29 กรกฎาคม 2552 14:39 น.
เรริน
มาใช้เล่ห์หลอกลวงติดบ่วงช้ำ
พลาดถลำหลงถ้อยใจคอยหลง
กล่าวพร่ำหลอกยืนยันว่ามั่นคง
ย้ำประสงค์ร่วมเรียงขอเพียงรอ
เชื่อนัยคำอุปโลกน์ประโยคลวง
ถ้อยทั้งปวงหวานฉ่ำเจ็บล้ำหนอ
พรางเรื่องราวลวงเล่นก็เป็นพอ
ละเอียดลออสร้างเรื่องปราดเปรื่องจริง
หัวใจหนึ่งมิใช่ของให้เล่น
อย่าเลือดเย็นล่อลวงดวงใจหญิง
ตีหน้าหลอกหมายมุ่งเข้าสุงสิง
ไม่หยุดนิ่งร้อยเล่ห์เพทุบาย
หยุดเถิดหนาวอนขอว่าพอแล้ว
ใจน้องแก้วจวนแตกแหลกสลาย
หว่างชีวิตเปล่าเปลี่ยวที่เดียวดาย
หากกลับกลายหมองหม่นเกินทนทาน
ยกเว้นเถิดใครหนึ่งซึ่งอ่อนไหว
อย่าทำให้เจ็บหนาวช้ำร้าวราน
อ้อนวอนขอได้โปรดเถิดสงสาร
อย่าหักหาญคิดหมายทำร้ายกัน.
29 กรกฎาคม 2552 12:19 น.
เรริน
เมื่อรู้จักหนาวเหน็บเจ็บใช่ไหม
จงทนไหวเหมือนฉันในวันร้าว
นิ่งยอมรับเกี่ยวเนื่องกับเรื่องราว
เมื่อถึงคราวจงยอมรับอยู่กับมัน
อย่าคร่ำครวญหวนไห้อาลัยหา
หยาดน้ำตาไร้ค่าสำหรับฉัน
เจ็บเศร้าโศกโศกาช่างน่าหยัน
ให้ฝืนกลั้นอย่าช้ำรับกรรมไป
นับแต่นี้เลือนลบจบความหมาย
อย่าเสียดายวันวานอันผ่านไกล
เปล่าประโยชน์รับผิดวันคิดได้
พอได้ไหมเลิกหวนทบทวนคำ
ควรรับรู้รอยหวานกลายผ่านพ้น
กลายเป็นคนแปลกหน้าโปรดอย่าจำ
พบที่ไหนให้เฉยอย่าเอ่ยคำ
จงเก็บงำอาการแล้วผ่านเลย
ความเจ็บปวดเคยทำยังย้ำจิต
คนถูกพิษยากเกินหากเมินเฉย
ง่ายไปไหมถ้าปล่อยให้ล่วงเลย
เหมือนไม่เคยกระทำเจ็บช้ำทรวง
28 กรกฎาคม 2552 21:55 น.
เรริน
จินตนาการท่องไปโลกไซเบอร์
บ้างพลั้งเผลอเก็บจำจนกำสรวล
มายาภาพซ่อนพิษคล้ายติดตรวน
ทุกสิ่งล้วนปรวนแปรยากแน่จริง
พาหัวใจท่องเที่ยวเดินเดียวดาย
ไร้จุดหมายปลายทางกับบางสิ่ง
คล้ายเสาะหาใครหนึ่งหวังพึ่งพิง
เนิ่นนานนิ่งเพรงกาลล่วงผ่านไป
ยังคงเดินเปล่าเปลี่ยวเก็บเกี่ยวฝัน
พ้นคืนวันเย็นหนาวแสนยาวไกล
อาจบางคราวใจพรั่นคิดหวั่นไหว
หวังเมื่อใดสิ้นสุดหยุดเหนื่อยล้า
27 กรกฎาคม 2552 17:15 น.
เรริน
จวนแหลกแล้วหัวใจข้างในนี้
รอยคำพี่เด็ดขาดช่างบาดเฉือน
ไร้หนทางบรรจบควรลบเลือน
เปรียบเสมือนหายลับไปกับกาล
นิ่งเศร้าสร้อยทนทุกข์ร้างสุขศรี
ห้วงราตรีเตรียมตรมแผ่วลมปราณ
สลัดสิ้นความรักหมายหักหาญ
รอยคำลาญหมดเยื่อมิเหลือใด
แม้นบางครั้งหวั่นไหวอาลัยหา
นึกเมื่อคราจดจารร่วมขานไข
บรรจงวางรอยคำเปรียบย้ำนัย
เสียงหทัยฟ้องอยู่ย่อมรู้ดี
อาจเดียวดายเหงาหงอยจึงคอยพล่าม
เผลอทวงถามถึงถ้อยรอยคำพี่
รสคำหวานจารจดผ่านบทกวี
ณ วันนี้รอยสวาทพลันขาดลง
อยากลืมเลือนรอยคำตอกย้ำจิต
เปรียบดั่งพิษบาดรอยให้คอยหลง
มอบใจภักดิ์หนึ่งนั้นด้วยมั่นคง
และซื่อตรงถาวรมิคลอนคลาย
ครองสติมุ่งมั่นหยุดหวั่นไหว
หลบซ่อนนัยรอยคำแล้วย้ำหมาย
เชิดหน้ามั่นมิเหลียวแม้นเดียวดาย
ตราบวันวายเลือนลบจบรอยคำ
23 กรกฎาคม 2552 21:00 น.
เรริน
กาลเนิ่นนานกับวันผ่านผันเปลี่ยน
โลกหมุนเวียนหมุนไปไม่หวนกลับ
เหมือนใครหนึ่งจำพรากจากกันลับ
นิ่งสดับคลอนคลายเลือนสายใย
หัวใจหนึ่งมั่นแน่ยากแปรปรวน
หทัยครวญซาบซึ้งแค่หนึ่งใคร
มอบความภักดิ์มั่นคงอสงไขย
ตราบสิ้นใจจะเป็นเหมือนเช่นเคย
จะกี่กาลคงมั่นนิรันดร์รัก
ผูกสมัครแนบสนิทคู่ชิดเชย
เพียงหนึ่งชายหมายปองใจน้องเผย
ยากเมินเฉยยามห่างแรมร้างกัน
ยังเก็บรอยหวังคอยหวนคืนกลับ
โปรดสดับเสียงพร่ำใครรำพัน
หนึ่งหัวใจหนึ่งใครคอยรอยจำนรรจ์
คราก่อนนั้นพี่ฝากก่อนจากลา
I will wait for you...
หน้าส่วนตัว
811
