แหล่หัวอกลูกผู้หญิง

ศิริพร อำไพวงษ์

เกิดเป็น ผู้หญิง
ยากยิ่ง แสนเข็น
ทุกข์ใจ ไม่เว้น
เวรกรรม หรือไร
ไปมา ลำบาก
ยากยิ่ง หัวใจ
บ้างแอบ ร้องไห้
ไม่มี น้ำยา
เริ่มแตก เนื้อสาว
ผิวขาว ละเอียด
ละไม ละเมียด
ละเอียด วาจา
พ่อแม่ สอนสั่ง
ช่าง พรรณนา
อยากให้ ลูกยา
ได้เป็น คนดี
การบ้าน การเรือน
คบเพื่อน แม่บอก
ไปมา เข้าออก
อย่าทำ บัดสี
ตักเตือน ไม่เว้น
ให้เป็น คนดี
เรือนสาม น้ำสี่
กุลสตรี ของไทย
คิดอยาก มีรัก
มันหนัก ในอก
น้ำตา ไหลตก
สุดจะ แก้ไข
ชายเหมือน ข้าวเปลือก
เลือกเกิด ดั่งใจ
เขาเปรียบ หญิงให้
ข้าวสาร หว่านโปรย
ไม่มี วันงอก
เขาบอก ไม่เกิด
ชายช่าง ประเสริฐ
หญิงใจ ระโหย
อ่อนแรง คิดมา
น้ำตา ร่วงโรย
อยากร้อง โอดโอย
ให้ก้อง โลกา
ผู้หญิง รักได้
ชายรัก ไม่พลาด
ชาตินี้ ทั้งชาติ
รักเดียว แน่นหนา
พอมี คู่ครอง
เริ่มนอง น้ำตา
บ้างมี ปัญหา
เจ้าชู้ อยู่ไป
ชายเมีย สองสาม
คงคิด ว่าเท่ห์
รักเดียว จำเจ
ว่าไม่ เอาไหน
หญิงคิด มีบ้าง
ต่างกัน แสนไกล
เขาขาน นามให้
โมรา กากี
อยู่ใน โอวาท
ขาด อิสระ
ผัวเป็น พ่อพระ
ครอบครัว สุขขี
เป็นเจ้า บุญทุ่ม
เมียกลุ้ม ทั้งปี
ต่อให้ ชาตินี้
ไม่มี ร่มเย็น
เมียคน หุงหา
ข้าวปลา ไม่ขาด
ผัวบอก รสชาด
ไม่ดี หน่ายเหม็น
กินข้าว นอกบ้าน
สำราญ เช้าเย็น
เมียสู้ ลำเค็ญ
มาเป็น อาจิณ
ตื่นก่อน นอนหลัง
ฟัง โบราณบอก
ไม่เคย คิดนอก
ใจยัง ถวิล
ไม่คิด เกลือกกลั้ว
เมามัว มลทิน
ยังหา เรื่องหมิ่น
ให้กิน น้ำตา
ขอวอน ชายไทย
จงใจ ประเสริฐ
เห็นใจ หญิงเถิด
อย่าสร้าง ปัญหา
ไหนๆ ก็เกิด
มาร่วม โลกา
โปรดคิด เถิดว่า
หญิงก็ มีหัว ใจ...