คลิบวีดิโอ
สุรศรี
คลิปวีดิโอ
ในตอนเช้าก่อนเข้าแถววันนั้นผมมาถึงโรงเรียนก่อนเพื่อนลงเวลาแล้วมานั่งสะสางงานที่คั่งค้างอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องพักครู เด็กนักเรียนเริ่มทยอยกันมามากแล้ว เล่นอยู่ที่สนามบาสเก็ตบอลบ้าง ใต้ร่มจามจุรีบ้าง
สวัสดีครับ
ครับ สวัสดีครับ
ผมรับไหว้สองผัวเมียที่เดินขึ้นบันไดอาคารเรียนแล้วเชิญให้นั่งที่โซฟาห้องผู้อำนวยการ ท่าทางสองคนนั่นไม่ค่อยกล้านั่งเท่าไรนัก ดู เก้ ๆ กัง ๆ แต่งตัวปอน ๆ เหมือนชาวบ้านทั่ว ๆไป
เชิญนั่งครับ ๆ ผมต้องเชิญเป็นครั้งที่สองพวกเขาถึงกล้านั่งลงอย่างช้า ๆ
เดี๋ยวนั่งคอย ผอ.สักครู่ก็คงมาครับ
ครับ ๆ บุคคลทั้งสองใช้สายตาสำรวจไปทั่ว ๆ ห้องอย่างมีท่าทางกังวล
ไม่สบายใจอะไรบางอย่าง
สักครู่ได้ยินเสียงรถยนต์จอดกึกหน้าตึกอาคารเรียนชั้นมัธยมต้นก่อนผู้อำนวยการเดินขึ้นมา พวกเรายกมือไหว้พร้อมกับผู้ปกครองนักเรียนทั้งสองคน
ครับ สวัสดีครับ ผู้อำนวยการยกมือไหว้ตอบพร้อมวางสิ่งของในมือลงบนโต๊ะทำงานก่อนที่จะเดินไปลงเวลาที่ห้องพักครู
เด็ก ๆ นักเรียนส่งเสียงดังอึกทึกมาจากชั้นล่างที่เดินผ่านห้องพักครูก็พากันมาจ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผู้ปกครองที่มานี้เพราะได้รับหนังสือจากผู้อำนวยการโรงเรียนเชิญมาปรึกษาหารืออะไรบางอย่าง
มีผู้ปกครองนักเรียนชั้นมัธยมมาเพิ่มอีก 3 คน ผู้อำนวยการบอกให้ผมไปตามนักเรียนเหล่านั้นขึ้นมาที่ห้องพักครู มีเด็กชายอาทิตย์ เด็กชายวีระชั้น ม. 2 เด็กชายวินัย และเด็กชายสมใจนักเรียนชั้น ม.3 รวม
ทั้งหมด 4 คน
พวกเขาทำท่าแปลกใจและตกใจที่ครูเรียกไปพบ เด็ก ๆเหล่านี้มักจะขาดเรียนบ่อย หรือมาแล้วไม่ถึงโรงเรียน สูบบุหรี่ในห้องน้ำ ไม่สนใจรับผิดชอบงานที่ได้รับมอบหมาย ครูที่สอนต่างส่ายหัวหนักใจถ้าพูดถึงเด็กเหล่านี้
ก็ขอขอบคุณผู้ปกครองทุกท่านที่เสียสละเวลาได้มาพบปะพูดคุยกันกับทางโรงเรียนนะครับ
ผู้อำนวยการเปิดการประชุมย่อย ๆ โดยมีผมครูวิชาการและพี่เสรี ครูฝ่ายกิจกรรมนักเรียนมาร่วมนั่งฟังอยู่ด้วย
เด็กนักเรียนนั่งก้มหน้านิ่งอยู่กับพื้นห้อง ส่วนครูและผู้ปกครองนั่งที่โต๊ะโซฟา
คือตอนประชุมผู้ปกครองนักเรียนพวกเราก็บอกให้ทราบแล้วนะครับว่าห้ามนักเรียนพกโทรศัพท์ติดตัวมาโรงเรียนเพราะมันมีปัญหาที่ติดตามมาหลายอย่างมีโทษมากกว่าประโยชน์ ผู้อำนวยการเปิดประเด็นต่อไป
