ข้อยเว้าแม่นบ่

ก้อย พรพิมล ธรรมสาร

เมื่อยามกิน มันก็บ่ได้นอน
เมื่อยามนอน มันก็กินบ่ได้
เมื่อยามมา มันก็บ่ได้ไป
เป็นยังไง ถึงได้เป็น หยั่งนี้
เมื่อยามรัก มันก็บ่ได้ชัง
ยามผิดหวังน้ำตา ไหลปรี่
ยามยากจนมันก็ยัง บ่มี
ถ้าหากดวงดี มันคงมีแมนบ่
เว้าแมนบ่ ข้อยเว้าแมนบ่
เว้าแมนบ่ ข้อยเว้าแมนบ่

คนชื่อเฮง มากมีก็ยังซวย
คนชื่อสวย ยังบ่งามเลยนี่
คนชื่อรวย ฮ้วยเงินบ่มี
คนชื่อดี ยังบ้าบ้า บ๊องบ๊อง
บ้านนาดี ยังอดข้าวขาดแคลน
คนชื่อแบน เห็นท้องยังป่อง
บ้านโคกสูงเห็นน้ำยังท่วมโคกนอง
บ้านปากคลอง ยังอดน้ำ แม่นบ่
เว้าแมนบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่
เว้าแม่นบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่

คนเป็นเป็น มันก็ยังบ่ตาย
คนขี้อาย หน้ายังบ่ด้าน
อยากมีเงิน มันก็ต้องทำงาน
มัวขี้คร้าน เมื่อไรจะร่ำ จะรวย
เกิดเป็นคน มันต้องช่วยตัวเอง
บ่ช่วยตัวเอง แล้วใครซิช่วย
อย่าหวังอะไร แม้แต่หมูในอวย
คนจนคนรวย ก็ต้องม้วยแม่นบ่
เว้าแมนบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่
เว้าแม่นบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่

คนเป็นเป็น มันก็ยังบ่ตาย
คนขี้อายหน้ายังบ่ด้าน
อยากมีเงิน มันก็ต้องทำงาน
มัวขี้คร้าน เมื่อไรจะร่ำจะรวย
เกิดเป็นคน มันต้องช่วยตัวเอง
บ่ช่วยตัวเองแล้วใครซิช่วย
อย่าหวังอะไร แม้แต่หมูในอวย
คนจนคนรวย ก็ต้องม้วยแม่นบ่
เว้าแมนบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่
เว้าแม่นบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่
เว้าแม่นบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่
เว้าแม่นบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่...