตานักรบ

สะพั่งสะท้านไมภพ

ผมเคยเป็นผู้หมวดปืนเล็กทหารราบมาแล้ว และได้เคยออกไปทำงานที่ชายแดน ต้องดูแลลูกน้อง และปฏิบัติงานการรบตามแนวชายแดน มีลูกน้องหลายคนโดนงูกัดเมื่อตอนเดินตรวจเวร มีลูกน้องหลายคนโดนกับระเบิดตาย และมีลูกน้องหลายคนได้ปะทะ และสามารถมีผลงานในการปฏิบัติการทางทหาร
หลายปีผ่านมา รัฐบาลต้องการลดจำนวนทหารลง
ผมคิดครับ ว่า ชายแดนห่างไกลจากเมืองหลวงเท่าไหร่ แต่ต่างกันราวนรกที่ชายแดน และสวรรค์ในเมือง ที่ย่านเยาวราชจะรู้ไหมว่า ทหารที่ชายแดนลำบากแค่ไหนในการดูแลความปลอดภัย
วันหนึ่งผมเดินไปหาฝ่ายเสนาธิการและยกปัญหาเรื่องลูกน้องของผมที่ตอนนี้ยังเป็นจ่าอยู่
ฝ่ายเสนาธิการระดับผู้อำนวยการกองมองหน้าผม แล้วบอกว่า สมัยนี้เขาเลิกรบกันแล้ว
ปัจจุบัน
 สถานการณ์ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ เกิดขึ้น
และสิ่งที่เราต้องการมากๆก็คือ ทหารที่มีประสบการณ์ในการรบ
ผมได้ไปเห็นสิ่งที่ทหารในฐานระดับหมวดปฏิบัติการ
ผมยอมรับว่าเขาเก่งกว่าสมัยผมเป็นผู้หมวดมาก
ผมเพียงแต่ให้กำลังใจและให้ข้อแนะนำเท่าที่จำเป็น
และผมไม่พูดถึงอนาคตของเขาที่จะต้องเจอ
อุตส่าห์รบมาแต่พอถึงตอนโตกลับไม่เคยคิดถึงความเสียสละและกล้าหาญ
จนต้องทรมานจิตใจในยามแก่
น้ำตานักรบไม่เคยมีให้ใครนอกจากเพื่อนทหารที่ต้องด่าวดิ้นในสนามรบ
ผมให้คำแนะนำผู้หมวดเรื่องหนึ่ง
เมื่อใดก็ตามที่ต้องทำงานเรื่องแปลกๆ และคิดไม่ออกว่าจะต้องทำอย่างไร ก็ขอให้เอาพระบารมีของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเป็นที่พึ่ง ก็จะสามารถทำให้ภารกิจที่ได้รับมอบมาสำเร็จได้
ผมให้ได้เพียงเท่านั้น
ตอนนี้เขาเริ่มรบกันใหม่อีกแล้วนะครับ