ลืมอีกแล้ว

สะพั่งสะท้านไมภพ

ความตั้งใจของคนๆหนึ่ง 
ฤาจะต่อต้านกับความบ้าคลั่งของจิตใต้สำนึกได้
เพราะความโง่บ้าหลงเพ้อเจ้อของเรานี่เองที่หากไม่สามารถคุมได้มันก็จะทำให้เกิดเรื่องราวในพิภพขึ้น
ความหมุยวนเวียนแห่งความทุกข์ยากทั้งมวลก็เริ่มจากที่นี้เอง
มองเห็นความสุขสดชื่น ตัวละครในซีรีเกาหลี
น้ำตาไหลปลื้มกับสิ่งที่เธอได้รับ
มันล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเพื่อเรียกน้ำตาจากคนชม
ในโลกแห่งความเป็นจริง
คนแสดงทีเขียนบทจากอารมณ์ในส่วนลึกของตน
ย่อมทำให้เกิดโศกนาฏกรรมชีวิตที่ยิ่งใหญ่
แม้แต่คนเขียนยังต้องน้ำตาซึม
ขีดเส้นแบ่งนั้นย่อมพลาดพลั้งเลยเกินออกไปได้เสมอ
ชีวิตเริ่มเบื่อหน่ายต่อสิ่งที่ได้เผลอกระทำอีกแล้ว
แต่ทว่า มันก็เกิดความรู้ขึ้น ในระดับนี้
และหยั่งรู้ได้ว่าที่ผ่านมาในอดีตก็เป็นเพราะเหตุนี้
สะพั่ง สะท้านไมภพ แม้จะยิ้มไม่ออก แต่ก็จะจดจำ
เมื่อเห็นเหตุผลของเรื่องราวความผิดแล้ว
สะพั่ง ก็จะต้องหาหนทางที่จะตัดรอนมิให้มีแม้แต่ประกาย
การที่จะรักษาตัวให้เป็นเรื่องราวที่มีแต่ประพฤติปฏิบัติดี
ก็คงจะเริ่มอย่างจริงจังเสียที
และหากรู้ความไม่ดีอย่างละเอียดอ่อนแล้ว
การคิดจะทำคงไม่ยากอีกต่อไป
สิ่งที่ผ่านมาสรุปได้ว่าไม่ใช่เรื่องของโชคชะตาหรือเวรกรรม
แต่หากเป็นจิตสำนึกที่ซ้อนเร้นคุประทุออกมาเสียมากกว่า
หวังว่า สักวันคงจะสำเร็จ
และหวังว่าคงจะไม่มีคำว่า
ลืมอีกแล้ว
อีกต่อไป