..... อีกเมื่อไหร่ .....

เพรง.พเยีย

๏  โอบกอดฉันสักนิด..เถิดมิตรรัก
ขอที่พักอุ่นกายชั่วคลายหนาว
ฉันเดินฝ่าความมืดอันยืดยาว
มิเห็นเลยแสงดาว..สักพราวพราย

๏  ขอซบอิงอุ่นไอจะได้ไหม
ขอหัวใจมืดมนของคนพ่าย
ได้ซุกซอนอ้อมกอดลงทอดกาย
รักษารอยแผลร้ายทำลายใจ

๏  สองแขนฉัน..โรยแรงและอ่อนล้า 
จนเกินกว่าจะโอบกอดตัวเองไหว
โลกยามนี้..ช่างมืดเร้นมิเห็นใด
สักแสงไฟพอพ้นอนธการ

๏  ทุกข์ที่ฉันรู้จักมันหนักหน่วง
อยู่ในทรวง..เหมือนเงาคอยเผาผลาญ
มันจวนแล้ว..จวนแตกจนแหลกลาญ 
ดวงวิญญาณใกล้ป่นเป็นธุลี

๏  ขอพื้นที่สักนิด..เถิดมิตรรัก
อย่าด่วนหักหาญเมินหรือเดินหนี
อย่าเฉยเมยผ่านไปมิไยดี  
ใจดวงนี้..เหลือขลาดกับหวาดกลัว

๏  เปล่าเลยมิได้เก่งอย่างที่คิด
ทุกแผลพิษ..ฉันซ่อนไห้ด้วยยิ้มหัว
ฉันซ่อนโลกซ่อนตนอันหม่นมัว
ฉันซ่อนตัวทรมานอย่างซานซม  

๏  หลับตาลงทุกวันยังฝันร้าย
กอดกายจนตื่นยังขื่นขม 
หยาดน้ำหยดผนึกมันลึกจม
มันทับถมบนกาย..ทั้งหายใจ

๏  โอบกอดฉันสักนิด..เถิดมิตรรัก
ยะเยียบนัก..น้ำตาที่บ่าไหล
มิรู้เลย..คืนหนาวอันยาวไกล
อีกเมื่อไร..จะสิ้นสุด..ลงเสียที..