ถ้าใครพกมาแล้วครูจับได้ครูจะยึดไว้แล้วให้ผู้ปกครองมารับเองจะได้ทราบปัญหาด้วย
ผมห้ามมันอยู่นะครู แต่มันก็ไม่ฟัง ตาของเด็กชายวินัยพูดสวนขึ้นมา
ครับ ไม่ใช่แค่โทร ในเวลาครูสอนเท่านั้นนะ บางคนเปิดเพลงรบกวนเพื่อนครูห้ามก็ไม่ฟังครูหลายคนมาบ่นกับผม ไม่รู้มันมีธุระปะปังอะไรนักหนา
พ่อมันอยู่กรุงเทพไม่ค่อยส่งเงินมาหรอกเห็นลูกบอกอยากได้โทรศัพท์ก็เลยซื้อให้มัน คุณตาอธิบายเหตุผลให้ฟัง
พ่อของวินัยหลังจากเลิกกับกับแม่แล้วก็ไปแต่งงานใหม่ปล่อยให้ลูกชาย 2 คนเป็นภาระของพ่อแก่ ๆ คอยดูแลเลี้ยงดูเงินทองก็ขาด ๆ เขิน นาน ๆ ก็ส่งมาทีหนึ่ง เมื่อไม่มีเวลาเลี้ยงดูก็เลยอยากเอาใจลูกโดยการซื้อโทรศัพท์ให้เป็นของขวัญ
ครับ ๆ ผมเข้าใจหัวอกผู้เป็นพ่อก็รักลูกทุกคนนั่นแหละ แต่เราก็ต้องดูแล บางครั้ง เราอาจรักลูกในทางที่ผิดโดยที่เราไม่รู้ตัว จริงไหมคุณตา ผู้อำนวยการเป็นฝ่ายรุก
ครับมันก็จริงแหละครู คุณตาตอบเสียงอ่อย ๆ
เสียงสัญญาณระฆังเข้าแถวดังทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัดในห้องนั้น เสียงประกาศ จากครูเวรให้เด็กไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนมาเข้าแถวหน้าเสาธง ให้เด็กหยุดเล่น ไปล้างมือล้างเท้าให้สะอาด แต่งตัวให้เรียบร้อย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งโทรศัพท์เดี๋ยวนี้ มันถ่ายรูปได้ด้วย ผู้อำนวยการยิ้มที่มุมปากและสบตาทุกคน
จริงไหมวินัย เด็กชายวินัยสะดุ้งนิดหนึ่งตอบครับเบา ๆ ยังคงก้มหน้านิ่งเหมือนเดิม
ที่ผมเรียกพบวันนี้อยากจะขอเตือนให้ผู้ปกครองได้ช่วยกันสอดส่องดูแลเป็นหูเป็นตาร่วมกัน
ไม่อยากให้เด็กของเราไปทำในสิ่งที่เสียหาย ยิ่งแถวหมู่บ้านเราตำรวจบอกว่ามียาเสพติดผ่านเข้ามาเยอะมากกลัวลูกหลานเราไปยุ่งเกี่ยวข้องแวะ เดี๋ยวจะมีปัญหาตามมา ผู้อำนวยการยังคงร่ายยาวต่อไปเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ
ไม่มีหรอกครู แม่ของเด็กชายวีระพูดเป็นครั้งแรก
ค่ำมามันก็ไปเล่นกับเพื่อน ไม่เคยเถลไถลที่ไหน พ่อของสมใจพูดเสริม
บุหรี่อาจมีบ้างครู เพราะผมก็สูบให้มันเห็น แต่อย่างอื่นนี่ผมรับรองไม่มีครู พ่อของอาทิตย์เสริมอีกคน
