เรื่องเล่าของแม่ ตอน ไก่ชน

ปุยเมจิกา

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
                             ไก่ชน 
                       เด็กผู้หญิงตัวเล็กผอมผมหยิกหยอย เดินตามหลังชายผิวดำร่างเล็ก ผู้เป็นพ่อ ในมืออุ้มไก่ชน ไปถึงสนามไก่ชน ซึ่งทำแบบง่ายๆ ใช้ตับจาก กั้นล้อมเป็นวงกลมสูงประมาณครึ่งเมตร อยู่ในสวนยายกิ้มห้อง ซึ่งเป็นสวนเงาะ ผู้คนไม่มากไม่ยิ่งใหญ่เหมือนสมัยนี้ มีที่ชนไก่ จุคนเป็นร้อย รถยนต์จอดเต็ม ค่าเดิมพันเป็นหมื่นเป็นแสน   แต่ถ้าไปทำบุญแทบจะนับจำนวนคนได้
                        ด้วยนิสัยเด็กมักชอบตามพ่อแม่อออกจากบ้าน  เมื่อไปถึงบ่อนไก่ เห็นเขาลูบน้ำไก่ ใช้ขนไก่แยงไปในคอไก่ล้วงเอาน้ำลายเหนียวในคอไก่ ลูบน้ำ ลูบขมิ้น (ผู้เป็นแม่มักจะอาบน้ำให้แล้วใช้ขมิ้นกับดินสอพองทา เหลืองไปทั้งตัว เวลาไปโรงเรียนเพื่อนก็ล้อเอาว่าเหลืองเป็นไก่ชน โกรธแม่ไปหลายวัน แต่พอโตขึ้นรู้ว่าขมิ้นรักษาผิว จำได้ว่าไม่เคยเป็นแผล หรือมีผื่นคันตามตัว ผิวเกลี้ยงเนียนไม่มีรอยแผลเป็นเลย ไปทำงานเพื่อนยังถามว่าใส่ถุงน่องหรือเปล่า)
                       ถึงเวลาที่ไก่ของพ่อต้องชน มันจิกตีกันจนหน้าตา ยับเยินเลือดไหล หงอนบิดเบี้ยว คนก็เชียร์โห่กันลั่นไปหมด สุดท้ายมันสู้ไม่ได้ ก็วิ่งหนี เด็กหญิงมองสีหน้าพ่อที่แสดงความผิดหวังที่ไก่แพ้  ต้องเสียเงิน  ในใจนึกสงสารทั้งพ่อและไก่  พ่อเดินคอตก (เหมือนไก่ที่แพ้) อุ้มไก่ที่บาดเจ็บกลับบ้าน เด็กหญิงเดินตามพ่อ ถามตลอดทางว่า  พ่อไก่จะตายไหม เราจะเสียเงินมากไหม     พ่อเดินนำหน้าไม่พูด กลับมาถึงบ้าน เอาน้ำตาลทรายละลายน้ำป้อนให้ไก่กิน  มันก็ไม่กิน  เอานำลูบหน้า อยู่ได้สักพักมันก็ตาย พ่อเอามันไปฝัง ไก่ชนเขาจะไม่กินมัน   ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เห็นพ่อเล่นไก่ชนอีกจนพ่อตาย แต่ไปเล่นปลากัดแทน  เคยถูกตำรวจจับ แม่รู้โกรธพ่อมาก ไม่ไปดูที่โรงพัก ดีนะที่เจ้าของบ่อนปลากัดเขาเสียค่าปรับให้ต่อมาพ่อผ่าตักลำไส้  แม่บอกว่า เวรกรรมมันตามทัน ให้ปลามันกัดจนท้องแตก  จริงอย่างทีแม่บอก จึงมักจะเชื่อว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว จะรู้สึกเกรงกลัวต่อบาปทุกครั้งที่คิดว่าทำบาป คนอื่นอาจจะไม่ร่วงรู้แต่ใจตัวเองจะรู้เสมอว่าตัวเองทำอะไร ดั่งคำพูดที่กล่าวว่า  สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ เผาไหม้ทุกวันคืน