12 กรกฎาคม 2552 11:27 น.
เพรง.พเยีย
๏ มะลิร้อยถวายลงหน้าองค์พระ
พวงอุบะ..รักร้อยเป็นสร้อยสาย
กลีบใบแก้วแซมอวดเป็นลวดลาย
ลูกถวายหมายนำเพื่อบำบวง
๏ จุดธูปเทียนน้อมจิตอธิษฐาน
ขอประทานพรสวรรค์ทุกชั้นสรวง
ช่วยดับเถิดหมองไหม้ข้างในทรวง
ที่ปานห้วงหุบเหวแห่งเปลวไฟ
๏ สองมือลูกกราบขอ..หลวงพ่อขา...
โปรดเมตตา..ลูกหน่อยจะได้ไหม
ลูกนี้บาปหนัก..นักหรือไร
จึงต้องไห้สาหัสถึงบัดนี้
๏ หลวงพ่อเจ้าขา...
สิ้นแล้วค่าความรักและศักดิ์ศรี
เขาทำเหมือนหัวใจไม่เคยมี
เหลือเกินที่ใจคนจะทนทาน
๏ มิรู้เลยผ่านมาคือยาพิษ
เขาประดิษฐ์ซ่อนใส่ในคำหวาน
จึงเผลอไผลเสพสิ้นทั้งวิญญาณ
โอ้น้ำตาล...กร่อนกินแทบสิ้นใจ
๏ หลวงพ่อเจ้าขา...
สุดปัญญาลูกแท้จะแก้ไข
ทุกข์ร้อนราวเพลิงทัณฑ์..ทำฉันใด
ดับพ้นได้..วิญญาณอันซานซม
๏ หรือคือบาปหนี้รักอันหนักแสน
ให้หวนแม้นคืนมาอย่างสาสม
เสียงเขาเย้ยหมิ่นหยามดั่งหนามคม
กรีดแผลจมลึกซ้ำลงทำร้าย
๏ หลวงพ่อขา..ขอแรงสักแสงนำ-
ใจคนช้ำเจียนล่มแหลกสลาย
รักษารอยแผลตรม..ผู้งมงาย
แม้ใจกายถวายวัด..ก็จะยอม..