เฮ้อ..ปล่อยให้มันเน่าอย่างงั้นนะดีแล้ว..

แก้วประภัสสร

         อ้าวนังหนู จะออกไปไหนอีกละ มันมืดแล้วนะ เสียงคุณลุงข้างบ้านเอ่ยปากทักเรา
หวัดดีค่ะลุง เรายกมือไหว้พร้อมยิ้ม ลุงรับไหว้  ตามแบบฉบับเขาแหละคะ 
ยกท่วมหัวเลย อิอิ
      หนูจะออกไปหาอะไรกินหน่อยค่ะ ไปกับหนูมั้ย ข้าวต้ม 
แต่ห้ามแกล้งเมาเหมือนวันก่อนอีกน๊า เดี๋ยวหนูไม่มีอะไรเล่นสนุกอีกนะ ฮ่าๆๆ" เราเดินลงมาจากบ้านมาพบกับคุณลุงปลดเกษียรท่านเดิมนั่นแหละ
 ที่คราวก่อนแกล้งฉกผัดคะน้าไปหลายคำ
        "นังหนูนี่ อากาศร้อน ตับแทบแตก ไหงมาชวนลุงไปกินข้าวต้มหน้าร้อน ชวนไปกินเหล้าสิ จะไม่ปฏิเสธเลย " ลุงว่าไปนั่น หน้าร้อน กินเหล้า เคล้าอากาศอันอบอ้าว มีหวังลุงฟุบคาโต๊ะแหงๆ 
หนูว่า ไม่ต้องแกล้งเมาเหมือนคราวก่อนร๊อก อิอิ   เราบ่นเล็กน้อย
      "เฮ้ย บ่นอะไรงึมงำๆ ยังไม่แก่สักหน่อย" ลุงถาม
       "โนพรอมแพรมค๊า..หนูแค่ว่า คุณลุงคิดดีมาก ข้าวต้ม ไม่เหมาะจะกินหน้า ร้อนเนอะลุงเนอะ " แฮ่ะๆ คุณลุงไม่มีวันตามหนูทันร๊อก
       "ว่าแต่วันนี้หนูว่าง ลุงไม่ปุจฉากับหนูหน่อยเหรอคะ " เรายิ้มให้ลุง 
        เหตุที่ชอบคุยกับคุณลุงเพราะว่า เวลาลุงไม่เมา ลุงจะคุยและสอนอะไรหลายๆอย่าง คุยด้วยแล้วสบายใจ สนุกและได้ความรู้ไปด้วยค่ะ
     "หนูอยากฟังเรื่องอะไรดีละ เรื่องสี หรือเรืองในรั้ว ในวัง" ลุงเอ่ยปากถามเรา
    "ไม่เอาค่ะ แหมๆ ลุง สองเรื่องที่ลุงจะคุย มันใกล้ตะรางแค่มือเอื้อมนะคะ อิอิ"    
       วันก่อน หนูเห็นตาน่าปากซอยนั่งตายอยู่หน้าร้านขายยา ในมือยังถือกระติกน้ำอยู่ หนูน้ำตาไหลเลย ลุงเห็นมั้ยคะ  เ
ราเล่าเรื่องที่พบกับสายตาให้ลุงฟัง 
       ตอนเช้าขณะที่ออกไปทำงาน มีชาวบ้านมุงดูอยู่ริมฟุตบาท
 ภาพที่เห็นคือคุณตาอายุไม่ต่ำกว่า 85 นั่งพิงประตูเหล็ก นอนตาย  
เป็นภาพที่บอกไม่ถูกว่าเรารู้สึกเช่นไร เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกตรงลำคอ 
      นี่แหละนังหนูเอ้ย...ชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอน ตาเขามีบ้าน
 มีลูก แต่ทำไมเขาต้องมานอนริมฟุตบาท เข็นรถเข็น หาเก็บขยะ ไปขาย  ลุงหันหน้ามาหาเรา 
หนูเคยไปถามคุณตา แต่เขาไม่ตอบหนู  แต่คนแถวนี้เคยบอกว่า มีบ้าน มีลูก แต่แกไม่อยู่เอง
         หนูสงสารนะ เวลากลับมาจากทำงานทีไร แวะกินข้าว ต้องเห็นคุณตามานั่งตรงม้าหินอ่อนริมถนน หน้าตาเหม่อ เศร้าๆ น้ำตาหนูจะไหลทุกทีเลยค่ะ
