18 พฤศจิกายน 2550 02:38 น.
เมย์ธิรินธร
ฉันรู้จุดจบ
ของการคบกันในวันนี้
รู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่แสนดี
จะต้องมีวันเปลี่ยนไป
ฉันเข้าใจความเป็นจริง
เข้าใจทุกสิ่งโดยไม่ต้องค้นหาความหมาย
ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องห่วงใย
ฉันแค่ผ่านมาแล้วก็ต้องไป เมื่อถึงเวลา
อย่ากลัวว่าฉันจะรักคุณ
ฉันแค่ต้องการความอบอุ่นเติมพลังให้กล้า
วันหนึ่ง นกปีกหักตัวนี้คงต้องอำลา
กางปีกบินสู่ฟ้า ตามนิสัยโหยหาเสรี
ฉันวาดไว้แล้ว... จุดจบ
ฉันก็ขอพบกัับคุณ เพียงแค่นี้
ขอบคุณ สำหรับความไยดี
ขอบคุณที่โอบเอื้อไมตรี
ให้นกบาดเจ็บระหว่างเดินทาง
10 พฤศจิกายน 2550 06:16 น.
เมย์ธิรินธร
ไม่รู้ว่าขลาดกลัวเกินไปไหม
แต่ที่รู้คือหัวใจ ยังไม่กล้า
เมื่อเริ่มรัก ก็งดงามตระการตา
เมื่อโรยลา ร้างเลือน ก็เหมือนตาย
ที่เคยดีแสนดี แค่ทีแรก
อาจแปลกแยก เมื่อรักหาย เปลี่ยนใจใหม่
คนมั่นคง หลงรัก ปักดวงใจ
ก็แค่คนน่าเบื่อหน่าย ในสายตา
ไม่รู้ว่าขลาดกลัวเกินไปไหม
แต่ถ้ารักแล้วทำร้าย ไม่... ดีกว่า
ขออยู่อย่างไม่มีใคร ในอุรา
ดีกว่าแลกรักด้วยน้ำตา ค่าไม่มี
ขออยู่อย่างไม่มีใครในสายตา
ดีกว่าว่ายทะเลน้ำตา ครารักเลือน
10 พฤศจิกายน 2550 06:03 น.
เมย์ธิรินธร
ปล่อยความมุ่งหมายทลายล้ม
ปล่อยใจให้จมกับขมขื่น
ปล่อยความหวานไหว ละลายคืน
ทุกอย่างจบลงเมื่อตื่น จากฝันร้าย
เคว้งคว้าง
เปล่าร้าง กลางเมืองใหญ่
ความรักผ่านมาเพื่อผ่านไป
กลาย..... เป็นคนแปลกหน้าระหว่างกัน
โทษตัวเองที่จริงใจ
โทษความเหงาที่ทำให้แอบฝัน
โทษฟ้า โทษดาว โทษพระจันทร์
ที่ทำให้ฉัน มาพบเธอ
9 พฤศจิกายน 2550 04:09 น.
เมย์ธิรินธร
โรยแรง เกินแกล้งกล้า
อ่อนล้า เกินเข้มแข็ง
หวั่นไหว ไม่เคยแกร่ง
เหนื่อยเกินจะท้าแข่งโชคชะตา
เสียใจ เกินจะร่ำไห้
น้ำตาเหือดหาย จากแหล่งหล้า
ไม่อยากสบตาฟ้า
กลัวได้ยินวาจา เย้ยใจ
กว่าจะถึงพรุ่งนี้
ยังจะอยู่บนโลกนี้ต่อไปได้ไหม
ท่ามกลางความเปล่าดาย
จะอยู่อย่างไร ให้ข้ามคืน
9 พฤศจิกายน 2550 03:57 น.
เมย์ธิรินธร
ในท่ามกลางความเงียบหม่น
เธอคือคนจุดประกายฝัน
จับมือ ชวนให้เดินไปด้วยกัน
ก่อนจะผลุนผลัน ทิ้งไป
ที่เคยเงียบ ยิ่งเงียบหม่น
ดายเดียวเสียจนแอบร้องไห้
เธอเริ่มต้น แล้วทำลาย
ฆ่าใจทั้งใจ ตายทั้งเป็น
หน้าส่วนตัว
917
