...ภาพเงา ในเช้าหนึ่ง...

เพรง.พเยีย

1.
๏  แล้วอีกวันตาตื่นกับชื่นเช้า  
รอยแสงเงาทอดทาบอยู่วาบไหว
ราวเจ้าโบกมือทักขึ้นกวักไกว  
เมื่อกิ่งใบไม้แกว่งด้วยแรงลม

๏  ฟ้าสีฟ้าระบายตัวไปทั่วฟ้า  
สีเมฆพาขาวแซมแต้มประสม
เขียนรอยยิ้มแฝงรอยแห่งอารมณ์  
หมื่นคำคมซ่อนปน..อยู่บนนั้น

๏  สองปีกบาง..บินร้องท่องอิสระ  
แม้ขณะโลกสรวล..หรือโศกศัลย์
เสียงฮัมเพลงหนึ่งหลอมไปพร้อมกัน 
นัยประพันธ์ละเลียดล้ำกับคำนึง


2.
๏  เป็นสิทธิ์ของหัวใจได้ดื่มด่ำ  
ที่ลึกล้ำ..จนเกินประเมินถึง
ทุกร่องรอยเวลายังตราตรึง  
กับเพียงหนึ่งรอยร่างอันห่างไกล

๏  วันเดือนปี..ดำเนินจนเหินห่าง  
แม้หมดทางหวนวันถึงกันได้
ตระหนักดี..ที่เป็นนั้นเช่นไร    
สำหรับใจ..ไม่เคยมี..แม้ที่ยืน

๏  รู้ดี..อย่างไรก็ไม่รัก     
แต่จะหักอย่างไร..ใจยังฝืน
น้ำตามีไหลบ้างในบางคืน  
เพื่อตาตื่นใจกลับ..ยอมรับมัน

๏  ความรักที่เธอว่า..น่าหัวเราะ   
หรือมองเยาะยิ้มตามด้วยหยามหยัน  
ด้วยเหตุผลรองรับ..อยู่นับพัน  
หรือมีวันเธอเล่า..จะเข้าใจ

๏  รักของฉันไร้เลศ..ไร้เหตุผล  
ประสาคนรู้จัก..จะรักได้
มิรู้หรอกว่ารักสักเท่าใด  
นานเท่าไร..ยังผูกพันอย่างมั่นคง

๏  รู้ว่ามิได้เป็น..เช่นดอกฟ้า  
อันสูงค่าพร้อมงามในร่างหงส์
เพียงดอกไม้รอวันกำนัลลง  
มอบบรรจงแด่หมาย..ที่ชายเดียว

๏  แม้มิได้รักตอบ..ก็ชอบธรรม  
จึงมิร่ำขอร้องตามข้องเกี่ยว
ถึงดอกไม้โรยกลีบจนรีบเรียว  
ก็เพียงเหลียวคอยเหมือนเสมอมา

๏  ให้ความเงียบ..รายรอบที่ครอบคลุม 
คอยโอบอุ้มความคิดถึงที่โถมถา
ให้การเลือนลับหายจากสายตา  
แอบข้ามพาผูกปลายแห่งสายใจ

๏  เขียนรอยยิ้มอักษร..บนก้อนเมฆ 
ลอยโยกเยกท่ามกลาง..ฟ้ากว้างใหญ่
ฝากเอาความคำนึงส่งถึงไป  
เผื่อวันไหนเธอทอดแขน..ขึ้นแหงนมอง

๏  ปล่อยเสียงฮัมเพลงรักพร้อมปักษา    
เห่เวลารอคอยให้ลอยล่อง
เสียงเพลงแผ่วซ้ำซ้ำผ่านทำนอง     
มันคงก้อง..เพียงเธอใช้..หัวใจฟัง

๏  มีแสงแดดแทนแขนอุ่น..ละมุนอ่อน     
โอบอาทรโมงยามแห่งความหลัง
เช็ดน้ำตายามไห้ไหลประดัง      
ที่บางครั้งหลั่งคอย..อย่างน้อยใจ


3.
๏  แดดละมุนทอดเงา..ในเช้าหนึ่ง    
รอยคำนึงถึงนั้นยังสั่นไหว
วันเดือนปีทอดเงาอีกเท่าไร
จะดับความเป็นไป..ไม่อาจรู้..