... รอยยิ้มในสายฝน ...

เพรง.พเยีย

๑
๏  ละเลียดคำกรองกานท์เพื่อผ่านให้ 
สู่หนึ่งใครเคยมอบ..คำปลอบขวัญ
ไมตรีถ้อยร้อยแต่งมาแบ่งปัน  
น้ำใจนั้นกว่าซึ้ง..อีกหนึ่งใจ

๏  เสมือนชื่นโปรยปรายแห่งสายฝน 
มาหลั่งบน..รอยเถ้าจากเผาไหม้
ด้วยสัจจะ..งดงาม..แห่งความนัย  
มาเผยให้..รู้ตื่น...รู้ชื่นเย็น

๏  ขอบคุณทุกรอยยิ้มที่แย้มให้  
คุณค่านัยมากมีกว่าที่เห็น
สัมผัสด้วยหัวใจ..ที่ใครเป็น  
ก็รู้เช่นงามใจที่ใครมี

๏  ขอบคุณที่คงอยู่..ให้รู้ว่า   
ใช่แปลกหน้าเพียงแค่มอง..แล้วเมินหนี
อันคุณค่าน้ำใจแห่งไมตรี  
ทั้งหมดนี้ถนอมรับ..ลงกับใจ

๏  จึงมียิ้มจากนาง..มาวางตอบ  
บรรจงมอบ..เขียนคำมานำให้     
ว่าความหมายฝากนี้..ที่หนึ่งใคร  
จะตราไว้..แนบลงความทรงจำ

๏  เห็นกันไหม "รอยยิ้มในสายฝน"
ของใจคน..รู้ตื่นมาดื่มด่ำ
สัมผัสแห่งละอองไอที่ใครนำ  
ความชื่นฉ่ำ..ริ้วปรอยมาโปรยปราย

๒
๏  นานเพียงไหน..มิรู้หรอกเจ้าดอกไม้     
ที่หัวใจเจ้าแตก..แหลกสลาย   
รอคอยปานร่อนเร่..ทะเลทราย  
หวังความหมายสิ่งใดที่ไม่มี

๏  ยิ้มวันนี้ปรากฏด้วยสดใส  
กับหัวใจชื่นแสนขึ้นแทนที่
 พอแล้ว..เถ้ากักแห่งอัคคี    
จากวันนี้..มิถลำ..ซ้ำรอยเดิม