..ผู้ไกลห่าง..

เพียงแพรว

เธอผู้ไกลห่าง... 
ตลอดทางเธอเหงาเหมือนฉันไหม 
ทุกรอยเท้าที่ก้าวผ่านพนาไพร 
มันวิเวกเพียงใดที่ผ่านมา 

ถูกหนามตอกยอกเอาฝ่าเท้าน้อย 
มีกี่รอยนับไว้ไหมเธอจ๋า 
หนุนขอนไม้ต่างหมอนตอนหลับตา 
มิเมื่อยล้าหรือไร-ไยไม่บ่น 

รอบกายเธอมีใครไหมยามนั้น 
คืนต่อคืนวันต่อวันอันสับสน 
เจอทางแยกเกิดแตกแยกในใจตน 
ใครสักคนให้ปรึกษามีบ้างไหม - หรือไม่มี 

เธอผู้ไกลห่าง ...
ฉันอ้างว้างเหลือเกินในยามนี้ 
ความวุ่นวายทำร้ายฉันไร้ชิ้นดี 
บดขยี้ความฝันจนฉันตรม 

ยังมีขอนไม้พอไหมให้ฉันหนุน 
แดดอบอุ่นพอไหมให้ห่อห่ม 
ยามที่ร้อนมีไหมเจ้าสายลม 
ให้ตัวฉันได้ชื่นชมอย่างเต็มใจ 

เธอจ๋าเธอที่รัก ...
ขอที่พักให้ฉันหน่อยได้ไหม 
อยากลาแล้วความวุ่นวายศิวิไลซ์ 
ไปอยู่ไพรพร้อมเธอ....ผู้ไกลห่าง


......