เสียงเรียกจากหนุ่มไทย

สุรพล สมบัติเจริญ

ยาม เมื่ออยู่ห่างเธอฉันนอนละเมอ
ถึงเธอ ไม่วาย อยากจะผูกคอตาย
ที่บนยอดไม้ วันละหลาย หลายครั้ง
ตั้ง แต่พี่ไปรบพบเธอครั้งโน้น
เหมือนถูกมนต์ขลัง
กลับมานอนละเมอเพ้อเสียจนจิตพะวัง
นึกถึงความหลังคราครั้งเราร่วมรักกัน
อยู่ที่แดน แคว้นแห่งเวียดนาม
 
ตั้ง แต่จากเวียดนามมาถึงเมืองไทยพี่
ผ่ายผอม สุดระทมตรมตรอม
คิดถึงโฉมยง ทุกชั่วโมงยาม
พี่ ต้องทนเงียบเหงา
ทั้งเย็นและเช้า ดวงจิตวาบหวาม
วัน ทั้งวัน คืนทั้งคืน ยามจะนอน
อาวรณ์เพ้อครวญถึงแม่สาวเวียดนาม
คนงาม ของทหารหนุ่มไทย
 
หาก ได้เธอมาเคียง
ร่วมหมอนนอนเตียงพี่คงสุขโข
ถึงพี่จะหัวโต ผอมโซเพราะน้องพี่ไม่หวั่นไหว
จะประคองกอดน้องทุกคืนทุกวันไม่ห่างไปไหน
วัน ทั้งวัน คืนทั้งคืนพี่มิยอม
ให้เนื้อหอมต้องพลัดพรากจากพี่ไป
ขอเพียง ให้อยู่ใกล้เธอ
 
หาก ได้เธอมาเคียง
ร่วมหมอนนอนเตียงพี่คงสุขโข
ถึง พี่จะหัวโตผอมโซเพราะน้องพี่ไม่หวั่นไหว
จะประคองกอดน้องทุกคืนทุกวันไม่ห่างไปไหน
วันทั้งวัน คืนทั้งคืนพี่มิยอม
ให้เนื้อหอมต้องพลัดพรากจากพี่ไป
ขอเพียง ให้อยู่ใกล้เธอ...