เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นสิบโมงเช้าวันแรงงาน ฉันกำลังฝันหวานอยู่เลยเชียว จำเป็นต้องตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์คุณแม่ที่โทรมาปลุกทุกวันหยุดด้วยเกรงว่าลูกสาวจะนอนเยอะเกินไป "เดี๋ยวอ้วน" คุณแม่บอกอย่างนี้ ลูกสาวอ้วนแล้วยังจะกลัวอ้วนอีก น้องชายแซวอยู่บ่อยๆ คุยกับคุณแม่แล้วนึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้คุณเฌอมาลย์จะมาเที่ยวพัทยากับครอบครัว แต่ตอนนี้คงยังมาไม่ถึง ยังพอมีเวลาทำงานบ้านอยู่ ว่าแล้วก็รีบลงมือเลย ทำงานบ้านได้สักพักก็หิว จึงต้มมาม่าใส่หมูสับกับกะหล่ำปลี ท้องอิ่มหนังตาจะหลับอีกแหละทั้งๆที่เพิ่งตื่น ก็เลยหยิบหนังสือคู่สร้างคู่สมฉบับล่าสุดที่พี่เหน่งสุดสวยฝากซื้อมาอ่านก่อน อ่านแต่ดวงคงไม่สึกหรอหรอกมั้ง แอบคิดในใจ ตรวจดูชะตาดูสักหน่อย ดวงความรักกับการเงินจำไม่ได้ จำได้ว่า "จะมีลาภจากผู้ใหญ่ทางไกล แต่ไม่ใช่เงินทอง อาจจะเป็นจูบเบาๆ" นึกในใจว่าเพิ่งกลับบ้านมายังไม่ได้กลับบ้านเร็วๆนี้สักหน่อย และคุณแม่คงไม่มาหรอกช่วงนี้ ใครน้อจะมาจูบ อิอิ เที่ยงแล้วปานนนี้คุณเฌอมาลย์เธอคงมาถึงแล้วโทรไปหาสักหน่อย คุยกันได้ความว่า มาถึงแล้วอยู่จอมเทียน อยู่ตรงตึกสูงๆ มีต้นตาลคู่ แล้วโทรศัพท์ของฉันก็ถูกตัดไปทั้งที่เงินและวันในโทรศัพท์ยังไม่หมดสักหน่อย เป็นงงเลย จะหากันเจอไหมวันนี้ แล้วคุณนายเธอก็โทรมาบอกว่า ตอนนี้"นอนอยู่เต๊นท์สอง เต๊นท์แรกเป็นฝรั่ง" เสียงผู้ชายแทรกเขามาว่า "อยู่หน้าต้นตาลคู่ มีตึกสูง" เสียงใครหนอ ไม่ใช่เสียงพี่เขยคุณเธอสักหน่อย ต้องรีบไปจะได้รู้ว่ามากับใคร อิอิ "สักพักกานต์จะไปหาค่ะ" "มาเลย มาแล้วพี่เลี้ยงเอง" เสียงนี้จำได้ว่าเสียงพี่เดือนพี่สาวของคุณเฌอมาลย์นั่นเอง พี่เดือนใจดีเสมอเลย ว่าแล้วก็รีบแต่งตัวรีบไปทำธุระให้เสร็จแล้วรีบไปหาคุณเธอดีกว่า เพื่อนๆก็หนีไปเที่ยวระยองกันหมดเลย ชวนใครไปด้วยก็ไม่ได้ นั่งมอเตอร์ไซด์ไปดีกว่า เร็วดี
"ไปจอมเทียนค่ะ" "80 บาทครับ" ว่าแล้วก็ใส่หมวกกันน็อคซิ่งกกันเลยค่ะ แดดร้อนทีเดียววันนี้ รถก็ติด ซึ่งเป็นธรรมดาของพัทยาในช่วงวันหยุด คนขับมอเตอร์ไซด์ถามว่าจะลงช่วงไหน บอกเขาว่าตรงที่มีต้นตาลคู่กับตึกสูงท้ายหาด แต่พอไปถึงต้นหาด ฉันก็ตาดีเหลือเกินแอบมองเห็นตึกสูงและตาลคู่ริมถนนพอดี ถนนริมหาดรถก็ติด แดดก็ร้อน ก็เลยบอกให้มอเตอร์ไซด์จอด แล้งจะลงเดินหาเอง คงไม่ไกลเท่าไร เดินไปได้สิบนาทีก็ยังไม่มีวี่แววจะกับคู่อริทั้งที่กวาดสายตามองอย่างละเอียด จะโทรหาก็โทรออกไม่ได้ กลุ้มใจจัง มองไปตรงไหนก็มีตาลคู่เต็มไปหมด แงๆๆๆ จะได้เดินอีกนานไหมเนี่ย และแล้วเหมือนสวรรค์จะเห็นใจ คุณเธอโทรมาบอกว่าใกล้ถึงยัง นั่งรอนานแล้วนะ เขาจะขื้นเรือกันหมดแล้ว รออยู่คนเดียว "แล้วนั่งอยู่ตรงไหนล่ะ" "ตอนนี้อยู่หน้าธนาคารไทยพาณิชย์ แถวนั้นมีรึเปล่า" "ไม่ใช่ เดินมาเจอร้าน Sinata แล้วก็ธนาคารกสิกรไทย แล้วก็ร้านหมอฟัน แล้วก็จะเจอตาลคู่กับตึกสูง" "ตาลคู่อีกแล้วนี่เห็นมาหลายคู่แล้วนะ ฮ่วย" อันนี้บ่นในนี้นะคะ "ถ้างั้นถ้าอีกสิบนาทีไม่เจอกัน โทรมาอีกนะคะ กานต์โทรออกไม่ได้ค่ะ" "ได้ รีบมาแล้วกัน เขาจะขึ้นเรือกันแล้ว" ยังอุตส่าห์ห่วงว่าจะไม่ได้สนุกกับเขาอีกแน่ะ ขอบคุณมากค่ะ เดินๆ ร้อนๆ ตาก็มองๆ มือก็หิ้วมะม่วงไปขายสวน หนักๆ เดินมองรอบๆยังไม่เจอเป้าหมาย เดินมาได้สามสิบนาทีแล้ว โอย ร้อนจัง เหงื่อก็เริ่มตก "ถึงไหนแล้ว เรือจะออกแล้วนะ" "ไม่ต้องรอแล้วค่ะ ให้เขาเล่นกันเลย" ขอบคุณจริงๆค่ะที่รอกานต์ น่ารักกันทั้งบ้านเลยบ้านนี้ "แล้วอยู่ตรงไหนล่ะคะ" "เขาบอกซอย 12" โอยน่าจะบอกตั้งแต่แรกนะคะ จะได้ลงรถตรงนั้นเลย จะได้ไม่ต้องมองหาตึกสูงตาลคู่ ว่าแล้วก็ถามแม่ค้าส้มตำว่าตอนนี้หนูอยู่ไหนคะ อิอิ "ซอย 11" คือคำตอบ "เดินผ่านธนาคารและตึกสูงอีกสองตึกก็ถึงแล้ว" โอย ตึกสูงอีกแล้วเหรอนั่น "เดินมาเลยนะคะเต๊นท์ที่สอง นั่งอยู่เก้าอี้แถวแรก" นั่นยังไม่วายบอกทางอีก ใจฉันชื้นขึ้นมาหน่อย อีกแค่ซอยเดียว แต่ที่ไหนได้ ซอยหนึ่งห่างกันเป็นกิโล ได้ออกกำลังกายโดยไม่ตั้งใจอีกแล้ว อิอิ
เย้ นั่นไงเต๊นที่ 1 มีฝรั่งนั่งอยู่ เอ แล้วเต๊นท์ไหนไม่มีฝรั่งเนี่ย เสียงคุณเธอบอกว่าเจอเราแล้ว แต่เราสิยังไม่เจอคุณเธอเลย เดินไปอีกหน่อย เป็นเวลาสี่สิบนาทีพอดีเลยที่ฉันเดิน เห็นพี่กบโบกมือให้ คุณเฌอมาลย์นั่งหันหลังให้อยู่ ค่อยยังชั่วหน่อย ก็ทักทายกันตามประสาคนคุ้นเคย แอบมองเจ้าสองเสียง"ต้นตาลคู่ ตึกสูง"เสียหน่อย อ้อ คนขับรถตู้นั่นเอง บอกทางเสียงงเลย อิอิ
นี่ไง ตึกสูง ตาลคู่ เจ้าปัญหา เหอๆหาตั้งนาน
"กินอะไรดีกานต์" พี่กบ พี่สะใภ้คุณเฌอมาลย์ถาม บ้านนี้ใจดีทั้งบ้าน บอกแล้ว น่ารักจริงใจมีอะไรว่ากันตรงๆ ดูเหมือนจะเป็นกรรมพันธุ์ "กานต์กินน้ำเปล่าก่อนค่ะ" แบบว่า เหนื่อยอ่ะ อิอิ จอมโวยวายก็รู้ใจคอยเทน้ำใส่แก้วให้เป็นระยะ พร้อมกับคำว่า "สมน้ำหน้า เจ้าถิ่นยังไงมาไม่ถูก" "ขอบคุณค่ะ ชื่นใจดีจัง" "พี่สั่งข้าวผัดกุ้งไว้ให้แล้วล่ะ" พี่กบบอก "ขอบคุณมากค่ะ" ว่าแล้วก็ดื่มน้ำต่อ อิอิ
สักพักข้าวผัดกุ้งก็มา "อร่อยไหม อร่อยเหมือนจานแรกไหม" พี่กบชิม แล้วบอก "อร่อย" สักพักข้าวผัดจานใหญ่ก็มาถึง พี่กับกับคุณเฌอมาลย์ขอมาเป็นกับแกล้มคนละจาน(เปล) อิอิ พอท้องอิ่มสายตาก็กวาดมองรอบโต๊ะหาร่อยรอยความเสียหาย เหล้ารีเจนซี่หมดไปประมาณสองขวดแล้ว เหล้า 100 pipers อีก 3 ขวด โหมากันไม่ถึงครั่งวันกินกันไปขนาดนี้เลยเหรอ มองออกไปทะเล เห็นพี่ๆน้องๆกำลังจะเล่นบานาน่าโบ๊ทกัน มีเจ้าที่มาที่โต๊ะแล้วบอกว่าคนขับเรือเจ้านี้นิสัยไม่ได ชอบโกงเวลา ทำไมไม่รอที่เขาหาให้ คุณจอมโวยวายกลัวเสียเปรียบเรือ วิ่งตาตั้งรอหาดไปหาพรรคพวกบอกว่าให้ดูเวลาได้ นึกขำในใจงานนี้เธอลงทุนวิ่งเองเลยแฮะ พี่กบว่าขาขึ้นคงหอบแฮกเลยเนาะ อิอิ จริงๆด้วยกลับมาหอบแฮกเลย กินไปกินมา พี่กบตาลาย หาว่าฉันกินเหล้าจะให้กินเหล้าด้วยอีก ดีนะมีพยานว่าไม่ได้กินเหล้า กินเป๊บซี่ ดีนะที่ไม่กินได้กลับลพบุรีกับเฌอมาลย์แน่เลย
