6 กุมภาพันธ์ 2557 11:53 น.
เรียมเอง...
เรียมเหลือทนแล้วนั่นพี่ขวัญจ๋า
ตั้งแต่จากพี่มาพาหม่นหมอง
อยู่กับความเจ็บช้ำน้ำตานอง
คิดถึงคลองแสนแสบแทบขาดใจ
คนบางกอกหลอกเรียมจนเกรียมจิต
ให้หลงผิดคิดเพ้อเผลอหวั่นไหว
หอบเสื้อผ้าตามชู้สู่กรุงไกล
ไม่ทันไรเขาเบื่อ...เรียมเหลือทน
มองท้องฟ้าคราใดใจหดหู่
ให้อดสูตัวเราเศร้าสับสน
อยากจะย้อนกลับไปก็อายคน
เหมือนอับจนหนทางจะย่างเดิน
ฝากไปกับสายลมที่พรมแผ่ว
รู้ตัวแล้วว่าผิดคิดห่างเหิน
คำขอโทษมากมายอาจสายเกิน
หากพี่เมินเรียมคงหมองต้องขอลา
***********
เรียมเอง...
21 พ.ย. 2555
6 กุมภาพันธ์ 2557 11:54 น.
เรียมเอง...
จริงดั่งคำครูกวีที่บอกไว้
หวานอันใดไม่สิ้นซากเท่าปากหวาน
เจ็บอันใดไม่ทดท้อทรมาน
เท่ากับการเขาว่าเหน็บให้เจ็บใจ
เจอถ้อยคำหยามเหยียดเขาเสียดสี
มันเจ็บปวดเหลือดีนี่ไฉน
เหมือนหอกหนามย้ำยอกตอกทิ่มใจ
ทนไม่ไหวต้องตอบโต้เพราะโกรธา
เก็บเอาความเคืองแค้นไว้แน่นอก
วนเวียนวกคิดคำพร่ำสรรหา
จะเชือดเฉือนให้แหลกยับลับวาจา
ครั้นเจอหน้าก็เกรี้ยวกราดสาดอารมณ์
ทำลงไปคิดว่าใจจะมีสุข
แต่ไฉนกลับเหมือนทุกข์มาทับถม
ทำระรื่นฝืนตลกแต่อกตรม
ยังระบมเพราะคมคำเขาตำใจ
จนได้มาฟังธรรมคำเทศนา
พระท่านว่าต้องฝึกตนให้ทนไหว
คือฝึกจิตให้รู้...รู้เรื่อยไป
"รู้เฉยเฉย" เข้าไว้ไม่ต่อความ
ต้องไม่มี "ตัวกู" ไปยึดติด
"คิดก่อนคิด" ยับยั้งสร้างหยาบหยาม
ดั่งหักหอกเป็นดอกไม้ให้งอกงาม
หมดสิ้นความชอกช้ำเพราะคำคน
จึงน้อมนำจำมาปฏิบัติ
ค่อยค่อยขัดเกลาจิตคิดฝึกฝน
คุมสติมั่นไว้ในอดทน
เพียงหนึ่งหนที่ทำได้ให้สุขจริง
เอาชนะใจตนทนคำยั่ว
ใจของตัวไม่มืดบอดปลอดผีสิง
ครั้งสองสามจะตามไปไม่ประวิง
หักหอกทิ้งเป็นดอกไม้สุขใจเอย
*************
เรียมเอง...
13 พ.ย. 52
6 กุมภาพันธ์ 2557 11:38 น.
เรียมเอง...
กว่าจะพบรองเท้าเข้ากับเท้า
ใส่แล้วเบาสวมสบายดังใฝ่หา
ผ่านเนิ่นนานเสาะค้นบนเวลา
จนได้มาคู่นี้ที่ถูกใจ
แม้บางใครบอกฉันมันไม่หรู
ใส่แล้วดูไม่เข้าท่าล้าสมัย
เอ่ยถ้อยคำเยาะเย้ยว่าเชยไป
ฉันไม่เคยใส่ใจที่ใครมอง
ถึงจะเก่าเกินไปเหมือนไร้ค่า
ในสายตาบางคนดูหม่นหมอง
แต่ตัวฉันพอใจที่ได้ครอง
เป็นเจ้าของรองเท้าเฝ้าชื่นชม
สวมใส่ไปทุกหนบนก้าวย่าง
แม้หนทางยาวไกลไม่ขื่นขม
ไม่กัดเท้าให้เจ็บเล็บระบม
เพราะเหมาะสมกับฉันจึงมั่นใจ
เปรียบความรักเธอเป็นเช่นรองเท้า
ที่พร้อมก้าวเคียงกันไม่หวั่นไหว
อยู่ร่วมกันนานเนิ่นเดินคู่ไป
บนเส้นทางหัวใจไร้ทุกข์ตรม
เคยมีคนเย้ยหยันที่ฉันเลือก
เขาคงมองแค่เปลือกจึงทับถม
ใยไม่คว้าคนโก้โง่บรม
มาชื่นชมคนนี้งี่เง่าจริง
วันเวลาผ่านไปได้พิสูจน์
กับคำพูดเปรียบเปรยเย้ยทุกสิ่ง
เธอได้มอบความรักอย่างแท้จริง
ฉันจึงเป็นผู้หญิงที่โชคดี
ถึงไม่รวยโก้เด่นเช่นใครเขา
แต่สองเราสุขล้นบนวิถี
เหมือนรองเท้าแม้เก่าไม่เข้าที
หากใส่แล้วพอดี...ก็ถูกใจ
************
เรียมเอง...
