24 มิถุนายน 2546 00:38 น.
เมจิคเชี่ยน
นั่งริมระเบียงบ้านมองดวงดารา
แสงจันทราส่องเจิดจ้า นภาเฉิดฉาย
เมฆน้อยลอยผ่านกลบแสงจันทร์ทอประกาย
เห็นดาวตกเรียงรายเป็นสาย กระทบจันทร์
ฟ้าคืนนี้ดูสวยสด จรดปลายฟ้า
อยากให้เธอมาเหม่อมองด้วยกับฉัน
ห่มไออุ่นท่ามกลางดวงดาราเป็นร้อยเป็นพัน
นั่งนับดาวตกไปด้วยกัน
........ท่ามกลางแสงจันทร์ มีเธอกับฉันเพียงสองคน.......
******** แต่งลวกๆนะ ว่าจะแก้สักหน่อย เหอออ **********
23 มิถุนายน 2546 13:58 น.
เมจิคเชี่ยน
นั่งรถผ่านถนนสายเก่า
หวนคิดถึงเรื่องเศร้า...วันนั้น
ยืนร้องไห้ตากฝนท่ามกลาง...ความเงียบงัน
กับความหนาวสั่นที่ลมโชย...พัดมา
ทำไมถึงได้ทิ้งฉัน
เฝ้ารำพึงรำพลันบอก...กับฟ้า
หายไปไหนหละคำมั่น...คำสัญญา
ที่บอกว่าชีวิตนี้จะอยู่....คู่กัน
ตื่นขึ้นมาได้ไหม
อย่าแกล้งหลับไป...อย่าทิ้งฉัน
อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก
........ถ้าไม่มีเธอร่วมฝ่าฟัน.......
เพราะฉะนั้น ขอได้โปรดอย่าจากไปไกล
ได้แต่เฝ้าเพ้อปนเสียง...สะอื้น
เธอไม่มีวันฟื้น...รับไม่ได้
เสียงสายฝนกะหน่ำดั่งซ้ำ...เติมใจ
หยดน้ำตามันรินไหล
.......ทำไมฟ้าต้องมาพรากเธอ.......
ผ่านถนนสายนี้ทีไร
หยดน้ำใสใสมันเริ่ม...ล้นเอ่อ
แม้จะมีใครผ่านเข้ามา
...........ให้ฉันได้พบเจอ
แต่คนที่รักอยู่เสมอ........
........ยังคงเป็นเธอทุกลมหายใจ.......
*** กะลังฝึกๆแต่งกลอนงี่เง่า เอ้ย กลอนเศร้าๆมั่ง อิอิ ***
20 มิถุนายน 2546 20:43 น.
เมจิคเชี่ยน
เมื่อแรกเห็นก็เกิด.. ปิ๊ง
ผู้หญิงคนนี้เป็น...ใครกันหว่า
เข้าไปถามชื่อ...เธอมา
เธอกลับบอกไอ้บ้า...ไปไกลไกล
เวรกำ แท้ๆ...ของฉัน
แค่อยากจะรู้มัน...ผิดไหม
ไม่ถามก็ได้วะ...จะเป็นไรไป
แต่ว่าใจ เสือกชอบเธอเข้าให้..ทำไงดี
แก่นแก้วดีนัก...คอยดูเหอะ
ซักวันเถอะ...เธอต้องหลงรักฉันคนนี้
แล้วจะต้องมอบใจของเธอ...ที่มี
การันตีได้เลย...ฉันสาบาน
แต่ว่าทำดีสัก...เท่าไร
เธอก็เมินหน้าใส่...ไม่เคยสงสาร
ไม่เคยไยดีไม่เคยที่...จะต้องการ
แบกใจซมซานกลับมาบ้าน...ทุกที
ไม่รู้จะทำไงแล้ว
ได้ยินคำว่าแห้ว...มาเร็วรี่
ไม่ยอมแพ้หรอกเฟ้ย...ยัยตัวดี
งัดแผนสุดท้ายที่มี...ต้องลองดู
เลยเขียนข้อความว่า...ชอบเธอมาก
แทนคำพูดจากปาก...บอกให้รู้
ขยำๆกระดาษขว้างหัว
.......เพื่อให้เธออ่านข้อความดู..........
แต่แล้วเธอกลับชูรองเท้า...ขว้างกลับมา
.............เป็นอันว่า ยัยตัวดีชนะครับ ยอมแพ้มัน อิอิ...........
16 มิถุนายน 2546 01:32 น.
เมจิคเชี่ยน
ตั้งแต่ที่ผมรู้จักคุณ...วันนั้น
จึงเข้าใจว่าความสำคัญนั้น...เป็นไฉน
อยู่ห่างกันจึงรู้สึก...เป็นห่วงเป็นใย
อยากรู้ความเป็นไป...ของคุณ
กี่ฤดูกาลพ้นผ่าน...มาแล้วนะ
ใต้ต้นซากุระที่หล่น...ปลิวหมุน
ที่ผมเคยโอบกอด...ล้อมกายคุณ
กับไอแดดอุ่นๆที่คอย...ส่องมา
ทั้งเจ้าหมาน้อยน้อย...ขนสีเทา
ถ้วยกาแฟใบเก่าเก่า...สีฟ้า
ทั้งสิ่งอื่นๆต่างต่าง...นานา
ต่างเฝ้าพารอการกลับมา...ของคุณ
รออยู่นะคนห่างไกล...ของผม
รออิงแอบไอห่ม...อันอบอุ่น
จากวงแขนและอ้อมกอด...ของคุณ
ที่ผมเคยคุ้นพร้อมใจอุ่นๆ
..............ดั่งที่เคยได้รับจากคุณ...เสมอมา
31 พฤษภาคม 2546 23:28 น.
เมจิคเชี่ยน
ได้ยินข่าวเธอเมื่อไรใจนั้นเป็นห่วง
กลัวคนที่เธอควงทำน้ำตาเธอล่วงหล่น
ใจฉันเองเมื่อได้ยินมันจึงรู้สึกเป็นกังวล
และต้องเจ็บช้ำไปด้วยคนดั่งกลับโดนเข้าเอง
อาจเป็นเพราะฉันรักและยังห่วงแหน
ถึงแม้ว่าเธอเคยตอบแทนทำให้ฉันคว้างเคว้ง
แต่ความรู้สึกใช่จะหายมันยังคงบรรเลง
ยังคงเป็นเธอเองอยู่ทุกลมหายใจ
จากข่าวที่ได้ยิน ทำให้ฉันได้กลับมา
แต่หารู้ไม่ว่าเมื่อเจอเธอแล้วมันกลับไม่ใช่
มันกลับเป็นที่ฉันเองมาหาเธอแล้วมาเจ็บช้ำใจ
คงเป็นเพราะฉันหวังดีมากไป ใจเลยต้องเจ็บกลับมา
ไม่เคยคิดเลยว่าที่กลับมาครั้งนี้
กลับได้สิ่งตอบแทนคือความเสียใจมากกว่า
คงต้องพูดว่าลาก่อน เพื่อขอกลับไปซับน้ำตา
และขอสัญญาว่าจะไม่กลับมาหาอีกต่อไป...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเมจิคเชี่ยน
หน้าส่วนตัว
713
