สมุดบันทึก..ที่หายไป

ฉางน้อย

( ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน๊ต)
เช้าของวันอังคารที่ 16 มิ.ย.52 ที่ผ่านมานั้น เป็นวันหยุดของฉัน
(หยุดเนื่องในวันขี้เกียจ(ตัวเป็นขน)แห่งชาติ) ฉันนั่งรถเมล์จากบ้านมาลงที่
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสบายๆกางเกงทหารลายพรางง
เสื้อยืดสีขาว ผ้าใบคู่เก่ง หมวกใบสวยที่เจ้แบมให้มา(ด้วยความเสน่หา อิอิ )
ที่ลืมไม่ได้คือ กระเป๋าสะพายขนาดเล็กที่ข้างในมีกล้องถ่ายรูปดิจิตอลตัวเล้กๆ
รวมทั้งสมุดบันทึกสีดำ เล่มหนาๆที่ได้มาฟรีๆ( ชอบของฟรีนี่นาทำไงได้ อิอิ )
สมุดบันทึกคู่ใจเล่มนี้ของฉัน หน้าปกเป็นสีดำ หุ้มด้วยปกหนังอย่างดี มีความหนาพอประมาณ
เป็นเล่มที่ฉันรักมากเล่มหนึ่งในบรรดาที่ผ่านๆมา เป็นเล่มที่ฉันชอบมากๆ เพราะผ่านการขีดเขียน
หลายหลายเรื่องราว ไม่ว่า สุข ทุกข์ โศก เศร้า เคล้าน้ำตา (ว่าเข้าไปนั่นยัยวา อิอิ ) 
สมุดบันทึกเล่มนี้อาจไม่มีคุณค่ามากมายสำหรับใครๆ หรือสำหรับใครบางคน
แต่มีคุณค่าด้านจิตใจสำหรับฉันอย่างมากมายเลยทีเดียวเชียวล่ะ
กี่หลากหลายเรื่องราว ที่บอกเล่าความเป็นไปในแต่ละวัน
กี่หมื่นกี่พันตัวอักษรที่ละเลงบนแผ่นกระดาษแต่ละหน้า แต่ละหน้า
และ อีกสักกี่แผ่นกระดาษ กว่าจะมาเป็นเรื่องราวหนึ่งๆของยิหวา 
หมดแล้ว..หมดกัน.. ฉันทำเธอหล่นหายตอนไหนกันนะ 
ฉันอาจจะหลงลืม วางทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง ???
สมุดบันทึกเล่มนั้น มีทั้งเบอร์โทร อีเมล์ ที่อยุ่ของเพื่อนๆพี่ๆญาติสนิทมิตรสลาย
เอ๊ย มิตรสหายที่ได้รุ้จักกันมา
และที่สำคัญ เรื่องสั้นประมาณ 3 - 4 เรื่อง ที่ฉันเขียนไว้ในสมุดบันทึกเล่มนั้นเพื่อรอการ
ขัดเกลาอีกนิดหน่อย ( 3- 4 เรื่องเชียวนะคุณที่ยังไม่ได้นำมาลงในเวปบ้านกลอนไทย)
....................................................................
เรื่องราวล่าสุดที่ฉันได้บันทึกลงในสมุดเล่มนั้นคือ เรื่องราวของคุณลุงคนหนึ่ง
ที่นั่งขายปลาตะเพียนสานจากใบลาน ที่หน้าศูนย์หนังสือ มธ.ท่าพระจันทร์ในเย็นวันนั้นนั่นเอง
ภาพถ่ายของคุณลุงท่านนั้นมีเรียบร้อย แต่ข้อมูลเรื่องราวจากการได้พูดคุยนั้นหายไป
โอ๊ยๆๆ ทำไงดี สมุดบันทึกหายแซ่บหายสอย เฮ้อออ..เซ็งมากๆ
ต้องมานั่งทบทวนว่า เราได้พูดคุยอะไรกับคุณลุงท่านนั้นไปแล้วบ้าง แล้วเรียบเรียงความคิด
เรียบเรียงเป็นประโยคเสียใหม่ 
บอกได้คำเดียวว่า แทบร้องไห้ เสียดาย เสียใจ 
 
