18 มิถุนายน 2551 05:18 น.
เพรง.พเยีย
๑
๏ ซองจดหมายสีชมพู...
งามหรูด้วยอักษรตัวอ่อนหวาน
เป็นจดหมายขอเชิญไปร่วมงาน
ที่ส่งผ่านมาให้..ทางไปรษณีย์
๒
๏ แล้วภาพความทรงจำเก่าเก่า
แห่งวัยเยาว์ก็โลดแล่นขึ้นแทนที่
ภาพเธอฉายชัดนาม "พัชรี"
"เพื่อนซี้" ร่วมวัย..สมัยนั้น
๏ ดวงตาเธอ..สีเข้มดูสวยคม
ชอบซอยผม..ไว้ทรงเพียงสั้นสั้น
ดูเหมือนทอม..เหมือนใครใครเขาว่ากัน
แต่หากฉันรู้เธอดี..สตรีแท้
๏ ท่าทางโผงผางไม่กลัวใคร
หากน้ำใจมากเหลือคอยเผื่อแผ่
มีอ่อนโยนอ่อนหวานพร้อมอ่อนแอ
มีเย้าแหย่ร่วมเดินหยอกเอินไป
๏ "พัชรี..เธอมาสายอีกแล้วนะ!"
"ทราบแล้วค่ะ" เธอตอบ..ยกมือไหว้
เสียงอาจารย์ทั้งอาทรทั้งอ่อนใจ
"บ้านหนูไกล" ก็เพราะเหตุโปรดเมตตา
๏ เพราะโต๊ะเธอและฉันติดกันอยู่
จึงเป็นคู่เพื่อนสนิทคอยปรึกษา
คำซื่อซื่อ "เพื่อนมีเพื่อนไว้พึ่งพา"
ก็ตรึงตราเราสองไว้ด้วยกัน
๏ เราคือคู่ของความแปลกที่แตกต่าง
ที่กลับสร้างความฉงน..ให้คนขัน
หนึ่งเด็กเรียน..หนึ่งเด็กเล่น..ที่เห็นกัน
กลับผูกพันกันได้เป็นอย่างดี
๏ ฉันเฉยเฉย..นิ่งเงียบและเรียบง่าย
เธอเหมือนชาย..เที่ยวบุกได้ทุกที่
เป็นหญิงบู๊ท่ามกลุ่ม..กุลสตรี
ภาพเหล่านี้..ยังฉายชัดถนัดตา
๏ "ฉันอยากมีผิวขาวเหมือนแกจัง"
คำเมื่อครั้ง..เธอเคยเปรยตามประสา
ของวัยสาว..ที่เริ่มรอยตามเวลา
ด้วยใบหน้าฝันฝัน..เมื่อบรรยาย
๏ "ฉันอยากสวมชุดราตรี..ด้วยสีขาว
เป็นเจ้าสาวผิวสวยในรูปถ่าย"
เธอบอกฉันยิ้มให้อย่างอายอาย
ในช่วงปลายร่วมวัย..สมัยนั้น
๓
๏ ผ่านเดือน..ผ่านปี..จนผ่านพ้น
แต่ละคนมีต่างเส้นทางฝัน
กลายเป็นหนึ่งร่วมหน้าสถาบัน
วิถีเกลอ..เธอฉันห่างกันไป
๔
๏ ฉันมองเธอทวนทาบในภาพพิมพ์
ต้องเผยยิ้มแก้มปริ..อดมิได้
อ่านข้อความแนบวางอยู่ข้างใน
ลงท้ายไว้..แกมหวัด..นามพัชรี..
4 มิถุนายน 2551 05:11 น.
เพรง.พเยีย
๑
๏ จุดแสงเทียนพรายสลัวไปทั่วห้อง
คลอทำนองเพลงแผ่วดังแว่วหวาน
ทุกเนื้อคำแทนห้วงแห่งดวงมาน
ที่ขับผ่านรอไว้ให้เธอฟัง
๏ ชุดแพรบางราตรีนั้นสีขาว
เผยผิวสาวเนื้อเนียนตรงแผ่นหลัง
กลิ่นน้ำหอมชวนหลงใหลในภวังค์
ที่ทุกครั้งเธอบอกรับ..ประทับใจ
๏ ผมสลวยปล่อยสยายอยู่ปลายบ่า
ที่บางคราสะท้อนเห็นเหมือนเส้นไหม
สวมสร้อยคอประดับพลอยเจียระไน
ที่เธอให้..ในวันแรก..ที่บอกรัก
๏ กุหลาบขาวช่องาม..ข้างแสงเทียน
ที่ฉันเพียรนั่งลง..บรรจงปัก
ทีละดอก..ทีละดอก..ถนอมนัก
แม้แต่สักกลีบใบ..มิให้ช้ำ
๒
๏ ราตรีนี้..จะให้เธอ..ได้รับรู้
เมื่อเราอยู่..บนกาลแห่งหวานร่ำ
ราตรีนี้..จะให้เธอ..ได้ฟังคำ
ที่เธอพร่ำเอ่ยถาม..ความในใจ
๏ ในราตรีนี้..ฉันจะเอ่ย
จะขอเผย..ตอบตามทุกความไข
กับความจริงที่กระจ่างอยู่ข้างใน
เธอจะได้ฟังนะ กับคำ "รัก"
๏ คำที่ฉันบรรจงมาส่งถึง
ว่ามีหนึ่งหัวใจได้จำหลัก
ทีละน้อย..ทีละน้อย..คอยฟูมฟัก
จนประจักษ์ใจฉันอย่างมั่นคง
.
.
.
๓
๏ เคลื่อนไปช้าช้าแต่ละนาที
ค่อยริบหรี่งดงามแห่งความหลง
พร่างพรายแสงวูบวับค่อยดับลง
ทิ้งร่างทรงกลางเห่ของเวลา
๏ ราตรีนี้หนอช่างยาวนาน
อนธการ..เปล่าคำอันล้ำค่า
หยดหยาดน้ำไหลล่วงจากดวงตา
จากใบหน้า..ท่วมท้นของคนคอย
๏ เลื่อนลอยราวกับไม่รับรู้
มือกุมอยู่ไม่คลายที่สายสร้อย
เสมือนสายคำนึงถึงร่องรอย
ที่เรียงร้อยลงหยั่ง..อยู่ทั้งคืน
๏ เสียงเพลงคงแผ่วดังแว่วหวาน
หากผสานคลอเคียง..เสียงสะอื้น
แล้วพรุ่งนี้..ต่อหน้าเธอ..ฉันจะยืน
จะยิ้มรื่นตอบให้..อย่างไรดี..
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพรง.พเยีย
หน้าส่วนตัว
1735