        ลุงยิ้มให้ฉัน  และพูดว่า ลุงก็ป้าตายไปแล้ว ลูกก็ไม่มี 
 โชคดีได้เพื่อนบ้านคอยพูดคุย กินเหล้าบ้าง ให้หายเหงาได้บ้าง 
แต่แก่กว่านี้ ไม่แน่ นังหนูอาจจะไม่เห็นลุงมาแกล้ง แบบนี้อีก 
  ลุงพูดซะหนูใจหาย ไม่เอาๆ ทีหลังห้ามพูดแบบนี้อีกนะคะ หนูไม่ชอบฟัง
  อยู่ที่กรุงเทพฯ หนูเองก็มีญาติไม่กี่คน จะว่าไปลุงก็เหมือนญาติหนูอีกคน 
หนูไม่ให้ลุงเป็นเหมือนตาหน้าปากซอยหรอกน่า 
.ในใจเราก็คิดอยู่ลึกๆว่า  ไม่มีลูก แก่มาฉันจะเป็นยิ่งกว่าตากับลุงมั้ยนะ
         ลุงคะ หนูสังเกตว่า ทำไมพี่ดี ที่อยู่ข้างบ้านนะ ไม่ค่อยมีคนอยากคบกับเขาเลย เวลาถามก็ไม่ค่อยอยากตอบ หนูเคยถามเขาว่า
 เอาฟัก แกงส้มได้เหรอ เขาก็ตอบหนูว่า มาจากไหนไม่เคยกินแกงส้มฟัก
แฮ่ะๆ ก็ที่บ้านไม่เคยทำจริงๆนี่คะลุง 
      อืม รายนั้นเป็นคนตรงๆ แต่ไม่พิษมีภัยกับใครหรอกนะ 
 แต่บางครั้งตรงเกินไปก็ไม่ดี ต้องรู้จักผ่อนสั้นบ้างยาวบ้าง หนูเคยเห็นไม้บรรทัดไหมละ ลุงหันหน้ามาถามเรา 
 รู้จักสิคะ คุ้นเคยตั้งแต่เด็กเลยค่ะ  เริ่มตั้งแต่ไม้บรรทัดที่เป็นแบบไม้ธรรมดา จนมาเป็นพลาสติก แบบเหล็ก ที่เกริ่นมานี่ โดนแม่ตีเพราะซน
 จำได้แม่นค่ะ อิอิ
ไม้บรรทัดที่ว่าตรง บางครั้งมันโดนแดดร้อนมันยังงอ โค้งได้ 
รางรถไฟก็ต้องสร้างเผื่อหด เผื่อคลายตัว  เหล็กโดนความร้อนก็ยังจับมาดัดให้เป็นรูปทรงได้
คนเราก็ต้องรู้จัก วาระและเวลาเช่นกับของสามสิ่งที่ลุงบอกนี่ละนะ 
ตรงเกินไปก็ไม่ดี  ต้องรู้จักยืดหยุ่น สังคมต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะแยะแหละนังหนู เรานั่งนิ่ง ฟังอย่างตั้งใจ
       นี่คือเหตุผลหนึ่งที่ว่า ทำไมเราชอบพูดคุยกับคนแก่
   เออ ไอ้เพ้งลูกเจ๊กจั๊วนะ มันฝากถามลุงมาว่า
 อยากได้แม่ครัวแบบอยู่ถาวรสืบทอดเจตนาของเตี่ย ต้องการสินสอดเท่าไหร่  ลุงพูดพร้อมหัวเราะ
     เอาอีกแล้วลุง  คุยเรื่องนี้กับหนูอีกแระ เราเลยเอ่ยปากไปโดยไม่ได้คิดว่า
ฝากบอกเฮียเพ้งด้วยค่ะ ขาดตัว แม่ครัวหายาก ล้านห้า...ฮ่าๆๆๆ เราแหย่ลุงเล่น
     สักพัก ลุงก็ขยับแว่น เลื่อนลง และมองเราลอดแว่น 
น่านนน..ไหงมองตั้งแต่หัวจรดเท้าเช่นนั้นละลุง
   ในความรู้สึก ตอนนี้เหมือนถูกกระทำชำเราด้วยสายตายังไงยังงั้นแหละค่ะ อิอิ
แล้วลุงก็ส่ายหน้าและพูดกับเราว่า
เฮ้อ..งั้นก็ปล่อยให้มันเน่าอยู่อย่างนั้นนะดีแล้ว นังหนูเอ้ย 
ลุงพูดเสร็จก็หัวเราะอย่างชอบใจ
เรางงอะไรเน่าหว่า
สักพัก ก๊ากกกกก
แล้วผู้อ่านละคะ คิดเหมือนลุงมั้ยคะ