ผู้ชายใต้เงาจันทร์ (ตอนที่ 4)

อาร์ม ภูบดินทร์

ตอนที่ 4    เหนือคำรัก                                         
		ประโยคที่ลูกตัดพ้อ มันทำให้แม่กำลังรู้สึก 
		รู้สึกได้คิด  คิดว่าทำอะไรลงไป
		คีรินยืนนิ่ง หล่อนกำลังสับสนถึงการกระทำเมื่อครู่ หล่อนผิดหรือที่ตัดไฟเสียแต่ต้นลม  ลมที่จะก่อตัวเป็นพายุร้ายทำลายชีวิต  
ชีวิตของเรา  แต่ถูกต้องแล้วฤาที่ต้องทำร้ายจิตใจของลูกถึงเพียงนี้  คีรินมองไป
ยังแม่ของหล่อนด้วยสายตาวิงวอน เมื่อเห็นอากัปกิริยาของผู้เป็นแม่เริ่มไม่เห็นด้วยกับการกระทำอย่างนั้นเช่นกัน
		แม่ไม่คิด รินจะเห็นแก่ตัวเองถึงขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่า ภาพที่รินบรรจงวาดลงกับมือมานานเกือบยี่สิบปี จะถูกลบด้วยอารมณ์
เพียงชั่ววูบ  แม่ก็เสียใจ .. เสียใจไม่แพ้อาร์มเหมือนกัน
		
