หนานคำล่องกรุง

เอ๋ พจนา

นั่งรถมาเมือง
เดินทางเข้า กทม
ในหัวใจจดจ่อ ขออยากมีงานทำ
ลุกจากเหนือมา
ตรงกับวันแฮมเก้าค่ำ
เมื่อยามตะวันคล้อยต่ำ
คิดถึงบัวคำหลายๆ
เมื่อมาถึงกรุง
หิ้วถุงที่ใส่ผ้าแพร
ทุกคนต่างหันมาแล
โถเฮาดั่งเป็นผู้ร้าย
ก็เฮาคนดอย
ช่วยหน่อยอย่าให้อดตาย
นับว่ายังบ่โชคร้าย
ได้ทำงานตามปั้มน้ำมัน
อยู่ก็เมิน
เงินเดือนค่าแฮงบ่จ่าย
หนานคำยังมาโชคร้าย
อยากปิ๊กบ้านไปเหมือนกัน
เลิกเป็นเด็กปั้ม
เสียดายค่าแฮงเกือบพัน
งานใหม่ได้แบกข้าวสาร
ก็อีกเหมือนกันแหละหนา
เข็ดแล้วเมืองกรุง
มันยุ่งแสนเบื่อแล้วหนอ
ปิ๊กไปยะไร่นาต่อ
เข็ดพอแสนเบื่อระอา
ได้เงินสองร้อย
อย่างน้อยก็ถึงบ้านป่า
รถผ่านเชียงรายมาหนา
ไม่มาอีกแล้วเมืองกรุง
 
เข็ดแล้วเมืองกรุง
มันยุ่งแสนเบื่อแล้วหนอ
ปิ๊กไปยะไร่นาต่อ
เข็ดพอแสนเบื่อระอา
ได้เงินสองร้อย
อย่างน้อยก็ถึงบ้านป่า
รถผ่านเชียงรายมาหนา
ไม่มาอีกแล้วเมืองกรุง...