ขวานทองเล่มสุดท้าย

ลุงเอง

แผ่นดินผืนสุดท้าย
  เราจะถอยไปไหนไม่ได้แล้ว           เหลือเพียงแนวสุดท้ายปลายที่มั่น
ขวานเล่มนิดฤทธิ์ฉกาจเคยฟาดฟัน       ระบือลั่นว่าไทยรักสามัคคี
เขมรยับ  เวียดนามเยินเกินจะยั่ง       ลาวก็พังไปแล้วใช่มั้ยนี่
หากคนไทยประมาทชาติไพรี            พบกันที่กลางสมุทรสุดแผ่นดิน………… 
     ประเทศไทยจะดำรงคงอยู่ได้  เพราะในอดีตชาติไทยมีคนเก่ง  หากคนไทยสิ้นเหี้ยมเหลี่ยมนักเลง  จะร้องเพลงชาติไทยให้ใครฟัง
     สิบนิ้วน้อมคำนับลงกราบกราน  ท่านพี่น้องน้องชาวไทยที่รักสมัครหมาย  ทั่วทุกถิ่นขวานทองพี่น้องไทย จงร่วมใจสมานสมัครสามัคคี     ถึงเวลาแล้วเราชาวพุทธศาสน์ เป็นทายาทสืบสายในกรุงศรี  เราคนไทยใจกล้าทั่วธานี  มาสามัคคีหันหน้าเข้าหากัน
     องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว  ทรงลงหลักปักรั้วทั่วถิ่นฐาน  พระองค์ทรงเกรียงไกรกล้าปรีชาชาญ    ตั้งปฏิฐานปกป้องเทอดผองไทย
     พระบารมีปกเกล้าเราทั้งชาติ   ประวัติศาสตร์ต้องจารึกผนึกไว้  สามัคคีอันล้ำเลิศเกิดจากใคร  แม้มิใช้ทรงพระคุณกรุณา
     อันขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง  สิบสี่ครั้งรอดมาได้เพราะไทยรักษา  เอาชีวิตแลกไว้จึงได้มา  เป็นผืนสุธาของท่านลูกหลานไทย
     เสียครั้งแรก เกาะหมากจากแผนผัง  เขาเปลี่ยนชื่อมาเป็นปีนังจำได้มั้ย  นั้นแหละบิ่น จากขวานทองเล่มของไทย  สามร้อยกว่าตารางไมล์หลักฐานมี
     ครั้งที่สอง เสียซ้ำยังจำได้  เสียมะริดแหละทวายตะนาวศรี  สองพันสามร้อยสามสิบหกโชดไม่ดี  เสียเนื้อที่สามหมื่นกว่าตารางไมล์
     ครั้งที่สาม บันพรายมาศถูกตัดเหี้ยม  เขาเปลี่ยนชื่อมาเป็นฮาเตี้ยนตั้งชื่อใหม่   สองพันสามร้อยห้าสิบสามแสนซ้ำใจ เสียเนื้อที่เท่าไหร่ไม่ปรากฏในบทความ
     ครั้งที่สี่เจ็บ แค้นเสียแสนหวี  กินเนื้อที่ถึงเชียงตุงกรุงสยาม  ตั้งเก้าหมื่นตารางกิโลโอ้มันทำ  คนสร้างกรรมบัดเดี๋ยวนี้ก็ดีกัน
     ครั้งที่ห้า เสียรัฐเปรัด  ถูกเขาผลักหกล้มเฉือนคนขวาน  สองพันสามร้อยหกสิบเก้าแสนร้าวราน  ต่างหยิบขวานขึ้นมาถือดูชื่อไทย
     ครั้งที่หก อกตรมเดินก้มหน้า  เสียสิบสองพันนาน้ำตาไหล  ตั้งหกหมื่นตารางกิโล  โอ้โอ๋ไทย  แถบขาดใจต่อสู้ศัตรูมา
     ครั้งที่เจ็ด เสียแคว้นดินแดนเขมร   เกิดพิเรนเพราะฝรั่งกำลังบ้า  เที่ยวออกล่าเมืองขึ้นชื่นอุรา   เสียอีกหนึ่งแสนกว่าตารางกิโล
     ครั้งที่แปด เสียแคว้นดินแดนใหม่  ชื่อสิบสองจุไทยก็ใหญ่โข  แปดหมื่นกว่าที่กว้างตารางกิโล  แทบร้องโฮใจระเหี้ยเพราะเสียดาย
    ครั้งที่เก้า เศร้าแสนแคว้นไม่สิ้น  เสียลุ่มแม่น้ำสาละวินด้านฝั่งซ้าย  สิบสามหัวเมืองต้องเหมาให้เขาไป ใครที่ทำซ้ำใจไทยต้องจำ
    ครั้งที่สิบ  เลี่ยนล้ำแม่น้ำโขง  ถูกเขาโกงฝั่งซ้ายไทยถลำ
    ครั้งสิบเอ็ด  เสียฝั่งขวานั่งหน้าดำ  มันเจ็บจำฝังจำอยู่กลางใจ
    ครั้งสิบสอง  ใจรัดทดแทบหมดท่า  เสียมณฑลบูรพาอีกจนได้  เขาพรากไปจากแหลมทองถิ่นของไทย  สามหมื่นกว่าตารางไมล์โดยประมาณ
    ครั้งสิบสาม  ตรังกานูไทรบุรี  ในแผนที่มองเห็นเป็นหลักฐาน  ไปถึงปริดติดรัฐกะลันตัน  อีกห้าหมื่นโดยประมาณตารางไมล์
    ครั้งสิบสี่ เสียเขาพระวิหาร  ปัจจุบันให้เขมรท่านเห็นไหม  จำไว้เถิดเลือดเนื้อเชื้อชาติไทย  จงหันใจเข้ารวบรวมพลัง
          เหมือนลงเรือลำเดียวน้ำเชียวจัด  มาช่วยกันคัดช่วยกันพรายให้ถึงฝั่ง  จะหันหลังหันหน้าพว้าพวัง  คนนั่งกลางอย่าเท้าลาลงวาริน  เป็นขวานทองเล่มสุดท้ายที่ไทยหวัง  ทะเลล้อมรอบข้างหมดทางหนี  ครั้งสิบห้า ต่อไปต้องไม่มี  ใครกดขี่ข่มขู่ขอ…….สู้ตาย
..............แล้วคุณละคิดอย่างไร ??????...........