เราสองคนมาห้องน้ำหน้าตึกสูงกันเลย ได้ชมตึกสูงใกล้ๆ แล้วถ่ายรูปไว้ซะเลย หายากนักนะ ฮึ สักพักพี่เดือนและพรรคพวกก็มาถึง พี่เดือนเล่าถึงความสนุกสนานในการเล่นบานาน่าโบ๊ทให้ฟัง พี่เดือนคงสนุกมาก พูดถึงวีรกรรมตนเองไปน้ำตาไหลไปด้วย คนฟังขำกันใหญ่เลย พี่เดือนบอกว่าฉันอ้วนขึ้น อยากให้ลดลงสักสองกิโล เจอคราวก่อนน่ารักแล้ว ที่บอกเพราะเรารักกันนะ ขอบคุณมากค่ะพี่เดือน ส่วนพี่กบกับคนขับรถปล่อยมุขอะไรก็ไม่รู้ เกี่ยวกับกะเพราไก่ดาวนี่แหละ ฟังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่คงตลกมากเลย เห็นพี่กบพูดทีไรหัวเราะทุกที ส่วนคุณนายเฌอมาลย์คงเมื่อย อยากนวดแขนนวดไหล่ เห็นโต๊ะข้างๆนวดยิ่งอยากนวด พอเขานวดเสร็จก็ให้พี่กบเรียกไปถามว่า "นวดดีไหม" โชคดีที่เขาไม่ได้ยิน อิอิ แต่ในที่สุดเธอก็ได้นวดสมใจ พี่เขยที่น่ารักของเธอมาถึงก็เล่าให้ฟังว่า "นอนไม่หลับเลยไปเดินเล่น เลยโดนจับ จ่ายไปสองร้อย" เสียงฮือฮาจากในโต๊ะว่าไปทำอะไรให้โดนจับ "หมอจับเส้น" เท่านั้นแหละ ฮากระจาย อิอิ ห้าโมงครึ่งแล้ว ได้เวลากลับบ้านแล้ว ต่างก็ช่วยกันขนของขั้นรถ ก่อนขึ้นรถพี่เดือนก็กอดฉัน หอมแก้มฉัน อ้าวคำทำนายเป็นจริงเสียแล้ว ได้จูบเบาๆจากญาติผู้ใหญ่ อบอุ่นจังเลย "พี่เดือนไปกอดมันทำไม" จอมโวยวายโวยตามคอนเซ็ป อิจฉาเขาล่ะสิ อิอิ "กอดมัน มันน่ารักไอ้คนนี้" พี่เดือนบอก "ขอบคุณมากค่ะพี่เดือน" "เมื่อไรจะไปลพบุรีอีก เมื่อไรจะได้กินขนม" เสียงพี่เดือนถาม "ปลายปีค่ะ ไปตอนทานตะวันบานค่ะ " ฉันได้นั่งเพราะจะลงตรงพัทยากลาง ซึ่งเป็นทางผ่านพอดี รถติดตามเคยเพราะผู้คนต่างทยอยกลับบ้าน เสียงบอกแวะปั๊มเข้าห้องน้ำตั้งแต่อยู่จอมเทียน อิอิ ก็กินน้ำเข้าไปกันเยอะขนาดนั้นไม่เข้าห้องน้ำยังไงไหว แต่กว่าจะได้เข้าก็พัทยาใต้นั่นแหละเพราะว่าเลยปั๊มบ้าง เข้าปั๊มไม่มีห้องน้ำบ้าง ก่อนกลับยังพากันซื้อรีเจนซี่กับ100 pipers ขึ้นรถไปอีก พอขึ้นรถได้ก็ร้องพลงกันเสียงดังพอสมควรเลยแหละ น่าสนุก ถ้าไม่ทำงานวันนี้ สงสัยกลับลพบุรีด้วยแน่ๆเลย เย้ ถึงบ้านแล้ว ร่ำลากันแล้วก็จากกันไปเพื่อมาพบกันใหม่เดือนหน้า เสียงรายงานจากลพบุรีว่าถึงบ้านเที่ยงคืน เพราะจอดเข้าห้องน้ำตลอดทาง ร้องเพลงกันตลอดทางเลย รวมๆแล้วหมดรีเจนซี่ 3 ขวด 100 pipers อีก 5 ขวด โหไม่เสียชื่อจริงเลยนะคะ อิอิ
เดือนหน้าเจอกันใหม่นะคะเฌอมาลย์ ที่นี่เลย พร้อมปู 3 กิโล ตามคำสัญญาค่ะ
วันที่ 21 มีนาคม 2552 เป็นวันที่ตื่นเต้นวันหนึ่งสำหรับฉันเลยทีเดียว วันที่เพื่อนสนิทแต่งงาน ไม่ไปคงไม่ได้แล้ว งานนี้คงได้เจอเพื่อนๆหลายคนเลยทีเดียว เนื่องจากเจ้าบ่าวหนุ่มรูปหล่อเป็นหนุ่มฮอทประจำห้องในสมัยเรียน ฉันก็คงเหมือนเพื่อนๆหลายคนที่ตื่นเต้นกับการเลือกเสื้อผ้าไปงานแต่ง "แก ใส่ชุดอะไรก็ไว้หน้าฉันมั่งนะ" เสียงเจ้าบ่าวหนุ่มรูปหล่อเตือนมาทางโทรศัพท์ ด้วยทราบดีว่าเพื่อนคนนี้แต่งตัวได้เฉิ่มสุดๆ "น่า อย่างไรฉันก็ไม่แต่งสวยกว่าเจ้าสาวแกหรอกน่า" แม้นจะทราบล่วงหน้าไปก่อนสองสามเดือน แต่ด้วยรูปร่างที่อวบเกิบไปทำให้ใส่ชุดที่เตรียมไว้ไม่ได้ สุดท้ายก็ได้ชุดลิเกสีฟ้าสดใสไปงานแต่งเพื่อน จุดรวมเพื่อนๆที่มาจากต่างจังหวัดมี 3-4 จุด แต่ละจุดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลาสิบปีพอเจอหน้ากันยังเหมือนเดิม เสียงดัง ทะเลาะกันวุ่นวายเหมือนเดิมทุกอย่าง "นายอึ่งเหมือนเด็กเลย มาถึงห้องรื้อห้อง ถามโน่นถามนี่ไม่มีหยุด" เจ้าของห้องโทรมาฟ้องตอนที่ฉันกำลังเดินทาง เมื่อไปถึงห้องเพื่อน เจอเพื่อนๆ 5 คน เพื่อนยังหน้าตาน่ารัก บางคนก็สวยขึ้น เห็นริ้วรอยของความเป็นคนอายุ 30 เรารับประทานอาหารด้วยกัน เมนูเดิมๆอาหารอีสานที่อร่อยตรงได้กินไปคุยไป ถามไถ่กันและกัน กินเสร็จก็แต่งตัวไปงานเลี้ยงกัน เพื่อนๆดูตื่นเต้นกัน แยกย้ายกันไปทำผมแต่งหน้า โดยมีครูอึ่งคอยทำหน้าที่ผู้วิจารณ์ที่ไม่ได้รับการยอมรับที่สุด ติทุกกระเบียดนิ้วทั้งที่ตัวเองไม่ทำอะไร โดนเพื่อนโห่อยู่บ่อยๆ ส่วนท่านหัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษก็คอยส่งเสริมให้เพื่อนแต่งตัวหรู จะได้ไม่เหมือนไปงานโรงเรียน เพื่อนสาวออฟฟิสก็หาชุด หาเครื่องสำอาง เครื่องประดับเอื้ออาทรมาแบ่งกันใส่ บรรยากาศวุ่นวายได้ที่เลยทีเดียว ใกล้ถึงเวลางานแล้ว ฉันก็ได้รับคำวิจารณ์ว่า "สวยแบบกานต์-กานต์" ไม่อยากบอกว่าแบบไหนเลย เขิน พอไปถึงงาน ไปเจอเพื่อนอีกหลายคนเลย เจ้าบ่าวยิ้มสดใส เจ้าสาวแสนสวย เป็นครั้งแรกที่ได้พบเจ้าสาวของเพื่อน น่ารักทีเดียว เราถ่ายรูปกับบ่าวสาวแล้วเข้าไปในงาน โต๊ะที่เจ้าภาพจัดให้เราเป็นเหมือนงานเลี้ยงรุ่นเลย ได้พบเพื่อนๆ ลูกๆของเพื่อนๆ ได้หน้าที่ใหม่ ช่างภาพแล้วพี่เลี้ยงเด็ก เจ้าภาพวุ่นวายกับการรับแขก เพื่อนๆสนุกสนานกับการกินและถ่ายรูป แขกกลุ่มนี้ไม่ค่อยสำรวมกันเลย ถ่ายรูปคุยกันไม่ค่อยสนใจชาวบ้านเลย เพื่อนๆของฉันสวยขึ้นกันหมดเลย หลานๆก็น่ารัก ไปงานนี้ได้ซองงานแต่งเดือนพฤษภาคมมาด้วย เสียงถามไถ่กันเมื่อไรจะแต่งงาน มีแต่คนบอกไม่รีบๆกันทั้งนั้นเลย มือเลกเชอร์ของเจ้าสาวเป็นพิธีกรคู่กับเพื่อนของเรา เสียงพิธีกรถามหามือเลกเชอร์ของเจ้าบ่าวตอนที่อยู่ในห้องน้ำ เลยอดขึ้นเวทีไปโชว์โฉมเลย เจ้าบ่าวก็ช่างภูมิใจนำเสนอเพื่อนเหลือเกิน ไม่รู้หรือไงเพื่อนอายคน พอเวลาเจ้าสาวโยนช่อดอกไม้ อยากไปรอรับจังเลย แต่ไม่ยักจะมีใครไปเป็นเพื่อน อดได้รับช่อดอกไม้เลย งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา แต่เพื่อนๆของเรายังไม่ยอมเลิกลา พากันไปกินต่อ บางคนก็ลงทุนเอาลูกไปเก็บเพื่อจะได้มากินกับเพื่อนๆ แม่ลูกอ่อนและคนท้องต้องกลับไปพักผ่อน สาวโสดและหนุ่มโสดท่องราตรีกรุงเทพกันต่อ บรรยากาศของคนที่ไม่ได้พบกันนาน เสียงดัง วุ่นวายแย่งกันพูด ตลกดี ได้แต่นั่งฟังเงียบๆ และก็กินๆ อิอิ เจ้าพวกที่เคยทะเลาะกัน ถึงวันนี้ก็ยังทะเลาะกัน คนที่ไม่เคยยอมใครก็ยังไม่ยอมใคร ต้องคอยห้ามทัพเป็นระยะๆ ขำก็แต่เจ้าคู่นั้น เจ้าม่อนกับเจ้ายา สมัยเรียนทะเลาะกันเรื่องใครเรียนหนักกว่ากัน พอทำงานมันก็ทะเลาะกันเรื่องใครทำงานหนักกว่ากัน เฮ้อ เจ้าพวกนี้ ไม่เคยเปลี่ยนเลย มีการนับจำนวนคนโสดและไม่โสดในห้องของเรา คนโสด 60% คนแต่งงานแล้ว 40% ถึงเวลาแยกย้าย