ผู้หนีช้ำ

จินตหรา พูนลาภ

ช้ำใจ จึงจากอีสานบ้านทุ่ง
หนีเข้าเมืองกรุง
หนีเรื่องยุ่งๆ ไม่อยากพบเห็น
ให้เขาทั้งสอง
ครองรักสุขสันต์ร่มเย็น
เราผู้แพ้แก่รักเหลือเดน
ขอเป็นผู้ตัดสินใจ
รถไฟ เทียบชานชาลาบางซื่อ
หัวอกเราหรือ
เหมือนคนซัดเซ
เร่ร่อนเรื่อยไป
ป่านนี้เขานั้น
คงเข้าเรือนหอสมใจ
แต่ตัวเราต้องยืนร้องไห้
ช้ำใจอยู่ที่สถานี
ลืมแล้วละเน้อ
ความช้ำที่บ้านนาไร่
เข้ากรุงมุ่งชีวิตใหม่
ใครหนอใคร ที่จะปราณี
สาวนาใจซื่อ
แต่หัวใจเดี๋ยวนี้ป่นปี้
โปรดจงเมตตานะพี่
ถ้ารักน้องนี้อย่าได้เปลี่ยนผัน
น้ำตา ไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไป
เขาทำเราได้
เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลัง
รักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไว้มั่น
ไม่มีวันช้ำ อีกแล้ว

น้ำตา ไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไป
เขาทำเราได้
เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลัง
รักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไวมั่น
ไม่มีวันช้ำ อีกแล้ว...