 เสียดายความรุ้สึกของตัวเองที่เผลอเรอ ประมาท เลินเล่อ
แถมยังซุ่มซ่าม เฟอะฟะ อย่างที่ใครบางคนว่าไว้เสมอๆ อิอิ
เฮ้อ...รู้ตัวอีกทีว่าสมุดบันทึกหายไป ตอนที่กลับมาถึงบ้านแล้วนี่ซิ
ครั้นจะให้นั่งรถเมล์ไปตามหาสมุดเล่มนั้น อย่าหวังเลยว่า จะได้กลับคืนมา
มานั่งนึกๆๆๆ หายไปตอนไหนหว่า หายไปตอนไหนน๊า ????
เดินกลับจากวัดโพธิ์ ท่าเตียนก็ยังอยู่
เดินมาที่อู่รถปอ.สาย 91 ก็ยังมี
ผ่านราชนาวีสโมสรก็ยังเห็น
ไม่น่าเป็นไปได้ ที่จะหายไป..........
นั่งทบทวนเหตุการณ์ดู เอ...ฉันก็เดินมาสิ้นสุดที่ มธ.ท่าพระจันทร์นี่นา
......... โอ้....พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง หายตอนนั่งริมน้ำเจ้าพระยา ที่ม้านั่งตัวนันแน่ๆเลย 
โอ๊ย ๆๆๆ ...เสียดายๆๆ แทบร้องไห้ 
เสียดาย... เรื่องราวในสมุดบันทึก
เสียดาย...น้ำหมึกที่ได้ละเลงปนเปื้อนไว้บนแผ่นกระดาษ
เสียดาย...ตัวอักษรที่โลดแล่น เริงร่า ท้าทายอารมณ์ผุ้เขียน
......................................................
อยากกลับไปไหว้ศาลสิงห์โตทอง ที่ริมน้ำใน มธ.ท่าพระจันทร์ เพื่อ
ดลบันดาลให้ลูกช้าง(หรือลูกหมูก็ได้ อิอิ) ได้สมุดบันทึกเล่มนั้นกลับคืน
มาทีเถ๊อะ เจ้าพระคู๊น (อยากยกมือไหว้ท่วมหัวตอนนั้นเลยจริงๆ555)
แต่คิดอีกที ไม่ดีกว่า ช่างเถอะ หายไปแล้วนี่ ไม่ป็นไรน่ะ
ท่องไว้นะ ไม่เสียดาย...ไม่เสียดาย...ไม่เสียดาย...(ซะเมื่อไหร่ อิอิ )
ที่ผ่านมา ฉันได้แต่เสียใจ เสียดายเพราะตอนที่สมุดเขายังอยู่กับเรา
เหมือนเราไม่รักษา ไม่ทนุถนอม เหมือนไม่เอาใจใส่มากมายนัก
สุขใจ ก็เขียนๆๆ เขียนด้วยรอยยิ้มและแววตาที่สดใส มีความสุข
ทุกข์ใจ ก็เขียนๆๆ เขียนด้วยคราบน้ำตาและใบหน้าที่หม่นหมอง
สุดท้าย เมื่อเธอหายไปจริงๆ สมุดบันทึกเล่มนั้นไม่อยุ่กับเราแล้ว 
เราถึงได้รุ้คุณค่าของสิ่งที่หายไป
ใครบางคนบอกว่า หายไป...ก็เขียนใหม่ได้
ใครอีกคนบอกว่า หายไป...ก็ซื้อใหม่ได้
พูดง่าย... แต่ทำยากนะคะคุณพี่ขา 
ความผูกพัน ความรุ้สึกดีๆที่เราเก็บไว้ในนั้น เราเขียนด้วยใจ 
จากใจของเราจริงๆที่เราได้พบเจอมา
เขียนใหม่ได้...แต่ข้อความจะไม่เหมือนเดิม
ซื้อใหม่ได้ ... แต่ต้องเริ่มนับ 1ใหม่
 เริ่มต้นความผูกพันกว่าจะเป็นหนึ่งหน้า กว่าจะเป็นหลากหลายเรื่องราว 
..................................................................
..... คนเรามักจะรุ้ตัวว่า ของที่เรามีหรือครอบครองอยู่นั้น
มีค่ามากแค่ไหนก็ต่อเมื่อ เราได้หลงลืมหรือเราได้สูญเสียสิ่งนั้นไป
คุณเองก็เช่นกันนะคะ หมั่นให้ความสำคัญกับคนรอบกายคุณ
ก่อนที่จะไม่มีเขาคนนั้นให้ระลึกถึง ให้คิดถึง
ไม่ว่า สิ่งนั้น จะเป็นสัตว์ สิ่งของ เครื่องใช้ก็ตาม หรือแม้แต่คนใกล้ตัวของคุณ 
ที่ผ่านมานั้น คุณทนุถนอม พูดคุยกันดีๆหรือไม่ ยิ้มให้กันบ้างหรือเปล่า
โปรดให้ความสำคัญกับสิ่งแวดล้อมที่อยู่รอบตัวคุณเถอะคะ
 ก่อนที่จะไม่มีเขาหรือใครๆให้คุณคิดถึง
ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของใจสักนิด
 ก่อนที่สิ่งนั้นจะหลุดลอยไปจากคุณ โดยที่คุณไม่มีโอกาสไขว่คว้า
มาครอบครองอีกเลย
             ................ T h e E n d ..........
                   
                    ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )