ผู้ชายใต้เงาจันทร์

อาร์ม ภูบดินทร์

ตอนที่ 1  วันที่หัวใจ ... กลายเป็นศูนย์
           ลานจอดรถหน้าบ้านหลังงามยังคงว่างเปล่า  ไร้เจ้าของพื้นที่ที่เคยอาศัยอยู่เป็นประจำ มันไม่ใช่เพียงแค่วันนี้เท่านั้นนะ  แต่มันปาเข้าไปเกือบเดือนแล้วที่เหตุการณ์เหล่านั้นเวียนวนเป็นเช่นนี้และก็คงจะเป็นอยู่อย่างนี้ตลอดไป 
           ใบไม้ที่ปลิดปลิวจากต้นสูงตระหง่านตรงหน้าบ้าน ลอยละล่องลงสู่พื้น
ผิวถนนใบแล้ว  ใบเล่า  บางใบถึงกาลอันควรเป็นใบแก่ที่ถึงกาลร่วงหล่น
ตามวันเวลา แต่หากบางใบนั้นเป็นใบอ่อนที่เพิ่งผลิใบ กลับร่วงหล่นก่อนกาล
อันควร .. เหมือนชีวิตของผู้คนที่มีเกิด แก่ เจ็บ และตาย  คนบางคนใช้ชีวิต
ตามขั้นตอนที่สวรรค์สั่งให้เป็น แต่บางคนโชคร้ายที่ชีวิตพลิกผันไม่เป็นไป
ตามขั้นตอน ..  ทุกอย่างมันมีเหตุผลในตัวของมันเอง 
            สายตาที่จดจ้องของคีรินกำลังเชื่อมโยงถึงความนึกคิดหลาย ๆ อย่างที่
เกิดขึ้นกับตัวของหล่อน  ชีวิตที่เพิ่งเริ่มต้นได้ไม่นานอาจกำลังร่วงหล่นและ
ปลิดปลิวจากทางที่ควรจะเป็น เหมือนกับใบไม้ .
            ใบไม้ใบอ่อนที่เพิ่งผลิใบและกำลังร่วงหล่นลงบนผืนดิน
            ภาพอดีตที่เริ่มต้นเมื่อไม่นานกำลังฉายภาพวันวานที่ชื่นสุข  ทุกอย่าง
เริ่มต้นด้วยความรักและความเข้าใจ  ชีวิตทั้งชีวิตที่หล่อนถอดวางไว้และมอบให้กับชายคนหนึ่ง  คนที่คือความหวังและทุก ๆ อย่างของชีวิต  ชีวิตที่มองความรัก 
คือ ความสวยงามและเป็นนิรันดร์
              รู้จักเขาดีแล้วหรือลูก    คำถามนี้คีรินอยากจะกลับไปตอบแม่ของหล่อนอีกสักครั้ง คำตอบที่ไม่ใช่คำตอบเดิม ด้วยเหตุผลข้อใหม่ที่หล่อนได้ค้นพบและน่าที่จะค้นพบมานานแล้ว
              ลูกดูเขาผิดไป   คำตอบนี้เป็นคำตอบใหม่ที่น่าจะทำให้ชีวิตของหล่อนมีความสุขมากกว่านี้ และแม่ของหล่อนคงชื่นใจ  แต่ด้วยวันเวลาที่มันผ่านไปแล้ว มันจะมีความหมายอะไร นอกจากความขื่นขมใจอยู่อย่างนั้น	
             คีรินพบกับผู้ชายคนนี้ในงานวันรับพระราชทานปริญญาบัตรเมื่อวันสำเร็จการศึกษา จากการแนะนำของเพื่อนสาว
              นี่ คุณภูชิชย์  กสินันท์  
             คำแนะนำจากเพื่อนสาวมันทำให้โลกทั้งโลกมีแต่ความฝัน  เขาคือสุภาพบุรุษที่วาดหวัง  รูปงาม  ร่ำรวย  มีชื่อเสียง  รอยยิ้มบนใบหน้าที่
เกลี้ยงเกลา  จมูกคมสันได้รูป  ดวงตาที่แลดูมีเสน่ห์มัดใจ ล้วนเป็นภาพสะกด
ที่ทำให้ลมหายใจของคีรินเข้าออกเป็นผู้ชายคนนี้
              ความรักทำให้คนตาบอด  จริงหรือ
              ไม่หรอก  ไม่ใช่
              ความรักทำให้เห็นทางสว่างมากกว่า  ทางที่จะก้าวไปสู่ความฝันที่
วาดหวัง ... วาดหวังให้เป็น . และจะเป็น
               รินจะแต่งงานกับเขาค่ะแม่     คำพูดนี้คือการตัดสินใจอันเด็ดเดี่ยวของคีริน หลังจากที่ความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนและเขาสานต่อเพียงช่วงเวลา
อันสั้น
               ทุกอย่างคือความถูกต้องที่ควรตัดสินได้  ด้วยตัวของคีรินเอง
                แน่ใจแล้วหรือลูก ลูกคบกับเขาได้ไม่เท่าไหร่เอง ความรักมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะลูก ให้เวลากับมันอีกสักหน่อย เรียนรู้กันไป มันไม่สายหรอก
เพื่อความมั่นใจของเรา 
               แม่ของหล่อนแย้งขึ้น เพราะมองลูกสาวของตัวเองออกว่าคีรินรัก
หรือหลงเขากันแน่ 
                รินมั่นใจค่ะแม่ ภูรักริน เขาอยากจะสร้างอนาคตร่วมกับริน และริน
ก็มั่นใจ 
               คำพูดนี้ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงความนึกคิดของคีรินได้ แม่ของหล่อนรู้ว่าถึงอย่างไรคีรินคงไม่ฟัง  
              แต่มาวันนี้ .. ถ้าแม่ได้มาเห็นสภาพของลูกสาวของแม่  แม่คงจะรู้ว่า ความล้มเหลวมันเกิดขึ้นแล้ว  เกิดขึ้นเพราะ 
                แม่จ๋า รินไม่มั่นใจในตัวเขาเลย 
               คีรินสะกัดกั้นอารมณ์อย่างหนักหน่วง หล่อนบอกกับตัวเองว่า
จะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ไม่ใช่เพราะหล่อนเข้มแข็ง แต่เพียงเพราะว่าหล่อนร้องไห้มามากเหลือเกินแล้ว  ตั้งแต่ได้รับรู้ว่า ภูชิชย์สามีของหล่อนกำลังนอกใจ 
เขากำลังมีผู้หญิงใหม่  เมียน้อยที่สาวและสวยกว่าหล่อนนัก
              หลายครั้งที่หล่อนกับเขาต้องมีปากเสียงกันเพราะเรื่องนี้
               ภูหายไปไหนมา   คำถามนี้หล่อนมักจะถามเขาทุกครั้งเมื่อภูชิชย์
กลับบ้าน
               ไปติดต่องาน   
              แค่นั้น  เขาตอบเพียงแค่นั้น
               ติดต่องาน งานอะไรตั้งเกือบเดือน   
              ภูชิชย์เป็นคนพูดน้อย ทุกครั้งที่คีรินซักหนักถึงเหตุผล ความเงียบ
ไม่ปริปากแม้สักนิด คือ การแสดงออกแทนการตอบโต้นั้น  คีรินรู้ว่าที่เขาเงียบ นั่นคือ คำตอบของเขา
                ในที่สุดภูก็ตอบรินไม่ได้  ไปหาอีนังเมียน้อยมาใช่ไหม 
                เมียน้อยที่ไหนกัน รินอย่าคิดมากสิ 
                ภูตอบคำถามรินไม่ได้ จะให้รินคิดยังไง  รินเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายก็จริง แต่ภูไม่รู้หรอกว่า ความช้ำใจเสียใจทิ่รินได้รับอยู่ตอนนี้ มันไม่มีกฎหมายบทไหนมารองรับได้เลย 
                คำตอบของภูชิชย์ในความคิดของคีริน มีเพียงอย่างเดียวคือการ
นอกใจ ถึงแม้หล่อนเคยนึกอยู่บางครั้งว่า  หล่อนอาจให้ความอยุติธรรมแก่เขามากเกินไป แต่จะให้หล่อนคิดอะไรไปมากกว่านี้เล่า 
                 ภูชิชย์ไม่ใช่คนที่ตอบโต้ด้วยอารมณ์ร้ายในการแสดงออก 
แต่อากัปกริยาที่ชินชาและเมินเฉยของเขา ไม่สามารถที่จะทำให้อีกฝ่ายรับรู้
ได้เลยว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่ ณ ขณะนั้น  ทุกอย่างที่น่าใช่และไม่น่าใช่
จึงตกอยู่ที่อีกฝ่ายอย่างหนักหน่วง  
                  มิน่าเล่า ความเสียใจน้อยใจจึงประดังเข้ามาหาคีรินอย่างมากโขขนาดนั้น  แม้ว่าหล่อนจะมีลูกกับเขา  อย่างนั้นหรือ มันน่าน้อยใจนัก 
เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ยังไม่ค่อยสนใจ นับประสาอะไรกับอีกชีวิตหนึ่ง .. 
ที่กำลังเป็นส่วนเกินไปแล้วนั่น
                  มันจะมีความหมายอะไรขึ้นมา .
                           (โปรดติดตามตอนที่ 2 ต่อไปครับ)
                      
                **************************************************************