                                            มันเป็นใบเบิกทางที่แสนอดสูใจยิ่ง ..
บัตรประจำตัวสอบที่ถูกแยกชิ้นด้วยมือของแม่ ด้วยเหตุผลที่อามรินทร์ไม่รู้สาเหตุ
กำลังปะติดให้สมบูรณ์อีกครั้ง อาร์มพยายามใช้เวลาเพียงครู่นั้น ทำให้ความหวังกลับขึ้นมาอีกครั้ง  แม้มันจะเป็นบัตรประจำตัวสอบที่ชำรุด น่าเวทนายิ่งนัก 
แต่ยังดีที่มันยังเหลือความหวังให้ฝันต่อ
		เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นพร้อมกันกับที่อาร์มกำลังจะเปิดประตูออกไป
		แม่  	อาร์มอุทานเบา ๆ ก่อนพยายามจะเลี่ยงผู้เป็นแม่ที่ยืนหน้าประตูห้อง รีบวิ่งลงบันไดออกจากบ้าน แต่มิวายที่คีริน
จะคว้าตัวไว้ได้ 
		ทำไมอาร์มต้องทำกับแม่อย่างนี้ล่ะลูก อาร์มไม่เข้า
ใจความรู้สึกของแม่เหรอ แม่ไม่อยากให้อาร์มต้องลำบาก อาร์มไม่รู้หรอกว่าสังคมภายนอกมันเป็นยังไง อาร์มไม่เคยเจอนะลูก  แม่ห้ามเพราะแม่รักอาร์ม แม่คงทนไม่ได้หรอกนะที่จะเห็นอาร์มอยู่ในสภาพเหล่านั้น
		คีรินเอ่ยกับอาร์มเพื่อให้อาร์มเปลี่ยนใจ  
อามรินทร์ยืนนิ่ง  ไม่โต้ตอบอะไรทั้งสิ้น
		คีรินแข็งใจต่อพฤติกรรมที่ลูกแสดงต่อหล่อน ถึงแม้มันจะขัดต่อความรู้สึกของหล่อนที่อยากจะบังคับให้อาร์มเป็นอย่างที่เคยทำมา 
แต่ครั้งนี้ หล่อนจำต้องอ่อนข้อลงให้มากที่สุด
		หน้าใสยังเรียบตึง นิ่ง และเงียบงัน
		เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรแทบทั้งนั้น
		ประติมากรรมที่หล่อนสร้างกับมือ
		ทำไม  จึงผิดแบบผิดโครงสร้างอย่างนั้น  
หล่อนไม่เข้าใจ
		อาร์ม พูดอะไรบ้างสิลูก  คีรินถอนใจเพื่อคลายความอึดอัด ก่อนจะโอบกอดลูกชายเบา ๆ หากแต่อาร์มพยายามเดินหนีจากหล่อนอยู่ทุกที
		ถึงอาร์มพูด แม่คงไม่เข้าใจอาร์มอยู่ดี อาร์มไม่พูดดีกว่า
		อามรินทร์รู้ดี ถึงแม้เขาจะอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ 
ให้แม่ฟัง .. แม่คงไม่เข้าใจ สู้ทำเฉยและทำตามใจอย่างนี้คงดีกว่า
		ทำไมแม่จะไม่เข้าใจ  อาร์มเป็นลูกของแม่ 
 แม่เข้าใจทุกอย่าง ขอเพียง  ขอเพียงอาร์มบอกกับแม่
		แม่ฮะ ไม่มีใครที่จะเข้าใจเรื่องของอาร์มหรอกฮะ แม้แต่อาร์มเอง .. ยังไม่เข้าใจ
		อามรินทร์บอกได้เพียงแค่นั้น  แค่นั้นจริง ๆ
		น้ำที่ไหลเชี่ยวปานนี้ 
                                          แม้ซุงใหญ่ปานไหนคงทัดทานไว้มิได้
		คีรินใกล้จะสิ้นความอดทนต่อพฤติกรรม
เบื้องหน้าแล้ว
		หล่อนถอนหายใจยาว ก่อนที่จะตัดสินใจทำในสิ่งที่เคยทำมาตลอด
		แม่ขอใช้สิทธิ์ความเป็นแม่ อาร์มต้องทำตามที่แม่สั่งทุกอย่าง
 		อามรินทร์หันมาหาแม่ช้า ๆ หน้าใสยังไม่เปลี่ยน หากคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน จะแสดงให้คีรินรู้ว่า เขาไม่ต้องการ
		ไม่ฮะแม่ ไม่มีอะไรจะเปลี่ยนใจอาร์มได้ อาร์มตัดสินใจแล้ว อาร์มจะไปสอบ
		เสียงที่ดังขึ้น หน้าใสเริ่มเปลี่ยน ตาสวยคู่นั้นที่จ้องมองหล่อนอย่างขัดตา เป็นภาพที่คีรินไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น ยิ่งกับลูกชาย
ที่สุดรัก เป็นไปไม่ได้  แต่นี่
		ใบหน้าเขม็งกร้าวของหล่อนบ่งบอกให้รู้ว่าหล่อน
ก็ไม่พอใจเหมือนกัน
		อามรินทร์เองก็เข้าใจดีถึงความรู้สึกนั้น  หากแต่เขาต้องทำเช่นนั้นมิใช่หรือ
		 อวดดี 
		เสียงที่ดังขึ้นกว่า พร้อมกับมือที่ฟาดลงบนใบหน้าของลูกชายจนสะบัด ริ้วแดงจากรอยนิ้วมือปรากฏบนผืนหน้าดวงน้อยของ
เด็กหนุ่ม  น้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มเป็นทางโดยทันใด หากดูเหมือน
ไม่สะทกสะท้านกับกิริยาของผู้กระทำแม้สักน้อย  
		 ยัยริน    เสียงของยายร้องเสียงหลง 
ก่อนถลามาหาหลานชายทันที คีรินจ้องมองภาพข้างหน้าด้วยความสับสนระคน
กับการเข้าข้างตัวเอง  หล่อนทำไปได้อย่างไร  ลูกที่หล่อนสร้างกับมือ ประติมากรรมที่หล่อนสร้างด้วยหัวใจ  ทำไมถึงได้แปรเปลี่ยนเช่นนี้  
หล่อนทำถูกแล้วใช่มั๊ย!
		 ไม่เป็นไรหรอกฮะยาย แม่เค้าไม่รักอาร์มแล้ว แม่ไม่เคยทำอย่างนี้กับอาร์ม  เพราะอาร์มเป็นลูกที่ไม่รักดีของแม่ 
ไม่เชื่อฟังแม่ .. แต่แม่ฮะ  
		อามรินทร์ทรุดตัวลงกับพื้น ก่อนจะคลานไปกราบเท้าของผู้เป็นแม่อย่างช้า ๆ 
		 การตัดสินใจในครั้งนี้เป็นความหวังของอาร์ม อาร์มอยากสร้างฝันของอาร์มบ้าง แม่เคยสอนให้อาร์มรู้จักคำว่าอดทนและต่อสู้
กับทุกอย่าง แม่เคยสอนให้อาร์มได้รู้จักโลกของภายนอกที่วันหนึ่งอาร์มก็ไม่รู้ว่า จะมีโอกาสสักครั้งไหมที่จะเจอกับมัน  วันนี้ .. เป็นวันหนึ่งที่อาร์มจะมีโอกาส
ค้นหาฝัน  ฝันซึ่งวันนั้นอาร์มจะประสบความสำเร็จและนำความสุขกลับมา
ให้กับแม่และยาย  ก็เรามีกันอยู่เพียงเท่านี้ไม่ใช่หรือฮะแม่  อาร์มขอนะ 
		 คีรินก้มมองลูกชายของหล่อนอย่างนิ่งเงียบ  
แม่ของหล่อนยืนนิ่งน้ำตาอาบแก้ม ก่อนที่จะเดินเข้ามาสวมกอดอาร์ม . 
                                             ก็เรามีกันอยู่เพียงเท่านี้ไม่ใช่หรือ ?
		  เจ็บมั๊ยลูก .. แม่ยอมแพ้อาร์มแล้วล่ะ 
	              **********************************************
		
		นับจากวันนั้นดูเหมือนจะไม่มีใครเอ่ยปากพูดถึงเรื่องเหล่านี้อีก ตรงกันข้ามความอบอุ่นและความเข้าใจเริ่มมีบทบาทอย่างเข้มข้น และแล้ววันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของอาร์มก็มาถึง .
		 ผู้ผ่านการคัดเลือกนักเรียนโควต้าเข้ามหาวิทยาลัย   หมายเลข 3853181169  นายอามรินทร์  กสินันท์ 
		รอยยิ้มที่ปรากฎอยู่บนดวงหน้าของเด็กหนุ่มนั้น
 มันแสดงให้เห็นถึงความดีใจเป็นที่สุด การเริ่มต้นในสิ่งที่ได้เลือก สิ่งที่จะค้นหา และกลับกัน สิ่งที่เป็นความขัดแย้งกำลังดำเนินขึ้นแล้ว 
    
                                  ****************************************************		
                                            (โปรดติดตามตอนที่ 5 ต่อไปครับ)