ต. กับ จ.

โป้ง วราวุธ บูรพาชยานนท์

ต คือตัว ฉันเอง
จ ก็ใจ ของฉันไง
รวมเป็น รักมาให้กัน
แล้ว ทำไมมอง ข้ามไปอย่างนั้น
เหมือนเธอ ไม่ต้องการ
มัน คง ดี ไม่พอ
พยายาม ทุกทาง
เอา ใจเธอ ก็ทุกที
ดี-กรี รักกลับ ลดลง
ทุ่มเท ยังไง เป็นแค่เศษผง
ไม่ตรง ความต้องการ
สอง-คำ มันน้อย ไป
มีแค่ ต กับ จ
แต่มัน ไม่มาก พอ
เลย ต้องทน เฝ้ารอ
อย่างคน สิ้นหวัง
มีแค่ ต กับ จ
ไม่มีความหมาย ให้เธอมอง สัก-ครั้ง
ต้องช้ำ ไปข้าง เดียว
 
 พยายาม ทุกทาง
เอา ใจเธอ ก็ทุกที
ดี-กรี รักกลับ ลดลง
ทุ่มเท ยังไง เป็นแค่เศษผง
ไม่ตรง ความต้องการ
สอง-คำ มันน้อย ไป
มีแค่ ต กับ จ
แต่มัน ไม่มาก พอ
เลย ต้องทน เฝ้ารอ
อย่างคน สิ้นหวัง
มีแค่ ต กับ จ
ไม่มีความหมาย ให้เธอมอง สัก-ครั้ง
ต้องช้ำ ไปข้าง เดียว
 
 มีแค่ ต กับ จ
แต่มัน ไม่มาก พอ
เลย ต้องทน เฝ้ารอ
อย่างคน สิ้นหวัง
มีแค่ ต กับ จ
ไม่มีความหมาย ให้เธอมอง สัก-ครั้ง
ต้องช้ำ ไปข้าง เดียว
มีแค่ ต กับ จ
แต่มัน ไม่มาก พอ
เลย ต้องทน เฝ้ารอ
อย่างคน สิ้นหวัง
มีแค่ ต กับ จ
ไม่มีความหมาย ให้เธอมอง สัก-ครั้ง
ต้องช้ำ ไปข้าง เดียว...