20 ต.ค. 52
6 กุมภาพันธ์ 2557 11:56 น.
เรียมเอง...
ผิดด้วยหรือที่ปันใจให้เขา
ผิดหรือเปล่าที่ตัวฉันมันหวั่นไหว
ผิดด้วยหรือที่วันนี้แอบมีใคร
ผิดหรือไรที่รักใครอีกหนึ่งคน
เพียงต้องการมีใครคอยห่วงหา
เพียงช่วยซับน้ำตาคราสับสน
เพียงช่วยปลอบยามเหงาเศร้ากมล
เพียงสักคนเหนื่อยล้ามาบรรเทา
เขาคนเดียวดูแลแคร์เสมอ
เขาคนเดียวที่เจอเมื่อยามเหงา
เขาคนเดียวเมื่อท้อขอแบ่งเบา
เขาคนเดียวยามเศร้าช่วยผ่อนคลาย
เธอมิเคยดูแลแม้สักน้อย
เธอที่ปล่อยฉันเหมือนหมดความหมาย
เธอทิ้งขว้างให้อยู่อย่างเดียวดาย
เธอทำร้ายทำลายให้ช้ำตรม
ฉันก็มีหัวใจใช่สิ่งของ
ฉันกลับครองได้เพียงความขื่นขม
ฉันโหยหาปรารถนาและอารมณ์
ฉันก็เลยมิข่มความต้องการ
ข้อกล่าวหาว่าฉันนั้นทำผิด
โปรดทบทวนสักนิดก่อนประหาร
สิ่งที่ทำกับฉันในวันวาน
เป็นการบ้านให้คิด...ผิดที่ใคร
*****************
เรียมเอง...
8 ต.ค. 52
6 กุมภาพันธ์ 2557 12:01 น.
เรียมเอง...
เคยมีเธอร่วมหมอนนอนชิดใกล้
ตื่นนิทราคราใดยังได้เห็น
เคียงพะนอคลอเคล้าเช้าค่ำเย็น
สองเราเป็นเช่นเงาใจไม่ห่างกัน
ริมระเบียงมุมนี้ที่เคยชื่น
พลิ้วลมรื่นคืนฟ้าพราวราวสวรรค์
อุ่นไอรักสลักไว้ใต้แสงจันทร์
หวานรำพันคำซึ้งยังตรึงทรวง
ทุกนาทีมีเธอเสมอจิต
เป็นคู่ชิดสนิทแน่นแสนห่วงหวง
ต่างมอบรักสมัครรั้งทั้งแดดวง
สถิตห้วงแห่งภักดิ์ประจักษ์จินต์
ยังจดจำคำเปรยเฉลยถ้อย
ใจดวงน้อยรักเจ้าเฝ้าถวิล
แม้นชีพดับลับล่วงดวงชีวิน
มิสูญสิ้นความรักสลักวิญญาณ์
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งแล้งน้ำจิต
หวังเคียงชิดสนิทเนิ่นเสน่หา
กลับพรากเธอไกลลับดับชีวา
แม้คำลามิทันเอ่ยเผยวจี
น้อยฤทัยใจเอยรักเคยชื่น
เพียงข้ามคืนพลันวิโยคโศกหมองศรี
ไม่มีแล้วยอดชีวันขวัญชีวี
ร้าวฤดีโหยไห้ใจระทม
แม้เนิ่นนานเพียงใดที่ไกลห่าง
มิเลือนลางความหลังครั้งสุขสม
มิสูญสิ้นใจภักดิ์รักภิรมย์
ขอเคียงชมสมสนิทชิดเพียงเธอ
อธิษฐานต่อเทวัญในชั้นฟ้า
ลิขิตพาผูกพันมั่นเสมอ
ทุกภพชาติปรารถนามาสบเจอ
ครองคู่เธอชั่วนิจนิรันดร
**********
เรียมเอง...
23 ก.ย. 52
หน้าส่วนตัว
4128
