สาวหมอลำสะอื้น

พิมพา พรศิริ

ได้ เป็นสาวหมอลำ
มีแต่ช้ำ ระกำหมองไหม้
มีรัก เขาก็พรากจากไป
หมอลำร้องไห้ ช้ำใจหลังเวที
ก่อน เคยมีหมอแคน
เคยแน่นแฟ้น รักกันกับพี่
พอเจอะ ลูกสาวเศรษฐี
หมอลำคนนี้ พี่เลยร้างลา
วาสนา กะสาวหมอลำต่ำต้อย
ต่ำต้อย บุญน้อยบ่สม
ฮักจึงล้ม สลายจากไล่หนี
เฮาบ่มีความสวย
จึงอยู่คนเดียวนอนแล้ง
นี่ แหละสาวหมอลำ
มีแต่ช้ำ ระกำเหี่ยวแห้ง
พลาดรัก หมดเรี่ยวหมดแรง
หมอแคนเขาแกล้ง
ให้หลงรักมานาน
อยู่ อย่างคนอกพัง
นอนและนั่ง จิตใจฟุ้งซ่าน
ใครหนา ที่จะมาสงสาร
ปลอบใจ ให้ทาน คงไม่มี คงไม่มี
ปวด อีหลี ละคงบ่มีละปวดเท่า
ปวดเท่า คือเฮาปวดหน่วงใจ
ได้แต่ไห้ ยามนั่งหลังเวที
คิดถึงคราว มีฮักมักกันน้อกับอ้าย
น้ำ ตาสาวหมอลำ
ไหลประจำ ยามเมื่อคิดถึงอ้าย
หมอแคน เคยฮักแน่นหัวใจ
บัดนี้ตัวอ้าย ได้นางเอกใหม่ควง
เลยลืม ตัวประกอบเคยเว้า
พี่เอ๋ยพี่เจ้า ทำไมเว้าหลอกลวง
เสียที น้องนี้เป็นห่วง
อุตส่าห์บวงสรวง เจ้าที่เจ้าทาง
แล้วเป็นหยัง จังบ่สมคำเว้า
คำเว้า ที่เฮาสองเคยกล่าว
เฮดให้สาวนั่ง ให้หลังฮ้านสู่คืน
ให้สะอื้น ฝืนเล่นนำเขา
แต่ว่าใจของเฮา เก่าหมองบ่มีสิ้น...