นายกอภิสิทธิ์ทำให้คนไทยอดข้าว

กระต่ายใต้เงาจันทร์

ในบ่ายของวันที่ยี่สิบหกของเดือนธันวาคมในปีนี้     ได้รับโทรศัพย์จากสำนักงานจากเสียงหวานๆของน้องจอยดังมาผ่านมายังโทรศัพย์มือถือ   
กำนันอยู่ไหนค่ะ    วันที่ยี่สิบเก้าสำนักงานจะมีงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่า   ขอของรางวัลสามชิ้นในราคาชิ้นละห้าร้อยบาทค่ะ    แต่กำนันไม่มีสิทธิ์จับของขวัญน่ะค่ะส่วนภาคเช้ามีกีฬาเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างชุมชนค่ะกลางคืนมีดนตรีและจับของรางวัลเกือบสองร้อยชิ้นที่ขอจากส่วนราชการให้ชาวบ้านจับหางบัตรแล้วได้ของรางวัลไปทุกคนที่เอาของรางวัลมาไม่มีสิทธิ์จับของรางวัลทุกคนค่ะแล้วขอเชิญกำนันเป็นพิธีกรด้วยค่ะ
ในความรู้สึกอยากให้คนรับของรางวัลมีความสุขจึงไปเลือกเดินซื้อหลายที่   และที่ไปที่หนึ่งคือ  ปทุมทองของจังหวัดพิษณุโลก   ในช่วงเวลาเกือบหกโมงเย็น  เดินไปเดินมารู้สึกหิวเพราะตั้งแต่บ่ายไม่มีอะไรตกถึงท้องจึงแวะร้านอาหารแห่งหนึ่งที่แขวนป้ายหน้าร้านว่า
เจ้เกี๊ยกเจ้าเก่า   ซึ่งมีหลายคนนั่งอยู่ในร้านอาหารบ้างแล้ว     นั่งรอสักพักมีเด็กมาถามว่าสั่งอะไรดี
ก็สั่งอะไรที่ทานง่ายๆไป   ในร้านอาหารเปิดโทรทัศน์จอขนาดใหญ่ไว้    รู้สึกจะเป็นรายการ  ขวัญข้าวขวัญแผ่นดินหรืออะไรไม่ทราบได้
แต่พอท่านนายกออกมาเท่านั้นแหละ   ทั้งเจ้าของร้าน   ทั้งพ่อครัว   แม่ครัว  ที่วัยน่าจะประมาณห้าสิบกว่าขึ้นไปยังไม่รวมเด็กเสริ์ฟที่อายุประมาณอีกยี่สิบกว่าอีกประมาณห้าหกคนไปนั่งมุ่งดูอยู่หน้าโทรทัศน์ทั้งร้าน
นายกรูปหล่อจัง        นายกน่ารัก    นายกสุภาพ  พร้อมกับตบมือตามจังหวะเพลงที่ท่านนายกร้องตามด้วยคำชมและรอยยิ้มของบรรดาคุณป้าทั้งหลายและรอยยิ้มอย่างมีความสุขของคนที่นั่งมุงดูจนลืมบริการลูกค้าที่รออาหารในร้านเสียสิ้น
ได้แต่นั่งดูบรรยากาศในร้านพร้อมกับอมยิ้ม   ไม่น่าเชื่อที่คนๆหนึ่งที่ไม่เคยพบเจอจะทำให้คนอีกหลายคนมีความสุขได้   เป็นความสุขที่ไม่ได้คิดในแง่  ผลงานรัฐบาลหรือการเมืองแต่อย่างใด
เป็นความสุขส่วนตัวที่คนเฒ่าคนแก่ชอบ   หน้าตา     ความสุภาพ    รอยยิ้มที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอเวลาออกมาที่หน้าจอโทรทัศน์
ความสุขถ้าเราชอบหรือเสพความสุขแบบง่ายๆโดยไม่ได้ตั้งค่าความมุ่งหวัง  แค่เห็น   แค่ได้ยิน  ก็เป็นความสุขคงเป็นความรู้สึกของบุคคลเหล่านั้น
คนนั่งดูอย่างเราจึงพลอยมีความสุขไปด้วยที่ได้เห็นภาพที่น่ารักเหล่านี้    แต่ทราบไหมค่ะว่าท่านนายกเกือบทำให้คนไทยในร้านอดข้าว