28 มิถุนายน 2548 00:15 น.
เพลงกลางป่า
ยิ้มเถิดยิ้มยิ้มมาตาหวานชื่น
ยิ้มเถิดยิ้มยิ้มซะแม้ขมขื่น
ยิ้มเถิดยิ้มยิ้มไว้แม้กล้ำกลืน
ทนขมขื่นก็ต้องยิ้มทั้งน้ำตา
ชีวิตนี้มีอยู่ไม่สิ้นหวัง
มีพลังให้สู้ไปแม้เหนื่อยล้า
มีสุขทุกข์ปนเปเมื่อเกิดมา
คราบน้ำตากับยิ้มอยู่คู่กัน
ฝันเถิดฝันฝันไปไปสู่ฝัน
ฝันเถิดฝันแม้ใครไม่ให้ฝัน
ฝันต่อไปใจยังมีต้องสู้กัน
แม้ฝันนั้นจะเป็นฝันที่แสนไกล
ชีวิตคนเป็นดั่งเส้นทางเดิน
มีสูงเนินและที่ต่ำปนเปไป
หากตกหลุมก็ปีนขึ้นมาใหม่
เดินต่อไปให้ไกลแล้วก้าวเดิน
สู้ต่อไปเถิดสู้สู้อย่าหยุด
ไม่สิ้นสุดก็ต้องสู้จนเหาะเหิน
อย่าพอใจแค่ได้ก้าวเพียงเท้าเดิน
ต้องเหาะเหินเดินไปให้ไกลโพ้น
ทนเถิดทนทนซะจะต้องทน
เกิดเป็นคนต้องอดทนเพราะเป็นคน
หมาอยากถ่ายถ่ายตรงนั้นมันไม่ทน
แต่เป็นคนต้องอดทนคนเกิดมา
โง่เถิดโง่จงโง่เพื่อฉลาด
เป็นนักปราชญ์อยากฉลาดต้องหัดโง่
คิดถามเขียนและบันทึกให้มากโข
จากคนโง่จะฉลาดนักปราชญ์เอย
15 มิถุนายน 2548 19:44 น.
เพลงกลางป่า
ยามใดที่เราก้าวพ้นประตูไปสู่ถนน
หากเราไม่ก้าวต่อ
จะไม่รู้ว่าหนทางสิ้นสุดลงที่ใด
หน้าส่วนตัว
2037
