ลาทีความระทม

สุเทพ วงศ์กำแหง

ฉันทนเจ็บช้ำระกำอกร้าว
เมื่อคราวสูญสิ้น
เฝ้ากินน้ำตา ขมขื่น
ฉันทนปวดใจทนทุกข์วันคืน
ซบหน้าสะอื้น
กล้ำกลืนแต่ความ ทุกข์ระทม
ฉันจำไม่หายว่าใครฆ่าฉัน
ฝังใจจำมั่น
ยอกใจทุกวัน ฝืนข่ม
สายเกลียวแห่งใจสลายลอยลม
มันปวดระบม มันขื่นมันขม เท่าไร
เจ็บ ยัง ฝัง จำ
ขอ จำ ตราบถึงวันตาย
น้ำตาหลั่งโลมสนิมในใจ
รินท่วม ทรวงใน
ชะโลมแผลใจร้าวราน
สิ้นกันชาตินี้สิ้นทีเรื่องหลัง
ที่ฝังใจมั่น
โปรดลืมให้มัน พ้นผ่าน
ฉันทนปวดใจพอแล้วนงคราญ
จงอย่ารังควาน
ตามล่าตามผลาญอีกเลย
เจ็บ ยัง ฝัง จำ
ขอ จำ ตราบถึงวันตาย
น้ำตาหลั่งโลมสนิมในใจ
รินท่วม ทรวงใน
ชะโลมแผลใจร้าวราน
สิ้นกันชาตินี้สิ้นทีเรื่องหลัง
ที่ฝังใจมั่น
โปรดลืมให้มัน พ้นผ่าน
ฉันทนปวดใจพอแล้วนงคราญ
จงอย่ารังควาน
ตามล่าตามผลาญอีกเลย...