คนเลวของพี่

เดือนเพ็ญ อำนวยพร

ป่าน นี้
พี่คงคร่ำครวญคอยน้อง
เฝ้าใฝ่ฝันหมายปอง
รอคอยให้น้องคืนทุ่ง
น้องจำใจจาก พรากพี่ไปอยู่กรุง
ไม่เคยจะลืมผ้าถุง
อยู่เมืองกรุงไม่ลืมอีสาน
แต่ น้อง
ต้องทนเก็บความคิดถึง
ไม่อยากคิดคำนึง
รำพึงความหลังทางบ้าน
เพราะเดินทางผิด
ติดบ่วงของพวกหมู่มาร
สูญเสียสาวใจร้าวราน
ด้วยคำหวานที่เป็นยาขม
อยากจะกลับ คืนไปบ้านนา
ก้มหน้าเช็ดน้ำตา
ให้ตัวเองอับอายเหลือข่ม
พี่คงประณาม
ว่าเป็นหญิงใจโสมม
ต้องกล้ำกลืนขื่นขม
ก้มหน้าไปอับอายผู้คน
ผิดแล้ว พี่จงอย่าให้อภัย
เซ่อเพราะหลงคำชาย
เมืองกรุงเป็นหญิงเสียคน
ขอพี่จงลืม ลืมน้องให้ผ่านพ้น
รักแสนรักจำฝืนทน
อย่ากังวล ลืมน้องเถิดหนา
 
ผิดแล้ว พี่จงอย่าให้อภัย
เซ่อเพราะหลงคำชาย
เมืองกรุงเป็นหญิงเสียคน
ขอพี่จงลืม ลืมน้องให้ผ่านพ้น
รักแสนรักจำฝืนทน
อย่ากังวล ลืมน้องเถิดหนา...