หนุ่มน้อย

พงษ์สิทธิ์ คำภีร์

เขาเดินเข้าออก ในซอยทุกวัน
เพื่อนฝูงทุกคน ต่างรักไคร่เขา
ทุกทุกตอนเช้า แต่งตัวไปเรียน
ไม่เคยจะเกจะขาด
พ่อแม่ภูมิใจมีลูกผู้ชาย  
เอาการเอางานเอาเรียน
ก็ชีวิตนี้ ดั่งไม้ไกล้ฝั่ง
หวังพึ่งพาลูกชายคนเดียว
โอ โอ โอ เจ้าเด็กหนุ่มของพ่อ
โอ โอ โอ เจ้าเด็กหนุ่มของแม่
ตกเย็นเลิกเรียน กลับบ้านตามเคย
ห้อยโหนรถเมล์อย่างเก่า
นึกถึงกับข้าว บนจานใบเก่า
มีแม่กับพ่อล้อมวง
แต่แล้วทันใด โลกมืดดับไป
มีสัตว์ร้ายมองดูคล้ายว่าเป็นคน
ทำร้ายร่างกาย รุมตีจนตาย
แล้วสลายร่างหายในหมู่ คน
โอ โอ โอเจ้าเด็กหนุ่มของพ่อ
โอ โอ โอเจ้าเด็กหนุ่มของแม่

พ่อแม่รู้ข่าวร้ายร่ำร้องแทบวางวาย
กลิ้งเกลือกลง กับกองเลือดของลูก
ลูกฉันทำอะไรเขายังไม่ควรตาย
หนุ่มน้อยผู้มี อนาคตไกล
แค่สีเสื้อไม่เหมือนคำสอน แต่ปางไหน
นี่สีใคร นี่สีมึง นี่สีกู
ความหวังพังทลายแต่นี้จะอยู่อย่างไร
เพราะดวงใจเพียงดวงเดียวแหลกสลาย
โอ โอ โอ โอ โอ โอ
พ่อแม่รู้ข่าวร้ายร่ำร้องแทบวางวาย
กลิ้งเกลือกลง กับกองเลือดของลูก
ลูกฉันทำอะไรเขายังไม่ควรตาย
หนุ่มน้อยผู้มี อนาคตไกล
แค่สีเสื้อไม่เหมือนคำสอน แต่ปางไหน
นี่สีใคร นี่สีมึง นี่สีกู
ความหวังพังทลายแต่นี้จะอยู่อย่างไร
เพราะดวงใจเพียงดวงเดียวแหลกสลาย
โอ โอ โอ โอ โอ โอ
ตั้งแต่บัดนี้ ไม่มีอีกแล้ว
เด็กหนุ่มคนดี ประจำซอย
พ่อแม่ก็หาย ครอบครัวสลาย
ไม่สายทุกคนก็ลืม
โอ โอ โอ
โอ โอ โอ
โอ โอ โอ
โอ โอ โอ
โอ โอ โอ...