ฉันได้รับอ้อมกอดอุ่นจากเพื่อนสาวน่ารักๆหลายคน ต่างก็บอกจะมาเยี่ยมเยียนเมื่อมีเวลา คุณแม่ลูกสองจากนครพนมบอก "ไว้คราวหน้าจะเอาขนมจีนซาวน้ำมาฝาก" ดูสิยังจำได้ว่าเพื่อนชอบอะไร สมัยเรียนเวลาเธอกลับบ้านเธอก็จะเอาขนมจีนมาฝากเสมอ ขอบคุณเพื่อนมากเลย "เมื่อไรจะได้เจอกันอีก" "เธอก็รีบแต่งงานสิ" "เจ้าสาวพร้อม แต่เจ้าบ่าวอยู่ไหนล่ะ" "ไว้งานแต่งเธอนะ พวกเราจะไปกัน" "งั้นไปงานขึ้นบ้านใหม่ก่อนดีกว่านะ งานแต่งคงไม่ไหว" พบกันก็เสียงดัง จากกันก็เสียงดัง นี่แหละพวกเรา "ไว้เจอกันงานหน้านะ"
ช่วงสองเดือนที่ผ่านมา ไม่รู้เป็นอะไรชีพจรลงเท้าเหลือเกิน ทั้งจำเป็นและไม่จำเป็น รีบร้อน วุ่นวาย ทุกลักทุเล และเหนื่อยล้า ซ้ำวันลาพักก็ยังหมดอีกต่างหาก จนคิดว่าปีนี้คงไม่ได้ไปไหนแล้ว แต่ก็มีเหตุให้ไปเที่ยวอีกจนได้ จะไปไหนได้ล่ะถ้าไม่ใช่ที่เก่า เวลาเดิม เมืองลิง ปีนี้เหล่าเจ้าจอมนัดหมายมารวมตัวกันที่เมืองลิง ไม่รู้มีอะไรดีนะที่นั่น เพียงพลิ้วถึงได้ไปทุกปีเลย เจ้านายก็ใจดีอนุญาตให้ทำงานวันเสาร์ครึ่งวันอีกต่างหาก สงสัยจะชดเชยกับโบนัส แงๆๆๆ ขดเชยกันได้ที่ไหนคะเจ้านาย ^_^ งานนี้จอมเบี้ยวกับจอมเสียบเป็นตัวตั้งตัวตี ไม่รู้ใครจะเบี้ยวจะเสียบกันล่ะงานนี้ ต้องรอดูอย่างเดียว แต่จอมบงการกับจอมวางแผนไม่มีทางเบี้ยวอยู่แล้ว เวียงจอมโวยวายที่แปรสภาพมาเป็นจอบงการชั่วคราวสั่งการว่า "อย่าลืมเอากล้องมาด้วยนะ" อืม มีแต่นางแบบมืออาชีพก็งี้แหละน้อ วันเดินทางก็มาถึง เราสองคน จอมวางแผนกับจอมบงการต้องรอจอมเบี้ยวที่บอกว่าจะไม่ได้ไปด้วย (ว่าแล้วไง) แต่จะเอาเค้กกับของขวัญฝากไปให้ลาวสกล อืม ให้อภัย มีของกินมาเซ่น ยกโทษให้ จอมเบี้ยวคนสวยก้าวที่...กล้า ยังไม่วายกังวลว่าจอมโวยวายจะโวยจึงต้องสั่งเสียเสียยกใหญ่ว่าให้อธิบายนะ อย่าโกรธๆ ตอนนี้ขอบอกว่า เรายกโทษให้อภัยหมดแล้ว ไหนก็หลวมตัวคบกันแล้วนี่ ได้เวลาเดินทางของเรา จุดหมายคือเยี่ยมสหายเมืองลิง สติ๊กเกอร์นี้ติดอยู่ท้ายรถตู้คิวที่เราขึ้นกัน
"อยากไปทะเล" เสียงคุณนายเฌอมาลย์จอมโวยวายแถลงการณ์ทันที่ลงจากเครื่อง เมื่อปลายเดือนกรกฎาคม หลังจากนั้นจอมบงการอย่างเพียงพลิ้วก็ทำหน้าที่ประสานงา(น)นัดทีมงาน จนเป็นที่รู้กันในกลุ่มว่า เราจะพบกันที่หาดทรายแก้ววันที่ 23-24 สิงหาคม 2551 โดยให้เพียงพลิ้วเป็นคนจองห้องพัก เวลาผ่านไปสิบวันทุกอย่างเงียบผิดปกติ จนต้องขอความมั่นใจว่าจะไปกันจริงๆไหม เมื่อได้รับการยืนยันเป็นที่เรียบร้อย ว่าไป ก็ดำเนินการจองห้องพัก โชคร้ายของเราที่ห้องพักเต็มหมด ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนอยากไปเที่ยวทะเลหน้าฝนเหมือนเรามากขนาดนี้ แผนหนึ่งเลิกล้ม แผนสองเข้ามาแทน นั่นคือการไปเที่ยวอัมพวา ตามคำแนะนำของจอมโวยวาย และแล้ว วันที่ 23 สิงหาคมก็มาถึง เพียงพลิ้วจัดกระเป๋าสองใบเหมือนจะย้ายบ้าน ต้องมีคนแซวแน่ๆเลย เอาน่ากันเหนียวเผื่อเพื่อนไม่เอาเสื้อผ้ามาเยอะ นัดกันสิบโมงเช้าที่อนุสาวรีย์ วันนี้ออกจากบ้านโดยรถตู้แต่เช้า รถวิ่งเร็วเหมือนกัน ไปถึงก่อนเวลาตั้งชั่วโมงกว่าๆ โชคดีที่น้องสาวจ๋า