19 ธันวาคม 2552 23:01 น.
เรริน
เพียงเพราะว่าหัวใจยังไหวเต้น
ทุกจังหวะมิว่างเว้นความคิดถึง
หอมรัญจวนเสน่หายังตราตรึง
ทุก "คำนึง" ผ่านเลยมิเคยคลาย
คล้ายสัมพันธ์นั้นเป็นเส้นขนาน
สุดประสานให้เป็นเช่นหนึ่งสาย
เสมือนลมผ่านเลยแค่เปรยปราย
ไร้ความหมายประทับประดับลง
แต่ทว่า...ข้างในหัวใจหนึ่ง
ยังหวานซึ้งในถ้อยเคยร้อยส่ง
เสมือนถูกจารจดเกินปลดปลง
มอบมั่นคงตราบสิ้นดวงวิญญาณ
รู้ทั้งรู้สัมพันธ์ยากบรรจบ
คงเพียงพบผ่านมาเพื่อพร่าผลาญ
ฝากรอยให้คำนึงถึงวันวาร
แม้อยู่อย่างทรมานร้าวรานทรวง
ก็เพราะว่า...หัวใจยังไหวเต้น
มิอาจเร้นเก็บซ่อนอาวรณ์ห่วง
ทั้งอ่อนไหวอ่อนแอร้าวแดดวง
เจ็บหนักหน่วงหัวใจยังไหวติง
17 ตุลาคม 2552 15:02 น.
เรริน
ฤๅ ความรักจากใจไม่ศักดิ์สิทธิ์
ฤๅ รอยพิศสวาทสร้างบาดหมาง
ฤๅ ค่ารักเรานั้นถึงวันจาง
ฤๅ เราต่างหมดเยื่อมิเหลือใย...
ปล่อยคืนวันนานเนิ่นจนเหินห่าง
สายใยบางลางเลือนดุจเงื่อนไข
กาลเวลาสมสร้างรอยทางไกล
แยกสองใจสุดปลายแห่งสายฝัน...
จึงได้เก็บรอยร้าวท่ามหนาวเหน็บ
ข่มความเจ็บรอยความเขาหยามหยัน
หยุดความคิดผิดถูกแม้นผูกพัน
ทุกสิ่งนั้นควรจบเลือนลบรอย...
เป็นเพียงแค่รอยผ่านช่วงกาลหนึ่ง
กลับตราตรึงเพียงเขาย้ำเหงาหงอย
เนิ่นนานนักเท่าไหร่ดวงใจคอย
สุดเอื้อมสอยความรักจำหลักลง...
ฤา เพียงพบเพื่อจากพลัดพรากรัก
ฤา กรรมหนักรักไม่เป็นเช่นประสงค์
ฤา ความรักจากบางใครไม่มั่นคง
ฤา จำนงเพียงอยากมาฝากรอย...
12 กันยายน 2552 17:09 น.
เรริน
สายลมพัดโบกโชยพลิ้วโพยผ่าน
ฤดูกาลล่วงวสันต์เหมันต์หวน
พระพายพลิ้วปลิวไหวหัวใจครวญ
จิตของนวลตราตรึงเพียงหนึ่งชาย
เมื่อลมหนาวพัดพลิ้วหวีดหวิวหวั่น
ดวงจิตพรั่นขวัญอ่อนยิ่งคลอนคลาย
ข่มอารมณ์เปล่าเปลี่ยวเหงาเดียวดาย
เหลียวรอบกายหมายพบอยากสบตา
วันเวลาหมุนเวียนกาลเปลี่ยนผัน
เพียงหนึ่งนั้นดวงจินต์ถวิลหา
ย้อนรอยถึงหนหลังกี่ครั้งครา
คงคุณค่าแห่งรักประจักษ์ดี
เฝ้าถนอมเก็บไว้ดวงใจภักดิ์
ด้วยตระหนักผูกพันมั่นหนึ่งนี้
ทั้งวิญญาณมอบเคียงแต่เพียงพี่
วันเดือนปีผันผ่านเนิ่นนานคอย
บรรจงคำจำหลักผ่านอักษร
สถาพรแห่งห้วงใจดวงน้อย
ผสานส่งสำเนียงมาเรียงร้อย
สลักรอยประทับลงอย่างคงมั่น
ฤดูกาลล่วงวสันต์เหมันต์หวน
ใครหนึ่งครวญได้เคียงแต่เพียงฝัน
รับลมหนาวเย็นเยียบและเงียบงัน
เฝ้าข่มขวัญเหงาหงอยในรอยเรา
16 สิงหาคม 2552 13:14 น.
เรริน
จารสัมผัสเคยปลอบมอบอุ่นไอ
ประทับไว้เนิ่นนานแม้นกาลผัน
ครวญรำลึกนึกทวนหวนคืนวัน
เคยร่วมกันกล่าวย้ำคำสัญญา
นัยแห่งถ้อยจดจารร่วมขานไข
หวานละไมรอยคำแสนล้ำค่า
ที่พรายพร่างหยาดรดคำพจน์มา
เพื่ออุราคลายเหงาบรรเทาเลือน
เปรียบฝากถ้อยต่อหวังลืมหลังสิ้น
ปลดดวงจินต์จากทุกข์สุขเสมือน
คราอ่อนล้าหนึ่งหวั่นหนึ่งนั้นเตือน
คล้ายเป็นเพื่อนเคียงอยู่เพียงผู้เดียว
นัยสัมพันธ์น้อมภักดิ์ด้วยรักมั่น
เหมือนผูกพันสองใจไว้แน่นเหนียว
ปล่อยรู้สึกผสานผสมจนกลมเกลียว
คอยแลเหลียวเช่นนั้นตราบวันวาย
มิเคยเลือนรอยพจน์หยาดรดมา
คอยร่ำหาอาวรณ์มิคลอนคลาย
ถ้อยหนึ่งนั้นคอยเตือนมิเลือนหาย
ทุกรอยหมายคล้ายปักรอยรักลง
2 สิงหาคม 2552 11:09 น.
เรริน
เมื่อทุกอย่างบังเอิญยากเกินคาด
ก้าวพลั้งพลาดกับรักแทบตักษัย
เหลือไว้เพียงรอยคราบภาพอาลัย
เปรียบรอยนัยเกินนับประทับตรา
ผิดซ้ำซากกับรักร้าวหนักหน่วง
เจ็บปวดทรวงเพราะใจไม่ประสา
เสมือนความรักล่อลวงบ่วงมารยา
แค่พริบตาทลายครืนสะอื้นคลอน
พบเพื่อพรากเท่านั้นความฝันลวง
สิ่งทั้งปวงเลยกรอบทดสอบสอน
บทเรียนรักเจ็บเศร้าอยากเว้าวอน
เอื้ออาทรโปรดเถิดฟ้าวอนปราณี
ชีพวิญญาณสุดทนเพราะหม่นเศร้า
ทุกข์โลมเล้ามิสร่างหว่างวิถี
รอยเล่ห์กรีดเจ็บทรวงหน่วงฤดี
ไม่อยากมีลมปราณร้าวรานใจ
ท้ายที่สุดสวรรค์เบี่ยงได้เพียงเจ็บ
ข่มขืนเก็บอาวรณ์ความอ่อนไหว
รอยพลั้งพลาดขาดเยื่อมิเหลือใคร
เดียวดายไปในทางเคว้งคว้างจินต์
หน้าส่วนตัว
807
