สาว ต.จ.ว.

ไพจิตร อักษรณรงค์

สายลมโบยโบกเห็นใบไม้ร่วง
คิดไปยังห่วงตัวเองไม่หาย
นึกกลัวขื่นขม เพราะคารมชาย
ที่หมายทำลายคิดลวงด้วยเล่ห์
ฉันคนมาจากท้องนาท้องไร่
เพราะเมืองกรุงใหญ่กลัวใจหันเห
หลงเพลินกลิ่นสี เสียลืมพื้นเพ
เหมือนฝั่งทะเลหลงเกลียวคลื่นลม
ชีวิตเด็กสาว จาก ตจว
เข้า กทมเพราะนามันล่ม
ขายเสียงร้องเพลง บรรเลงลอยลม
กลัวถูกหลอกชมยังอ่อนชั้นเชิง
สายลมโบยโบกเห็นใบไม้ร่วง
คิดไปยังห่วงตัวเองจะเหลิง
ฉันนอนหลับฝัน เสียขวัญกระเจิง
กลัวเจอะพระเพลิงเผาใจให้ตรม
 
ชีวิตเด็กสาว จาก ตจว
เข้า กทมเพราะนามันล่ม
ขายเสียงร้องเพลง บรรเลงลอยลม
กลัวถูกหลอกชมยังอ่อนชั้นเชิง
สายลมโบยโบกเห็นใบไม้ร่วง
คิดไปยังห่วงตัวเองจะเหลิง
ฉันนอนหลับฝัน เสียขวัญกระเจิง
กลัวเจอะพระเพลิงเผาใจให้ตรม...