28 มิถุนายน 2551 11:35 น.
เพียงแพรว
ฉันเห็น..
ผีเสื้อดมดอมดอกไม้ที่หน้าบ้าน
ได้ยินเสียงนกน้อยขานเพลงหวานหู
ใบไม้พลิ้วยามต้องลมที่พัดกรู
โมบายแขวนหน้าประตูก็กังวาน
ฉันหลับตา...
ปล่อยทุกๆอย่างให้ว่างเปล่า
ไม่เหลือเงาอะไรให้แผ้วผ่าน
เพราะเรียนรู้ว่ากายใจไม่ทนทาน
จังไม่ต้าน..แต่จะตาม ความเป็นจริง
ฉันร้องไห้..
เมื่ออ่อนไหวอย่างสุดๆ
ฉันอ่อนแอแต่ไม่หยุดละทุกสิ่ง
เพราะพ่อแม่ฉันยังมีให้แอบอิง
นี่แหละสิ่งสำคัญสุดดวงใจ
ฉันเคย..
เฉียดความตายมาครั้งหนึ่ง
วันนี้จึงเรียนรู้ดูสิ่งใหม่
เห็นความงามที่ฉันเคยมองข้ามไป
สิ่งเหล่านั้นไม่เคยไกลไปจากเรา
ฉันลอง
มองทุกอย่างต่างจากก่อน
ไม่คิดย้อนหวนคืนฟื้นสิ่งเก่า
เรื่องอดีตจะพอไม่ขอเดา
รอยเรื่องเศร้าไม่ยึดติดคิดรื้อฟื้น
...
21 มิถุนายน 2551 11:50 น.
เพียงแพรว
รำพันสารด้วยพิษความคิดถึง
ห้วงคะนึงถูกตรึงสิเหน่หา
ในความคิดผูกติดจินตนา
เรียงร้อยถ้อยจากวาจาเป็นกวี
อยากจะสรรปั้นแต่งคำให้หวาน
เป็นกลอนกานต์ที่สร้างผ่านใจดวงนี้
รักไม่รักคงประจักษ์แก่ใจดี
มิต้องชี้จัดแจงแจ้งมากความ
อยากจุมพิตสักนิดที่หน้าผาก
อยากจะฝากข้อความใจไปไต่ถาม
อยากชิดใกล้มิต้องไกลในทุกยาม
เพราะครั่นคร้ามอกหวั่นวันเธอไกล
รำพันสารบทฃึ้งฃึ่งเขียนขีด
เนรมิตพร้อมห่วงหาน้ำตาใหล
บรรจงเพ้อละเมอพร่ามตามหัวใจ
เขียนสารด้วยหมึกสายใย..ส่งให้เธอ
.....
หน้าส่วนตัว
911
