โอ๊ยมันบ่แน่หรอกนาย

ก้อย พรพิมล ธรรมสาร

เกิดเป็นคน ต้องดิ้นรน บ่หยุด
โลกมนุษย์ ล่ะมันบ่แน่ บ่นอน
สิ่งที่แท้ ก็คือ กองฟอน
ถ้าหากได้นอน แล้วบ่หน่าย บ่แหนง
บ้างมีเงิน เที่ยวเสียเพลิน สนุก
ถึงคราวติดคุก แล้วต้องกิน ข้าวแดง
บ้างมีรถรา ราคาแพงแพง
ชอบขับแรงแรงเลยไปชน กันตาย
โอ๊ยมันบ่แน่ หรอกนาย
 
คนชื่อน้อย โตใหญ่ ก็มากมี
คนชื่อมี ทุกข์ยาก ก็เหลือหลาย
คนชื่อบุญหลาย ตายไป เมื่อวานนี้
คนที่ตาย ก็จงเอาไปฝัง
คนที่ยัง ก็จงทำความดี
โอ๊ยมันบ่แน่ หรอกนาย
 
เกิดเป็นคน มันบ่สูง บ่ต่ำ
บ้างตัวดำ ได้เมียขาว ก็มี
ถ้ามีเงินทอง รับรองว่าดี
จะชั่วจะดี มีแต่คน นับถือ
ได้เมียงาม ทุกยามอยู่สุข
บ่มีทุกข์ แล้วก็มา ระบือ
แต่พอเราตาย ทรามวัยพ้นมือ
เมียเรานั่นหรือบ่ฮู้ซิเป็น เมียใคร
โอ๊ยมันบ่แน่ หรอกนาย
 
คนชื่อน้อย โตใหญ่ก็มากมี
คนชื่อมี ทุกข์ยาก ก็เหลือหลาย
คนชื่อบุญหลาย ตายไป เมื่อวานนี้
คนที่ตาย ก็จงเอา ไปฝัง
คนที่ยัง ก็จงทำ ความดี
โอ๊ยมันบ่แน่ หรอกนาย
 
เกิดเป็นคน มันบ่สูง บ่ต่ำ
บ้างตัวดำ ได้เมียขาว ก็มี
ถ้ามีเงินทอง รับรองว่าดี
จะชั่วจะดี มีแต่คน นับถือ
ได้เมียงาม ทุกยามอยู่สุข
บ่มีทุกข์ แล้วก็มาระบือ
แต่พอเราตาย ทรามวัยพ้นมือ
เมียเรานั่นหรือบ่ฮู้ซิเป็นเมียใคร
โอ๊ยมันบ่แน่ หรอกนาย
 
คนชื่อน้อย โตใหญ่ก็มากมี
คนชื่อมี ทุกข์ยาก ก็เหลือหลาย
คนชื่อบุญหลาย ตายไป เมื่อวานนี้
คนที่ตาย ก็จงเอา ไปฝัง
คนที่ยัง ก็จงทำ ความดี
โอ๊ยมันบ่แน่ หรอกนาย...