นาย

รักษ์บุญ เสาวณีย์

"กริ่งๆๆ"
ใครโทรมาแต่เช้าว่ะ หมู่เจษพลิ้งตัวลงจากเปล นอนอนบนพื้นดินทราย  รับโทรศัพท์ทั้งที่ยังนอนคลุกฝุ่นอยู่
"ครับ ๆๆ"
นายกองร้อยใกล้ๆกัน  ซึ่งไม่ใช่หน่วยแม่ของเขาโทรมาตีสี่  สั่งให้เจษออกปฎิบัติงาน
 ไปสามแยกชลประทานซึ้งอยู่ใกล้ๆที่เขาพัก หากไปประมาณ 1 กิโลเมตร เพราะมีสายรายงานว่ามีการวางระเบิดไว้ที่บริเวณนั่น
หกโมงเช้า  เขาต้องรีบพาลูกน้องไปดูวัตถุต้องสงสัย เจ็ดนายรวมทั้งเขา
"สมร ,พนา ทางซ้าย 50 เมตร 
เด๋อ,พี่รินด้านหน้า 50 เมตร
ที่เหลืออยู่ด้านหลังรอ "
"เอ้ยเป็นไงเจษเห็นอะไร ต้องสงสัยไหม"
พี่ที่มาจากกองร้อย ถามเมื่อมาถึง ถามเจษที่กำลังปาดเหงื่อเพราะวนหลายรอบแล้วไม่เจอ
"ไม่เป็นไร เรามีนี่" 
พี่เตี้ยยก GT-200 ซึ่งเป็นอุปกาณ์ตรวจระเบิดทันสมัยที่สุดในขณะนี้
ขึ้นอย่างมั่นใจว่าเจอแน่
"เฮ้ย...เป็นไปได้ไงว่ะทำไมถึงไม่เจอ"
 พี่เตี้ยปาดเหงื่อ
"สงสัยเครื่องเสีย กลับๆโว้ย" พี่เตี้ยพารถออกไปอย่างหัวเสีย
"เดี๋ยวเราเดินอีกรอบนะ ค่อยเดินกลับ"สั่งลูกน้อง
....................................................................................................
2 วันต่อมา 
"กริ่งๆๆๆ"
"ครับๆๆ เจษปาดเหงื่อเม็ดโป้งบนหน้า"
ซวยแล้ว
เจษไปหาระเบิดเมื่อ 2 วันที่แล้วไม่เจอแต่วันนี้ นายกองร้อยข้างๆบอกว่าเจอแล้ว
เจษเสียววาบเข้าที่ขั้วหัวใจ  เมื่อมาถึงบริเวณที่ระเบิดอยู่
  หากกดระเบิดจริงๆ นั่นหมายถึงเขาตายคนเดียวอย่างไม่ต้องสงสัย  
มันหล่อเป็นเสากระทู้ข้างทาง เจาะให้พอใส่แบตเตอรี่ลูกเล็กได้  แล้วแกล้งทำล้มข้างๆต้นที่ล้มอยู่ก่อน  ให้ด้านที่มีระเบิดควำลงดินเขาจึงไม่เอะใจ  
"เอ็งตรวจอยังไงวะ  ทำไมหาไม่เจอ" นายถามสีหน้าขึ้งขัง
เงียบ  เจษเงียบด้วยรู้ว่าหากพูดไป ก็ไม่แน่หรอกว่าจะกลิ้งอยู่บนพื้นไหม
"เดี๋ยวให้เขียนรายงานซะนี่ " นายสบถ
(ดีน่ะที่คนล่ะกองร้อย  เจษคิด)
เขาถูกตำหนิจากนายที่หาระเบิดไม่เจอ 
(แล้วทำไมไม่หาเองล่ะ เจอง่ายขนาดนี้ เจษคิด)
เขาและลูกน้องยอมสละแม้ชีวิตเพราะไม่อยากให้ระเบิดถูกชาวบ้าน  หากมันจะระเบิด มันต้องระเบิดที่เขาเท่านั้น
แต่สิ่งที่ได้รับนี้ซิเจ็บปวดกว่าการได้ถูกระเบิดตายซะอีก  
"หมู่เจษอย่าคิดมากเลย  ประเทศไทยไม่ใช่ของเราคนเดียวหรอก" พี่รินตบไหล่ลูกพี่