นั่นสิครู ถึงมันจะขาดเรียนบ้างแต่ยาเสพติดนี่ผมยืนยันไม่มีแน่นอน พ่อของวีระยืนยันอีกคน
แน่ใจนะครับว่าไม่มี ผู้อำนวยการขอให้ยืนยันอีครั้ง
ไม่มีครับ ไม่มี ผู้ปกครองทุกคนตอบพร้อมกัน
ถ้ามีหละ จะให้ทางโรงเรียนจัดการอย่างไร ผู้อำนวยการดูจะพยายามวางเงื่อนไขกับทุกคน
มอบให้ครูจัดการได้ทุกอย่างนะ ผู้อำนวยการสร้างเงื่อนไขจริง
ผู้อำนวยการเสียบปลั๊กคอมพิวเตอร์บนโต๊ะทำงานแล้วเปิดหันหน้าจอมาทางทุกคนคลิกโน่นคลิกนี่สักครูก็มีภาพขึ้นที่หน้าจอดูจะมืด ๆ บ้างแต่ก็ดูออกว่าเป็นภาพใครทำอะไร พลางเปิดเสียงลำโพงดังขึ้นอีก
ทุกคนส่งเสียงฮือในลำคอ ผู้ปกครองทุกคนทำท่าจะเป็นใบ้ เมื่อภาพเด็กทั้ง 4 ที่ตกเป็นจำเลยในห้องนี้ ทุกคนกำลังดูดกัญชา จากบ้องไม้ไผ่อันเขื่อง พ่นควันอกจากปากอย่างมีความสุข สายตาปรือ ๆ เวียนกันไปมา โดยมีเสียงบรรยายภาพอ้อแอ้ในลำคอของเด็กบางคนแต่จำไม่ได้ว่าใคร ทุกคนอยู่ในอริยาบถที่ไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรและมีใครแอบถ่ายคลิปวีดิโอไว้ตอนไหนด้วยความคึกคะนอง
ทุกคนคงไม่ปฏิเสธนะว่าไม่ใช่เป็นพวกเรา ผู้อำนวยการหันไปพูดกับจำเลยทั้ง 4 คนก่อนจะปิดภาพจากคอมพิวเตอร์นั้น
มันปฏิเสธไม่ได้หรอกครู ภาพชัดออกอย่างนั้น พ่อของอาทิตย์พูดขึ้น
มันทำไปได้ โอ๊ย ลูกหนอลูก แม่ของวีระพูดด้วยความน้ำเสียงโกรธลูกตัวเอง
ผมไม่ได้เอาภาพนี้มาประจานแต่อย่างใด แต่อย่างที่บอกไว้ที่ผมอยากให้ทุกคนช่วยดูแล
ลูกหลานของตัวเองช่วยทางโรงเรียนอีกทางหนึ่งเด็กมันกำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่นอยากรู้อยากลองโดยที่ไม่รู้ว่าอะไรผิดอะไรถูกก็ขอให้ค่อยพูดค่อยจากับเขาดี ๆ ผู้อำนวยการพูดสรุป
แล้วจะลงโทษอย่างไรครู ตาของวินัยยังสงสัยในโทษทัณฑ์
ขอให้คุณตาเก็บโทรศัพท์ไว้ไม่ต้องให้เขาใช้ ส่วนทุกคนผมจะให้ลงลายมือชื่อไว้เป็นหลักฐานทั้งเด็กและผู้ปกครอง คราวหลังจะไม่ได้ทำอีก
ได้ครับครู งั้น ขอบคุณมาก ๆ ที่ไม่ไล่มันออก พ่ออาทิตย์พูดพลางยกมือไหว้ขอบคุณ
ไม่หรอกครับ ไม่ถึงขนาดนั้น เด็กทุกคนก็คือลูกหลานถ้าไปผมทำก็เสียอนาคตเขาเปล่า ๆ
เด็กทุกคนยกมือไหว้ก่อนเซ็นชื่อรับทราบความผิด และเดินคอตกลงบันใดไปเข้าห้องเรียนตามปกติ
ไอ้วิ มึงทำไมไม่ลบภาพออกวะ ไอ้ฉิบหาย ไม่รู้เสียงใครดังมาคล้อยหลังตามมา
สุรศรี