ร่มสีเทา

วัชราวลี

ฉันเฝ้าถามความสุขอยู่ที่ไหน ชายที่เขาเดินผ่านฉันเข้ามา 
บอกกับฉันขอร่มสักคัน แต่ว่าที่มือเขาก็มีหนึ่งคัน 
ก็แปลกใจ ท่ามกลางหยดฝนโปรยปราย 

เขาก็ถามฉันว่าอยากสุขไหม ลองหุบร่มในมือสักพักหนึ่ง 
และเงยหน้ามองวันเวลา มองหยดน้ำที่มันกระทบตา 
ยังเปียกอยู่ใช่ไหม หรือไม่มีฝน 

บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้ 
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง 
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น 
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน 
ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง 

ยิ้มฉันยิ้มมากกว่าทุกครั้ง 
สุขที่ฉันตามหามาแสนนาน 
อยู่ตรงนี้ แค่เพียงเข้าใจ อย่าไปยึด 
ถือมันและกอดไว้ ก็แค่ร่มเท่านั้น เท่านั้น 

บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้ 
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง 
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น 
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน 
ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง 

ฉันเห็นเธอถือร่มผ่านมา เต็มไปด้วยร่องรอย 
และคราบน้ำตา ฉันได้เห็นแล้วมันปวดใจ 
ไม่ใช่เพียงแค่เธอที่ทุกข์ ฉันก็เป็นเหมือนเธอ 
เธอได้ยินไหม อยากขอให้เธอลองโยนร่มที่ถือเอาไว้หนัก 
โยนมันออกไป 

บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้ 
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง 
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น 
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน ไม่ได้ไกลที่ไหน 

อย่าไปยึด อย่าไปถือ 
อย่าไปเอามากอดไว้ ก็จะไม่เสียใจ 
ตลอดชีวิต ต้องผ่านการเปลี่ยนแปลง ไม่ว่าใคร 
จะทุกข์ จะสุขแค่ไหน ก็อยู่ที่จะมอง