ผมอยากจะเขียน

zonkung

เช้าๆของชีวิตเด็กหนุ่มคนนึง ตื่นมาก็กดสวิตซ์เจ้าตู้เหลี่ยมๆ เหมือนกลัวใครมาแย่งกด ทั้งที่ใช้อยู่คนเดียว นั่งกดนั่งจิ้มเป็นเวลานาน เข้าหน้าต่างนู้น ไปหน้าต่างนี้ เรื่อยๆ 
ย้อนไปเมื่อ 1 ปีก่อน ในค่ำคืนแห่งการค้นหา หนุ่มน้อยเพิ่งได้เจ้านี่มาไว้ในครอบครองพร้อมเบอร์โทรศัพท์ใหม่เอี่ยม 1 สาย ให้ออกไปท่องโลกกว้าง ทั้งๆที่นั่งอยู่ในบ้านไม่ได้ขยับแข้งขาสักกะติ๊ด แล้วค่ำคืนแห่งความสนุกก็เริ่มขึ้น
"หวาจะเข้าไปไหนดีล่ะเนี่ย เข้าที่ดังๆก่อนละกัน เอ พิมพ์.... " หนุ่มน้อยบ่นงึมงำ ก่อนจะค้นหาหน้าต่างบานใหม่เพื่อท่องเที่ยว ตื่นตาตื่นใจได้สักแป๊ปหนุ่มน้อยก้อเริ่มเบื่อ 
" พรุ่งนี้ไปหาคู่มือดีกว่า ว่าหน้าต่างบานไหนมีที่เที่ยวดีๆมั่ง "
หนุ่มน้อยคิดในใจ ก่อนปิดการทำงานเจ้าตู้สี่เหลี่ยม รอวันใหม่ที่เขาจะได้ค้นหาอะไรสนุกๆในโลกกว้างใบนั้น
มาถึงอีกหนึ่งค่ำคืน การท่องเที่ยวเป็นไปเรื่อยๆ หน้าต่างโลกดนตรีเด็กหนุ่มก้อไปไม่ว่าจะป็นค่ายเล็ก ค่ายใหญ่ไปเที่ยวชมหมดแล้ว หน้าต่างท่องเที่ยว หน้าต่างกีฬา หน้าต่างเกมส์ จนหน้าต่างสุดท้ายในวันนั้นหนุ่มน้อยก็มาโผล่ที่
"อ๋าหย๋า มีแต่ภาพโป๊ อืม ถึงชอบแต่ มะเอาดีก่า เก็บไว้ก่อน ใครตื่นมาเห็นล่ะยุ่ง ปิดๆ อิอิ" หลังจากผ่านหน้าต่างระทึกขวัญก็ยังไม่ง่วง (เจอหน้าต่างแบบนี้ตาสว่างเลย) เลยเปิดคู่มือเพื่อหาหน้าต่างบานใหม่ ไปสะดุด อยู่ที่หน้าต่างบานนี้และจากนั้นกลายเป็นว่าเป็นหน้าต่างที่เด็กหนุ่มโปรดปรานมากที่สุด
หน้าต่างบานนี้ สร้างเพื่อนให้ สร้างรอยยิ้มได้ ที่สำคัญสร้างงานเขียน ที่ค่อยๆเติบโตตามวันเวลา ตามผู้เขียนอย่างผม ผมมาสัมผัสงานเขียนยาวๆครั้งแรก ในเมื่อหน้าต่างบานนี้เปิดโอกาส ไว้ให้แล้ว ผมก็ควรได้หยิบมาใช้ หลังจากนั่งใคร่ครวญว่าจะเขียนอะไร จึงค้นพบว่าผมน่าจะเขียนเรื่องใกล้ตัว ในหัวใจ ในสิ่งที่ตัวเองรู้สึก แล้วก็ออกมาเป็นเรื่องนี้ เข้าออกหน้าต่างบานนี้เป็นเวลาแรมปี ผมมีแต่เรื่องที่น่ายินดีทั้งนั้น อืม ผมบอกเเล้วว่าเรื่องนี้ไม่มีอะไร แค่ความในใจเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ขอบคุณครับที่ติดตาม อิอิ