18 ตุลาคม 2553 05:33 น.

... บนยอดภู ...


๏ อีกครั้งที่หัวใจออกโลดแล่น  
ไปบนแผ่นผืนดิน...พอก้าวถึง
สายหมอก..สายน้ำ...ในคำนึง  
คงตราตรึงดวงตา..สู่ดวงใจ

๏ ในฤดูหยาดรด..แห่งหยดน้ำ  
ความชื่นฉ่ำต่อเรียวเขียวไสว
แต่ละหยดหยาดพบกระทบใบ  
ก็ชื่นรับวางไว้...หัวใจคน

๏ คือใบข้าวยอดภูขึ้นชูช่อ  
ระบัดรอทอดเอียงเมื่อเคียงฝน
จากเบื้องฟ้าสู่หล้าธราดล   
มารดบน..เบื้องล่าง..เป็นรางวัล

๏ เปรียบพิสุทธิ์แห่งวัยไร้เดียงสา   
กอปรคุณค่าขึ้นระหว่างผู้สร้างสรรค์
ซ่อนความงามรออยู่บนภูชัน    
มอบกำนัลรออยู่...ผู้มาเยือน

๏ และไม่นานทุ่งขจีด้วยสีเขียว  
จะเปลี่ยนเรียวออกรวงไปทั่วเถื่อน
จากใบเขียวอ่อนน้อยจะค่อยเลือน   
จนดูเหมือนทุ่งขจีด้วยสีทอง

๏ นั่นคือก้าวฤดูกาล...การเก็บเกี่ยว 
ด้ามคมเคียวจะถือด้วยมือสอง
รวงเมล็ด..ร้อยรวมมาร่วมกอง  
แด่เจ้าของหยิบยื่นอย่างชื่นใจ

๏ อีกครั้งวางหัวใจไว้ระหว่าง  
บนหนทาง...ปรากฏความสดใส
เก็บร่องรอยรื่นรินจากถิ่นไกล  
ร่างอักษรนำไว้...ให้เพียงเธอ..

2363

love

comment

6 ตุลาคม 2553 05:37 น.

... คลื่นถาแห่งพายุ...

เพรง.พเยีย


1.
๏  แล้วกำแพงก็พังทลายลง...  
มิอาจคงแล้วซึ่งความเข็มแข็ง
คลื่นพายุอารมณ์กระหน่ำแรง  
โหมทิ่มแทงไปทั่วทุกอณู

๏  เสียงหัวใจรัวรอบ..จนหอบสั่น  
ปล่อยอัดอั้นบีดเค้นที่เป็นอยู่
กรีดร้องสะอื้นรั้ง..แล้วพรั่งพรู  
กรากกรูไปด้วยสิ่งอันชิงชัง

๏  ปานทะลักทลายแห่งสายน้ำ  
ซัดกระหน่ำโถมหาอย่างบ้าคลั่ง
ขมขื่นปวดร้าว..เข้าประดัง  
เกินจะยั้งแล้วฤทธิ์ความปวดร้าว

๏  ไม่เหลือรอยแววตา..อันอ่อนโยน 
หากคุโชนด้วยแรงอันแข็งกร้าว
ยามนี้..ใดจักแรงเท่าแสงพราว    
ที่ลุกวาวโชนช่วงสองดวงไฟ

๏  ปานจะเผาทุกอย่าง..ที่ขวางหน้า 
มันหนักหนาแล้วจน..จะทนไหว
มิรู้หรือ...คนคนนี้..ก็มีใจ  
เหมือนใครใคร..ที่เห็นที่เป็นกัน

๏  แค่ดอกไม้ต้อยต่ำ..เขาย่ำยี  
ไม่เคยมีงดงาม..แม้ความฝัน
ผ่านปี..ผ่านเดือน..ผ่านวัน  
ไม่เคยมี..ปัจจุบัน..นิรันดร

๏  ขมขื่นอยู่กับการไร้ความหมาย  
แฝงเงาร้ายพิษพอก..คอยหลอกหลอน 
เนิ่นนาน..ร้าวลึกผลึกตะกอน  
คอยกัดกร่อนเกินรั้ง..พังทลาย



2.
๏  เนิ่นนานกลางคลื่นถา..แห่งพายุ  
โถมประทุท่วมท้นสู่คนพ่าย
ฝ่ากระแสทุกข์ทน..ทุรนทุราย     
ปล่อยฟูมฟายจนกว่าจะสาใจ

๏  ที่สุดพายุกาล..ก็ผ่านพ้น  
เหลือระคนบอบช้ำ..การร่ำไห้
หนึ่งร่างกอดกาย..ที่หายใจ  
หลับใหลไปด้วยฤทธิ์ความอ่อนแรง

๏  หยาดน้ำยังคงปริ่ม..เปื้อนใบหน้า 
ตราบเวลารุ่งฉาย..ขึ้นพรายแสง
ผ่านราตรีพายุลิ่ม..คอยทิ่มแทง  
จะแกร่งขึ้น..หรือขลาด...ไม่อาจรู้..