28 ตุลาคม 2550 10:26 น.
เพียงแพรว
"สวัสดีที่รัก"
เริ่มต้นทัก..ว่าอย่างงี้
พูดจาอ่อนหวานซะไม่มี
แค่เริ่มต้นก็รู้ดี...มีเลศนัย
เออ..พูดมา..จะฟังต่อ
จะอี๋อ๋อยังไงก็ได้
พูดหวานมา..ก็จะพยายาม..พูดหวานไป
แค่อย่าให้จับได้ว่ามีอะไรที่ปิดบัง
รู้จักกันมานาน
พอรู้ถึงสันดาน..ที่แอบฝัง
โกหกเล็กน้อย..พอได้..จะยอมฟัง
แต่ก็ระวังถ้ามีบ่อย...ค่อยว่าความ
ขอบอกเธอ..เอาไว้ก่อน...
แล้วก็ไม่ต้องมาย้อนถาม
เพราะอารมณ์ที่เริ่มจะเพิ่มตาม
แล้วรุกรามเกินระดับ...ยับยั้งใจ
...ได้โปรดอย่างเพิ่งคิด...
เป็นแฟนฉัน..แล้วมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้
อาจจะเห็นว่าฉัน..ไม่เคย..ร้ายกับใคร
แต่ถ้าบังอาจมีใครใหม่ ..ก็อาจมีคนตายได้เหมือนกัน
ฉันเป็นคนไม่พูดมาก
เพราะฉันเองไม่อยากทำแบบนั้น
แต่ทุกพฤติกรรมเธอทำอยู่..ฉันรู้ทัน
ระวังตัวไว้แล้วกัน ..อย่าให้ฉันหมดความอดทน
ฉันหวานได้..ก็ร้ายได้..อยากให้รู้
ที่เห็นอยู่..ไม่จู้จี้..ไม่ขั้บ่น
แต่ความจริงฉันก็เป็น...เช่นผู้หญิงทุกๆคน
ถ้าแฟนใครซุกซน...ก้ไม่มีวันทน..นิ่งดูดาย
จำไว้นะ.. ไอ้ตัวดี..
ผู้หญิงคนนี้..ไม่ได้ง่าย
ลึกๆแล้วซ่อนพิษสงไว้มากมาย
...ไม่มีหรอกเรื่องโวยวาย..
กับผู้ชาย...........
.........เอาให้ตายสถาณเดียว........
23 ตุลาคม 2550 12:20 น.
เพียงแพรว
อยากเขียนกลอนอ้อนรักทักซักหน่อย
เพราะเหนื่อยแล้วกับการคอยรักมาหา
ก็เข้าใจว่าอับจนเรื่องหน้าตา
คำพูดจาก็เร๊าะร้ายไม่อายใคร
ไม่ได้สวยรวยเสน่ห์เท่ห์ซักอย่าง
หุ่นอย่างก้างปลาทูดูไม่ได้
อยากมีแฟนหล่อหล่อก็จนใจ
จึงร้างไร้คนคู่อยู่เดียวดาย
หากมีใครซักคนเติมส่วนขาด
พ่อกับแม่อนุญาติให้หมั้นหมาย
เพราะไม่อยากให้ลูกสาวต้องอับอาย
หากไร้ชายมาเฝ้ารอขอเป็นแฟน
อิอิ
21 ตุลาคม 2550 11:10 น.
เพียงแพรว
ปฎิทินและเข็มนาฬิกา
เลื่อนผ่านอย่างช้าๆไม่หวั่นไหว
แดดกราดสาดแสงแห่งอุ่นไอ
ผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องนอน
เจ้าปลาทองเวียนว่ายในตู้แก้ว
เจ้าหมีพูทำตาแป๋วอยู่ข้างหมอน
เจ้ามิคกี้ตัวนี้ที่กล่อมนอน
ยิ้มให้คล้ายจะอวยพรให้โชคดี
เป็นอีกวันที่ฉันนั้นตื่นมา
แล้วพบว่าสิ่งต่างๆช่างสุขขี
โลกทั้งโลกยิ้มให้อย่างปราณี
อิ่มฤดีเปรมใจในวานวัน
ลมเย็นๆพัดมาอยู่ไหวๆ
กระทบกับโมบายจนไหวสั่น
เกิดเสียงใสปลุกใจที่นิ่งงัน
เพื่อตื่นมารับอีกวัน
พร้อมการรับรู้ว่าฉันนั้น..เป็นแฟนเธอ
19 ตุลาคม 2550 12:25 น.
เพียงแพรว
ดวงตะวันขึ้นทุกวันแม้วันเหงา
สาดแสงส่องทอดให้เงาทาบพื้นหลัง
บทเพลงเศร้าผ่านเข้ามายังน่าฟัง
เรื่องความหลังก็คงยัง..ช่างเดียวดาย
นั่นเมฆเลื่อนเคลื่อนไปใครเห็นบ้าง
ปิดอำพรางดวงเดือนเหมือนลับหาย
ดวงดารากลางนภาจึงพร่างพราย
ส่องสาดสายระยิบพริบพร่างพราว
สายลมเย็นผ่านมาทางหน้าต่าง
กระทบกับความอ้างว้างช่างเหน็บหนาว
ยังดีนะได้พบปะกับหมู่ดาว
ความปวดร้าวจึงค่อยคลายสลายตัว
กอดตัวเองลำพังนั่งในห้อง
ได้ยินเสียงร่ำร้องก้องในหัว
ทำไมหรือปล่อยใจให้มิดมัว
ทั้งที่กลัวตัวเองวังเวงนัก
ถอดถอนใจต่อไปไม่อยากคิด
ไม่ใช้สิทธิ์ไขว่คว้าหาที่พัก
หากความจริงบางสิ่งจะเหหัก
พาให้รักมารู้จัก.....คิดอีกที ( เหอๆ)
10 ตุลาคม 2550 15:12 น.
เพียงแพรว
ฉันหอบใจมาให้แล้วเธอจ๋า
เพราะรู้แล้วเธอมีค่ากว่าสิ่งไหน
จากวันนี้คงไม่มีอีกแล้วใคร
เพราะสายใจสิ้นสุดหยุดที่เธอ
รักตอนนี้ฉันมีมากกว่ารัก
เฝ้าฟูมฟักรักษามาเสมอ
นานหนักหนาความสับสนกว่าค้นเจอ
ว่าไม่ใช่เพียงเพ้อชั่วครั้งคราว
ความคิดถึงมีมากกว่าคิดถึง
อาจไม่ซึ้งตรึงใจในคำกล่าว
เพราะเพียงบอกไม่อาจออกทุกเรื่องราว
เรื่องหัวใจยืดยาวเกินสาวความ
ความห่วงใยมีมากกว่าห่วงใย
ตอบออกไปไม่ได้หากใครถาม
สิ่งรู้สึกลึกซึ้งซึ่งงดงาม
เป็นไปตามรักเท่านั้น..(ที่ฉันรู้) ^^
หน้าส่วนตัว
912
