28 กุมภาพันธ์ 2553 17:34 น.
เพลินวาน
ละเลงบทกลอน
ปล่อยอารมณ์ริดรอนตอนต่อไป
ฉันเขียนกลอนรักไม่มากเท่าไหร่
มีแต่ความร้างโรยในใจให้คิดถึง
กับวันนี้
ฉันอยู่กับนาทีอันซาบซึ้ง
ว่ามีเธอ..มีเธอ...แค่คนหนึ่ง
ที่จะเฝ้ารำพึงในวันนี้
ฉันรู้แล้ว
ว่าความรักไร้แววจะเปลี่ยนสี
จึงหม่นคว้างทึมเทาที่เรามี
มองไม่เห็นความดีสักครั้งนึง
ไม่อยากถาม
ไม่อยากเอ่ยอำความให้ซาบซึ้ง
ไม่อยากติดวุ่นว้าให้ตราตรึง
ไม่อยากคิดคำนึงหรือข้องเกี่ยว
ฉันรอวัน
ที่หมดไฟหมดฝันกับจันทร์เสี้ยว
ที่หยุดภาพสุขสมอารมณ์เดียว
ที่เปล่าเปลี่ยววิญญาจะพร่าเลือน
ก็ยังขอ
หากเธอไม่รีรอมาเป็นเพื่อน
เพียงคำนิดคิดนำช่วยย้ำเตือน
ว่าจะไม่แชเชือนเสมือนใจ
รับปาก
ยิ้มยุ่งยากฉันก็มีไม่เท่าไหร่
จะก้มหน้ารับคำที่ซ้ำใคร
เพื่อกลับเป็นบางใครก็เท่านั้น
ด้วยรัก..และทักทาย
เพราะฉันเป็นผู้งมงายในความฝัน
แม้ไม่อยู่..ไม่เป็น...ไม่เห็นกัน
ก็จะไม่ขอวันเธอกลับมา
27 กุมภาพันธ์ 2553 09:17 น.
เพลินวาน
กรวดตะกอน
เอนตัวนอนลงทับถม
หมายมั่นขับกล่อมเพื่อจ่อมจม
แล้วขุ่นคว้างกลางอารมณ์ที่ล่วงมา
เสียงเอย...เคยได้ยิน
หอมเอย...สูดกลิ่นถวิลหา
เมียงมองจับจ้องด้วยสองตา
ที่ฟากฝั่งท้องฟ้าเมื่อครานั้น
ยังอีกนาน
กว่าจะลืมหอมหวานปานเธอ-ฉัน
รับรู้ ยอมรับกับรางวัล
ดอกไม้ดอกนั้นที่ฉันมี
สักนิดหนึ่งที่ข้องเกี่ยว
แม้เพียงเศษเพียงเสี้ยวชีวิตนี้
จะแรมร้างห่างกันกี่วันปี
ก็ขอแค่สักนาทีให้คิดถึง
รู้ไหมเล่า..ความนัย
ที่ส่งผ่านห้วงใจของใครหนึ่ง
ยังอบอวลครวญคร่ำ..ยังรำพึง
คล้ายลึกซึ้งนั้นมีไว้เพื่อเธอ
สุดแล้วแต่วาดวัน
จะเป็นไปอย่างไรนั้นมั่นเสมอ
โดยหัวใจไหวหวามยามละเมอ
จากรู้สึกที่เจอก็เอ่อริน
กลิ่นความเหงา..สีน้ำตาล
ความรัก..ถึงกาลจะสูญสิ้น
เห่ครวญอย่างไรถึงได้ยิน
ก็วาดหมายใจบิ่นคงสิ้นแล้ว
22 กุมภาพันธ์ 2553 14:14 น.
เพลินวาน
เธอเลือกให้ฉันเป็นใคร
อยู่..เพื่อมีหัวใจให้ใครห่วงหา
เก็บงำรอยยิ้ม หยาดน้ำตา
จากลา..เพื่อโหยหากับฝันใด
ซ่อนความทุกข์เศร้าไว้ตรงนี้
เลื่อนลอยสิ้นดี ไม่รู้วันปี นาทีไหน
อีกกี่เหตุผลที่คนอย่างฉันอับจนความเข้าใจ
ตรงที่ว่างห่างไกล..รอยเท้าอื่นใครมาร่วมเดิน
เมื่อฉันหวัง...ยังอยากเป็นคนๆเก่า
เธอกลับตอบแทนความเหงา
เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า ห่างเหิน
ข่มตาตัวเองร้องไห้ แม้แต่การหายใจก็ยากเกิน
วันเวลา รอให้เผชิญ กับความบังเอิญที่ยังมืดมน
คล้าย-คล้ายคนมองหาแสงไฟ
ประภาคารอยู่แห่งไหน ในคืนค่ำอ่อนไหวมืดหม่น
ดวงดอกไม้ ธารน้ำตา กลั่นความเหว่ว้า..วุ่นวน
เรียงร้อยรอยสับสน ไม่มีใครสักคนจะหาเจอ
ม้านั่งสีน้ำตาล .. รอการจากลา
ให้ลุกขึ้นยืนตรงหน้า แล้วละทิ้งแววตาเพ้อเจ้อ
กับภาพในดวงตาที่ยังบอกว่า เป็นเธอ
นาทีนี้คงละเมอ ใช่ไหมว่า เธอ
. . . แค่ ฝั น ก ล า ง วั น . . .
หน้าส่วนตัว
905
