ดาวเย้ยเดือน

สุนทราภรณ์

ญยามพระจันทร์พราวไพร
ช่างวิไลเยือกเย็น
ชพาหัวใจตื่นเต้น
ถึงแม้จะเป็นก็ยังเห็นดารา
ญยามนภาลางเลือน
พาแสงเดือนส่องมา
ชให้หมองหม่นมัวตา
แต่เห็นดาราส่องแสงมาไกลไกล
ญใครๆที่ชมพระจันทร์แจ่ม
ก็ยังข้างแรมชั่งใจ
ชพอลับอับแสงก็มืดไป
ญแล้วจะให้ชมอะไร
พระจันทร์จากไปห่างไกลฟ้า
ชใครเขาชมแสงเดือน
แต่ฉันเอือนเบื่อตา
ญใจนึกชมดารา
ช่างร้าวอุราส่องนภาแทนจันทร์

ญจันทร์ทนงว่างาม
แต่ถึงยามร่วงพลัน
ชจันทร์เห็นดาวพราวพัน
มาเย้ยแจ่มจันทร์
ช่วยให้ฉันเพลินตา
ญเดือนนั้นไม่มั่นคง
ไม่เห็นตรงเวลา
ชดูซิดวงดารา ไม่ร้างห่างตา
ส่องนภาพราวไป
ญดูดาวว่าดวงนิดเดียวนั้น
ยังดีกว่าจันทร์พิไล
ชระยิบระยับงามจับใจ
ญแม้จะไกลไกลอย่างไร
ก็ยังส่องไปชื่นใจแท้
ชจันทร์นั้นมีล่วงเลย
ดาวไม่เคยเปลี่ยนแปร
ญแจ่มเหนือเพ็ญชวนแล
ไม่รู้เปลี่ยนแปรเมื่อฉันแลลานใจ

ญดูดาวว่าดวงนิดเดียวนั้น
ยังดีกว่าจันทร์พิไล
ชระยิบระยับงามจับใจ
ญแม้จะไกลไกลอย่างไร
ก็ยังส่องไปชื่นใจแท้
ชจันทร์นั้นมีล่วงเลย
ดาวไม่เคยเปลี่ยนแปร
พร้อมแจ่มเหนือเพ็ญชวนแล
ไม่รู้เปลี่ยนแปรเมื่อฉันแลลานใจ...