แมงกุ๊ดจี่เดินทางไกลจากสกลนครมาถึงแต่เช้าเหมือนกัน เลยมีเพื่อนกินข้าวเช้าด้วยกัน น้องอยากกินข้าวมันไก่ พี่อยากกินเผ็ดๆ ก็เลยได้กินข้าวกันที่ร้านอาหารตามสั่งที่มีทั้งสองอย่าง อ้อ มีก๋วยเตี๋ยวด้วย โชคร้ายอีกแล้ว ข้าวมันไก่บูด ยำมาม่าเปรี้ยวจนกลัวไส้จะขาด แก้วน้ำล้างไม่สะอาดคราบเกรอะ และเกาเหลาไม่อร่อยสักนิด แม่ค้าก็ขยันเรียกลูกค้าเหลือเกิน ลูกค้าก็ช่างกระไรไม่ยอมสบสายตาขับไล่และมองอาหารที่เหลืออยู่เต็มจานบ้างเลย ดวงใครดวงมันก็แล้วกัน ท้องไม่อิ่มจะเดินทางต่อได้อย่างไร เรามากินขนมจีนและลูกชิ้นกันต่อที่ร้านไม่ไกลจากร้านเดิมนัก ค่อยยังชั่วหน่อย ไม่นานแหละ หลังจากนั้น เราเดินฆ่าเวลากันอีกไม่นานเท่าไรก็กลับองค์ประชุม ได้เวลาเดินทางไปอัมพวาแล้ว
เราสี่คนนั่งรถตู้จากอนุสาวรีย์ไปแม่กลองกัน น้องสาวจ๋าดูเหนื่อยๆจากการเดินทางอยู่บ้าง คุณเพื่อนจอมวางแผนก็ดูสวยสดใสกว่าวัย ส่วนคุณนายจอมโวยวายก็ดูดี สมกับที่ไปชุบตัวมา ชั่วโมงนิดก็ไปถึงแม่กลองกัน รถตู้ไปส่งเราที่คิวสองแถวไปอัมพวา เราได้เห็นกลองใบโตๆกันด้วยนะ ไม่นานเราก็ไปถึงอัมพวากัน ไม่นานเราเดินไปถึงบ้านพักกัน บ้านป้าน้อยโฮมสเตย์ สามแรงแข็งขันช่วยกันหาที่พัก โทรไปไหนก็ไม่ว่าง มาได้ที่นี่แหละ เจ้าของบ้านใจดี คนที่เขาไปบอก เราพริ้นท์รูปป้าน้อยจากอินเตอร์เน็ตไปด้วย กลัวไปไม่ถูก แต่ก็ถามถูกคนเอารูปป้าไปให้หลานป้าดู เลยหาเจอไว ได้พักกันแย้ว เย้ๆ
บ่นกันเหนื่อย ร้อน แต่ไม่เห็นมีใครยอมพักกันสักคน เราสี่คนก็เดินไปเที่ยวตลาดกัน ได้รองเท้าได้ของฝาก ได้ถ่ายรูปกัน แต่ด้วยอากาศที่ร้อนจัด ดูเหมือนวิญญาณนางแบบของเราจะหายไปบ้าง รู้สึกจะได้ถ่ายรูปกันน้อยจนผิดปกติ อยากกินของที่ขายในเรือ แต่คนเยอะจนเหมือนแย่งกันซื้อ เราก็เลยได้กินแค่ไอติมเรือ กับก๋วยจั๊บบก ที่นี่ต้องมีดอกอัญชันเยอะแน่เลย เห็นอาหารที่ทำจากดอกอัญชันเยอะไปหมด เพื่อนๆต่างก็ซื้อขนมของฝากกันอย่างสนุกสนาน เพียงพลิ้วก็ได้กะปิ หอยดองแม่กลองที่พ่อกับแม่และพี่ชายชอบสองชุด อันนี้แหละที่ทำให้กระเป๋าหนัก แต่ก็รู้สึกดีใจที่ได้ซื้อมา เพราะว่าหลังจากส่งพัสดุไปให้พี่ชายที่สกลนครและแม่แล้ว ทั้งสองคนชอบมาก
เราเดินเที่ยวตลาดทั้งสองฝั่ง อาหาร ขนมเยอะจริง ตรงไหนที่มีอะไรสวยๆ น่าสนใจ เราก็หยุดชม หยุดถ่ายรูปกัน
บ่ายคล้อย จอมเบี้ยวที่คราวนี้ไม่เบี้ยวที่คราวนี้ไม่เบี้ยวก็เดินทางมาสมทบพร้อมกับ "น้องใหม่" เพียงพบหน้าน้องใหม่ หัวใจก็เต้นแรง ทักทายก่อนทักจอมเบี้ยวเสียอีก คุ้นๆเหมือนเคยเห็น ความรู้สึกบอก เหมือนครบทีม ผู้มาใหม่ยังไม่เหนื่อย แต่ผู้มาก่อนเริ่มล้าบ้างแล้ว จอมเสียบ จอมบงการ จอมโวยวายเป็นอันสลบ ส่วนจอมวางแผนเสน่ห์แรงก็คุยโทรศัทพ์จนสลบหรือเปล่าก็ไม่รู้ สลบไปก่อน ตกเย็นมาเราไปเดินตลาดกันอีกรอบและทานอาหารเย็นกัน ตลาดเย็นคนเยอะมาก เราไม่รู้จะกินอะไร ก็กินส้มตำกันนี่แหละ ช่วงกินข้าวเป็นเวลาสมจิตชิงเหรีญทองพอดี เสียงพ่อค้าในตลาดประกาศผลการแข่งขัน เป็นบรรยากาศแห่งความทรงจำจริงๆ น่าเสียดายที่อัมพวาไม่มีปลาร้าให้เราทาน แต่ก็มีปลาร้าที่จอมโวยวายเอามาฝากจากอังกฤษ แต่เก็บไว้กันบ้านกัน กลัวชาวบ้านได้กลิ่นแล้วสลบด้วยแหละ การเดินทางเที่ยวนี้ดูเหมือนอาหารจะเป็นปัญหาสำหรับเรา อาหารของคนอัมพวารสชาติหวานจัง การช็อปปิ้งเกิดขึ้นอีกแล้ว คราวนี้เป็นการช็อปอาหารและกิจกรรมรอบดึก เรากลับบ้านอาบน้ำอาบท่ากัน ประมาณหนึ่งทุ่มเราก็เชียร์มวยด้วยกัน เลือดรักชาติเข้มข้นทุกคน ไม่ใช่โชคร้ายแต่เรา มนัสก็โชคร้ายไม่ชนะเหมือนกัน ช่วงฆ่าเวลา เพียงพลิ้วก็เปิดกิจการสวนสัตว์ให้เพื่อนชม ได้ค่าชมกุ้ง ไก่ กบ ปลา ปู และน้ำเต้ามาหลายเหรียญเลย และแล้วก็ทนอึดอัดไม่ไหว จองเบี้ยวน้อมาอำเราได้ น้องใหม่คนนี้เราต้องเคยเห็นแน่ เรามั่นใจ อิอิ และแล้วความจริงก็เปิดใหม่ น้องใหม่ที่ไหนกัน น้องเหมียวนั่นเอง โธ่ๆ คนกันเองทั้งนั้น เมื่อป้ากับหลานได้เจอกัน หลังจากที่พลัดพรากกันมานาน ความคุ้นเคยก็เกิดขึ้น หลังจากนั้นก็ได้เวลานั่งเรือชมหิ่งห้อยกัน คนขับเรือปล่อยตลกมาก ทำให้คนในเรือหัวเราะได้ แต่คนนั่งเรือแถวกลางอย่างป้าและหลานก็ทำให้ไม่เหงาเกินไป ชอบความเป็นป้าจัง พูดนิ่งๆแต่ทำให้ขำได้ คืนนี้เราโชคดีหลังจากที่เจอความโชคร้ายมากหลายครั้ง หิ่งห้อยวันนี้เยอะและสวยมาก คุ้มค่า ความรู้สึกบอกแบบนี้ ใครที่โดนเพียงพลิ้วเอาหิ่งห้อยแปะหน้าผาก ก็จัดการเองเน้อ อิอิ สับรางกันให้ดีๆ สงสัยแต่คุณนายเฌอมาลย์ จากมีเนื้อคู่แต่หลบ กลัวหิ่งห้อยจับหน้าผาก ลืมถามเพื่อนๆเห็นหิ่งห้อยตัวใหญ่ที่สุดแล้วรู้สึกยังไง วันนี้ลูกค้าคงเยอะ หรือไม่ก็เรามาดึกเกินไป เตาหมดไม่มีอะไรให้เราดูเลย หมดทุกอย่าง คืนนั้นกว่าจะได้นอนก็ตีหนึ่ง หลับสนิทไม่รู้เรื่องเลย
ตื่นกันแต่เช้าเลย เพื่อมาใส่บาตร ดูเป็นคนดีเลยใช่ไหมล่ะคะ เพิ่งได้เคยใส่บาตรริมน้ำที่นี่เอง ปาน้อยเจ้าของป้าเตรียมปาท่องโก๋ และกาแฟไว้เลี้ยงแขก แต่พวกเรายังต้องการอาหารมากกว่านั้น จึงเดินไปกินข้าวกันที่ตลาด เพื่อนกินโจ้ก เพียงพลิ้วไม่กินโจ้ก เลยได้ข้าวแกงราดกับสามอย่างและข้าวเหนียวหมูปิ้ง หวานอีกแล้ว ถ้าเขียนกลอนคราวนี้คงหวานแน่เลย เติมมาเยอะเลย
เรานั่งเรือไปไหว้พระกันตอนบ่ายๆ ช่วงในนั่นรถในเรือ เหลือบไปเห็นหนุ่มพายเรือ สาวน้อยๆอาบน้ำก็อดไม่ได้ที่จะเหล่มองและถ่ายภาพไว้ ไหว้พระกันได้สองสามวัด ดูเหมือนลูกทั่วร์เราจะไม่ค่อยสบายกันทีละกัน
ไปวัดไหนก็จะมีเจ้าบ้านมารับมาส่งเสมอ น่ารักทั้งนั้นเลย
มีวัวตัวอ้วนๆด้วย สงสัยเยอะแถวนี้ดี เจ้าของเลี้ยงดี
"พี่กานต์ วันที่ 24 เจอกันนะคะ" สาวน้อยเมืองสกลแอบกระซิบบอก "อืม เจอกันที่ไหนดีล่ะ" ในใจก็นึกบ่นให้ตัวเองเหมือนกันนะ เดือนนี้เดินทางทั้งเดือนเลยนะเนี่ย "ที่ไหนก็ได้ตามใจล่ะกัน" นั่นน่ะสิไม่ตามใจจอมบงการจะตามใจใครที่ไหนล่ะ ใช่ไหมจ๊ะเฌอมาลย์ ถึงแม้นทริปนี้ไม่มีเฌอมาลย์มาด้วย เราก็ยังคิดถึงอยู่นะคะ "ถ้างั้นมาหาพี่ที่พัทยาก็แล้วกันนะ พี่ไปกรุงเทพทุกอาทิตย์เลยเหนื่อยล่ะ" "ค่ะ ถ้างั้นวันที่ 24 เจอกันค่ะ" ตกปากรับคำง่ายๆแบบนี้ คนฟังก็ชักจะไม่แน่ใจ จะโดนเบี้ยวอีกไหมน้อ แต่ก็ตัดสินใจเชื่อว่าเธอจะมาแน่นอน จึงปฏิบัติการชวนเพื่อนๆมาร่วมทัวร์ด้วย รับปากว่าจะมาสองคน เพื่อนรักสมัยเรียนหนึ่งและคุณเพื่อนในบ้านกลอนที่น่ารัก อืม คงสนุกนะ แต่จอมบงการยังวางแผนไมได้อยู่ดีว่าจะไปไหนดี จะไปเที่ยวหาดหาดทรายก็ไม่มีปัญญาพาพวกไป เพราะไม่สะดวกเลย พี่สาวเมืองมหาชัยก็คงมาไม่ได้ เลยคุยกับพี่เหน่งแฝดนรกเพื่อนร่วมงานที่น่ารักเรื่องนี้ เราก็เลยได้ข้อสรุปว่าจะพาไปหาดจอมเทียนกันวันที่ 24 กุมภาพันธ์ จะพาหลานไปด้วยหนึ่งคน มีหลานจอมป่วนไปด้วยคงสนุกไม่น้อย จอมบงการก็เลยชวนคู่หวานที่ทำงานไปด้วยอีกคนเพื่อร่วมทีมกระจอกทัวร์ ใกล้ถึงวันที่ 24 แล้ว เอ น้องสาวเมืองสกลจะมาจริงไหมหนอ ชักเริ่มไม่ไว้ใจ โทรไปหาเพื่อความมั่นใจก็ไม่รับสายและไม่โทรกลับ เอาอย่างไรดีหนอ ชักเริ่มกงัวล พี่เหน่งเป็นผู้ช่วยอีกตามเคย "ไว้วันเขามาเราค่อยคิดกันอีกที" เช้าวันที่ 23 กุมภาพันธ์ โทรหาคุณนายน้องสาวจ๋าเมืองสกลก็ไม่รับสาย "อ้าว นัดว่าจะมาค้างด้วยคืนหนึ่งนี่นา" คุณเพื่อนทางสมุทรปราการชักลังเล ไม่แน่ใจว่าจะครบทีมไหม มีท่าทีว่าจะเปลี่ยนเป็นแผนสองคือไปเที่ยวกับคนอื่น (ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร^_^) เที่ยวแล้ว เพื่อนอ้อ เพื่อนรักของฉันก็เดินทางมาถึง พาไปกินข้าว แล้วในที่สุดก็มีสายสำคัญจากน้องสาวจ๋าว่าจะมาถึงบ่ายสาม เอาล่ะสิ ฉันเริ่มลังเลจะโทรไปบอกคุณเพื่อนดีไหมว่าน้องสาวจ๋าจะมา พี่เหน่งอีกนั่นแหละที่บอกให้โทรไป แล้วก็โทรไปหาคุณเธอ คุณเธอก็เริ่มไม่แน่ใจว่าจะมาไหม แต่ในที่สุดก็มา เพื่อนกันไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว บ่ายสามแล้ว คุณเธอก็ยังไม่มาเวลา16.30น.พี่เหน่งก็ให้โทรไปหาว่าจะมาจริงไหม เสียงคุณเธอบอกมาว่า "เห็นหนูเป็นคนอย่างไรเนี่ย" เสียงคุณนายเหน่งก็ตอบมาว่า "ก็เป็นแบบนี้ไง" "หนูกำลังจะตีตั๋วมาค่ะ พอดีมีปัญหานิดหน่อย" ตกลงว่าเราก็ต้องรอคุณเธอตามระเบียบ ดีนะที่เพื่อนอ้อเข้าใจและเป็นคนที่ไม่มีปัญหาอะไรตั้งแต่คบกันมา จนเพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานชมว่าฉันมีเพื่อนดี "อ้าวก็คนดีถึงจะมีเพื่อนดีเนาะๆ" เลิกงานแล้ว คุณเธอก็ยังไม่มาถึง ทั้งที่จริงตั้งใจจะไม่ทำงาน แต่ลืมส่งใบลา แต่หัวหน้าไล่ออกไปเที่ยวตั้งแต่กลางวันแล้ว แต่คุณเธอไม่มาจึงได้แต่รอจนเลิกงาน ฉัน เพื่อนอ้อ และพี่เหน่งจึงยกขบวนกันไปกินสุกี้เอ็มเคอีกตามเคย ไม่รู้จะกินอะไรดี ตามด้วยไอศกรีมสเวนเซ่นซึ่งเป็นรางวัลที่พี่เหน่งให้ฉันในการช่วยทำงานพิเศษ^_^ บอกแล้วอย่าเอาของกินมาล่อ กินกันจนพุงแทบแตก คุณเธอก็โทรมาว่ามาถึงแล้ว ขบวนของเราสี่ชีวิตพาคุณเธอไปกินจิ้มจุ่มใกล้กระท่อมน้อยของฉัน คุณเธอคงเมารถสั่งส้มตำเผ็ดๆสองจานเลย หลังจากหม่ำกันเสร็จก็พาเพื่อนอ้อและน้องสาวจ๋าไปพักผ่อนที่กระท่อมน้อย
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟเพียงพลิ้ว
Lovings
เพียงพลิ้ว เลิฟ 155 คน
Calendar
Lovers
4 คน เลิฟเพียงพลิ้ว
Lovings
เพียงพลิ้ว เลิฟ 12 คน
หน้าส่วนตัว
1430
